อันที่จริงแล้วก็ไม่ใช่สองคนอย่างที่เขาว่าหรอก ยังมีเอซที่ไปซุ่มมองจากตรงมุมกำแพงฝั่งโน้นโดยไม่ปิดบังตัวตนสักนิด แล้วก็ยังมีคนเดินกันพลุกพล่าน ไม่ได้มีแค่เราเพียงลำพังสองคนอย่างที่เขาว่า ผมเลยพอจะวางใจได้อยู่

"ใช่แล้วครับ เพราะงั้นเลิกเรื่องมากสักทีนะครับ"

"เอ้านี่" ไคลด์ยัดห่ออะไรบางอย่างใส่มือผม มันร้อนจนผมสะดุ้งตกใจ

"อ...นี่มันอะไรกันครับ?"

"ก็เจ้าบอกว่าไม่เคยกินนี่ ใช่ไหม? เมื่อครู่นี้ข้าก็เลยซื้อมันมาชิ้นนึงยังไงล่ะ ลองชิมดูสิ"

ผมงงนิดหน่อย เขากำลังพูดถึงเรื่องอะไร? ซื้อมา? ชิม? ของกินงั้นเหรอ? ผมเบนสายตามายังเจ้าห่อร้อนๆในมือ มันคืออาหารที่เป็นแป้งกรอบด้านในมีทั้งผักและเนื้อราดด้วยซอสบางอย่างอยู่ เป็นของที่ผมกำลังสนใจก่อนที่เขาจะโผล่มาจนเกิดเรื่องวุ่นวาย

"ซื้อให้ข้า?" พอผมถามเขาก็พยักหน้าให้เป็นการตอบคำถาม พลางเร่งเร้าว่ากินสิๆ

แต่เขาทานกันยังไงล่ะครับ? ผมไม่เคยทานอาหารแบบนี้มาก่อนจึงได้แต่ถือไว้เงียบๆ

"หรือว่าเจ้ากินไม่เป็น?"

"ก็ข้าบอกแล้วว่าไม่เคยทานมาก่อน ท่านเคยทานก็ทานให้ดูสิครับ"

"ข้าเองก็ไม่เคยเหมือนกัน แต่ปกติเห็นว่าเขาถือไว้แบบนี้แล้วก็ใช้ปากกัดเข้าไปน่ะ...ว่าแต่เจ้าเรียกข้าว่าท่านอีกแล้วนะริออส"

ตัวเองก็ไม่เคยนี่หว่า!! เด็กหนุ่มบ่นในใจ มองดูท่าทางจำลองการกัดของอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกลำบากใจ

"เอาปากกัดเข้าไป มันจะไม่เลอะเหรอครับ ชิ้นมันก็ใหญ่ ถึงไม่เลอะปากแต่ถ้าไม่ระวังต้องหกเลอะเทอะแน่ๆ"

"งั้นข้าจะช่วยทดลองให้สักคำก็แล้วกัน"

"ม...ไม่ต้องครับ ถ้าจะลองผมจะซื้ออีกชิ้นคืนให้เอง"

"งกจัง"

"ไม่ได้งกครับ!"

ผมรีบเอาเจ้าแป้งร้อนๆในมือขยับหนี ก่อนจะทำใจเล็กน้อยและกัดคำเล็กๆอย่างระมัดระวัง

รสชาติของเนื้อและเครื่องปรุงกระจายไปทั่วปาก แม้จะเป็นคำเล็กๆแต่ก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นของสมุนไพรและความจัดจ้านที่เจือมาในผัก แป้งเองก็กรอบช่วยเพิ่มสัมผัสให้กับไส้ได้อย่างดี...เป็นรสของอาหารพื้นเมืองไม่เหมือนกับที่ได้เคยทานมาก่อนเลย แต่ก็อร่อยและน่าสนใจมาก

"เฮ้ มันอร่อยมากเลยเหรอ?" ไคลด์ท่าทางสนใจ

"ก็...ใช้ได้เลยแหละครับ"

"ถ้าอย่างนั้นแบ่งให้ข้าชิม..." เขาพูดพร้อมโน้มตัวลงมาแต่ผมขยับหนีทัน

"งกจังเลยนะ"

"ก็บอกว่าเดี๋ยวซื้อให้ก็ได้ไงครับ"

