รามยาตรีอันงดงามที่สองเราโอบกอดกัน พระอาทิตย์ตกดินที่เรานั่งมองมันลิบฟ้าไป ในยามที่ลมหนาวพัดผ่านร่างของเราทั้งสองเราต่างกุมมือกันไว้แน่นและก้าวฝ่าไป แต่ในวันที่ตัวผมเหลือแต่เพียงผู้เดียวในวันที่ลมพายุโหนกระหน่ำมือใดกันที่ผมจะคว้าเอาไว้

วันที่สดใสของฤดูร้อน ใต้ร่มไม้สูงตระหง่านเราต่างนั่งมองเข้าไปในดวงตาของกันและกัน แสงแดดที่ตกกระทบกับพื้นหญ้าส่องแสงสะท้อนเข้ามายังนัยน์ตาที่ร้อนผ่าว แต่เรากลับพบความร่มเย็นในกันและกัน ในฤดูร้อนที่ไร้คุณผมจะร่มเย็นได้อย่างไร

หัวใจที่เหนื่อยล้าและแตกสลาย ความคิดที่ยังคงตกตะกอนอยู่ในแกนสมอง ในวันที่ทุกอย่างจบสิ้นลงก็มีแต่ความทรงจำที่ยังคงหลงเหลือ ในวันที่คำอำลาเป็นเรื่องจริง เรื่องราวของเราที่ถึงจุดจบ มีแต่ความปวดร้าวและความโศกเศร้าที่คงเหลือเพียงอย่างเดียว