ผมซื้ออีกชิ้นให้เขาคืนเพราะรู้สึกรำคาญนิดๆ เขาท่าทางเสียดายนิดหน่อยแต่ก็รับไปทาน ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเสียดมเสียดายอะไรกันแน่

เราสองคนเลยไปหาที่นั่งทานกันเงียบๆ เพราะเดินไปทานไปมันดูไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่

"ว่าแต่...ทำไมถึงออกมาคนเดียวงั้นหรือครับ อย่างท่า...รุ่นพี่น่าจะมีคนมาด้วยสิครับ?" ผมพยายามหาเรื่องคุย จะให้เปิดประเด็นถามไปตรงๆว่าทำไมถึงมีข้อมูลเรื่องของผมมากนักก็ดูจะตรงเกินไปหน่อย ใช้วิธีชวนคุยแล้วค่อยหาทางลากเข้าเรื่องที่อยากถามอีกทีน่าจะดีกว่า

"อา...ข้าก็แค่ไม่ชอบมีผู้ติดตามน่ะ อุตส่าห์ออกมาเดินในเมืองทั้งทีถ้ายังต้องอยู่กับผู้ติดตามก็น่าเบื่อแย่สิ"

"แต่รุ่นพี่บอกว่าเหงานี่ครับ"

"นั่นมันไม่เหมือนกันสักหน่อย เจ้าไม่เข้าใจเหรอ? เอาเถอะ" เขาทำสีหน้าแปลกๆที่ผมอ่านไม่ออกว่ารู้สึกยังไงกันแน่ ก่อนจะตัดบทไปโดยไม่ยอมอธิบายให้เข้าใจ

"ก่อนหน้านี้ ผมคิดว่ามีคนที่เชื่อใจคอยอยู่เป็นเพื่อนก็ไม่เหงาแล้ว เพราะงั้นจะเป็นใครก็ได้ที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ..." พอคิดแบบนั้นแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นดูไร้เดียงสาเหลือเกิน

"แล้วตอนนี้ล่ะ?" ไคลด์ถาม เขาเปลี่ยนจากสีหน้าแปลกๆนั่นกลับมาเป็นใบหน้าที่ดูสนอกสนใจสิ่งที่ผมพูด ดวงตาของเขาดูเป็นประกายอยู่นิดๆ...ผมอาจจะคิดผิดไปก็ได้นะ แต่เหมือนผมจะรู้แล้วว่าก่อนหน้านี้เขารู้สึกยังไง บางทีเขาอาจจะรู้สึกผิดหวัง...พอรู้แล้วผมก็ยิ่งไม่ค่อยเข้าใจเขามากขึ้นทุกที

"ตอนนี้ก็เหมือนเดิมนั่นแหละครับ แต่ว่าผมรู้สึกวางใจใครได้ยากขึ้น ทั้งๆที่ก็รู้ว่ามีคนที่คอยอยู่ข้างๆ แต่บางทีก็รู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนกัน...อ๊ะ ขอโทษนะครับ ทั้งๆที่เพิ่งรู้จักรุ่นพี่แท้ๆ ไม่น่าพูดแบบนี้เลย"

"ไม่เห็นเป็นไรเลย เจ้าพูดความรู้สึกได้ลึกซึ้งดีออก คนเรามันก็ไม่ชัดเจนแบบนี้แหละ ถ้าทุกความรู้สึกมันสามารถบอกเล่าออกมาได้ในคำเดียวแล้วละก็ คนเราคงเข้าใจกันง่ายกว่านี้ ไม่ต้องมีความขัดแย้งแล้ว" 

"นั่นสินะครับ"

"ข้าชอบความตรงไปตรงมาของเจ้าจริงๆนะ สิ่งที่เจ้าพูดออกมาก็เลยทำให้ข้ารู้สึกสนใจยังไงล่ะ เจ้าไม่เข้าใจข้าก็ไม่เป็นไร ข้าแค่รู้สึกว่าคุยกับเจ้าได้ก็เท่านั้นเอง"

"หมายความว่า...เพราะแบบนั้นก็เลยเข้ามาทักข้าตั้งแต่แรกเหรอครับ?"

"ก็ไม่เชิงหรอก อย่างที่บอกว่าข้าเหงาอยากหาคนคุยด้วย พอเห็นเจ้าก็จำได้ว่าเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนเลยลองทักดูเท่านั้นเอง"

ถ้าคิดดูจากที่เขาพูดก่อนหน้านี้ คือตอนแรกจะเป็นใครก็ได้ แต่ตอนนี้ต้องเป็นผมสินะ? คิดเข้าข้างตัวเองแบบนี้แล้วรู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้

"จำได้เหรอครับ? แต่ผมเพิ่งจะมาถึงที่นี่นะครับ งานเลี้ยงหรืองานสำคัญๆของชนชั้นสูงก็ไม่ค่อยได้เข้าร่วมด้วย"

ในที่สุดก็ลากเข้าเรื่องนี้ได้ด้วยความบังเอิญจากรูปประโยคของอีกฝ่าย โชคดีเหลือเกินที่เขาดันหลุดปากออกมาเอง แล้วก็อย่างที่ผมได้พูดไป ผมไม่ค่อยเปิดตัวเท่าไหร่ ตัวแทนของตระกูลที่ไปร่วมงานภายนอกบ่อยๆก็มีท่านพ่อ ท่านแม่ และท่านพี่เท่านั้น ตัวผมนั้นได้ร่วมงานเป็นจำนวนครั้งที่นับได้ด้วยสองมือ หนึ่งในนั้นคืองานที่ผมเพิ่งจะถูกลอบทำร้ายไป คิดว่าบางทีอาจจะสับสนผมกับพี่ลูอิสเลยลอบสังหารผิดคนก็ได้ ในเมื่อตัวผมแทบจะไม่เปิดตัวในวงสังคมเลย แม้จะเป็นขุนนางชั้นสูงอย่างมากก็รู้จักเพียงชื่อของผมเท่านั้น คนที่เคยเจอผมจริงๆมีเพียงขุนนางที่สนิทสนมกับท่านพ่อบางคนเท่านั้น

"อ้อ...เจ้าไม่รู้นี่นะ ข้าเป็นหนึ่งในสมาชิกของสภานักเรียนของโรงเรียนหลวงน่ะ แค่รายชื่อนักเรียนที่จะเข้าเรียนต้องผ่านตามาบ้างอยู่แล้ว" 

รายชื่องั้นเหรอ? แม้ว่ารายชื่อมันจะมีรูปหน้าของนักเรียนประกอบด้วยก็ตาม แต่เขาจะจำได้แม่นขนาดนั้นเลยอย่างงั้นเหรอ?

"แต่รุ่นพี่รู้ข้อมูลผมเยอะอยู่นะครับ..."

"แหม เจ้าออกจะหน้าตาดี ข้าอยากจะอ่านข้อมูลของนักเรียนที่ดูโดดเด่นในหมู่นักเรียนใหม่บ้างไม่ได้หรือไง ถึงในโรงเรียนจะมีลูกขุนนางอยู่เยอะแยะ แต่พวกสายตรงจากตระกูล 4 ดยุคหรือ 6 มาร์ควิส ก็ไม่ได้มีเยอะนักหรอกนะ เจ้าจะดูสะดุดตาจนข้าสนใจอ่านข้อมูลไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย"

แม้ว่ามันจะฟังดูแหม่งๆแต่ก็ดูมีเหตุผลอยู่ จากที่ลองเค้นสมองหาความทรงจำเกี่ยวกับไคลด์จากอาสึกะ ผมก็ได้รับรู้ว่าเขาเป็นคนที่ฉลาดมากคนนึงในเกม ดังนั้น หากว่าเขาจะมีความจำที่แม่นยำขนาดที่เขาบอกจริงๆ มันก็คงไม่แปลกเกินไปนัก ผมหาข้อโต้แย้งที่ชัดเจนอะไรไม่ได้ คงต้องยอมรับคำตอบนี้เป็นข้อเท็จจริงไปก่อน

"คำก็ชอบ อีกคำก็น่าสนใจ คำพูดของรุ่นพี่มันดูไม่น่าเชื่อถือจริงๆครับ..."

"ฮะๆ เป็นแบบนั้นหรอกเหรอ?" เขาหัวเราะ

แต่ผมจะลองเชื่อดูหน่อยก็ได้...