นี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ตัวผมนั้น จะหลั่งน้ำตาให้กับอดีตที่ปวดร้าว อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ความทรงจำเก่าเหล่านี้มาหลอกหลอนผมและในที่สุดคำลาที่ผมเก็บไว้ในใจจะถูกเอ่ยออกมาก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป

ความผิดพลาดในวันวานที่เป็นเหมือนแผลที่ยังคงเจ็บปวด ในวันนี้มันก็เป็นแค่อดีตที่ไร้ทางแแก้ไขให้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม ได้แต่ยอมรับและอยู่กับมันในทุกๆวัน

ความผิดหวังของวัยเยาว์ที่ทำให้เรียนรู้และเติบโต ยังคงเป็นเครื่องเตือนสติผมว่าความฝันของผมนั้นยังคงอยู่

ความทรมาณและความสิ้นหวังในจิตใจที่ผ่านมาในวันนี้มันมันเริ่มจางหายไปและกลายเป็นแค่เรื่องของเมื่อวาน

ผมได้ทิ้งมันทั้งหมดไว้ในอดีต ในที่ๆผมไม่มีวันกลับไปได้ ตัวผมในวันวานนั้นไม่มีอีกแล้ว มีแต่ตัวผมในวันนี้ ผมที่ยังคงหายใจและเดินข้ามผ่านชีวิตในวันแต่ละวันอย่างเชื่องช้าและไม่เร่งรีบ

ความทรงจำเหล่านี้ไม่เคยเลือนหางไปไหน มันยังคงตามหลอกหลอนผมในทุกคืนและวันแต่ผมเรียนรู้จะอยู่กับมัน- ผมพยายามที่จะอยู่กับมันเสียมากกว่า แต่สักวันผมเชื่อว่าผมจะสามารถอยู่กับมันได้โดยที่มันจะไม่ทำร้ายผมได้อีก ในวันนั้นวันที่ผมสามารถลืมตาในตอนเช้าได้โดยไม่เหนื่อยล้า ในวันที่ท้องฟ้าสดใสเหมือนดั่งวันวานที่มิอาจลืมเลือน

PostScript

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องราวของผมมาถึงตรงนี้มากเลยนะครับ บทความเหล่านี้เปรียบเสมือนกับเศษเสี้ยวของวิญญาณของผมที่ถูกเขียนลงบนหน้ากระดาษขาวที่ว่างเปล่า ทั้งความเศร้า, ความสุข, และความรู้สึกต่างๆที่ผมรู้สึกในช่วงเวลา 1 ปี ที่ผ่านมา พอผมลองกลับมาย้อนอ่านเรื่องราวเหล่านี้ดูก็ทำให้ผมรู้ว่าตัวผมเองนั้นเติบโตมากขึ้นเพียงใด จากเด็กหนุ่มที่ไร้ตัวตนในโลกที่กว้างใหญ่- พยายามไคว้คว้าบางสิ่งเพื่อเรียกเป็นของตนเอง จนตอนนี้ผมก็โตขึ้นมาอีกปี

การเขียนหนังสือเล่มนี้จบก็เป็นเหมือนกันการปิดอีกบทของชีวิตผมลงไป ผมขอขอบคุณ คุณผู้อ่านที่ติดตามอ่านเรื่องราวของผมจากใจจริงๆครับ และฝากติดตามเรื่องราวอีกมากมายที่จะตามมาหลังจากนี้ด้วยนะครับ

ตราบใดที่แสงอรุณที่เจ็บปวดยังคงสาดส่องในวันที่ท้องฟ้าสดใส ผมก็จะยังคงอยู่ตรงนี้ตรงขอบฟ้าที่เคยเป็นของเราสอง ผมยังคงเต้นรำอยู่บนผืนทรายที่ขาวที่มีแต่ความเจ็บปวดปรางปรายอยู่ตามเม็ดทราย โอบกอดความทรงจำที่ไม่เคยจางหาย แม้ในวีนที่จุดจบได้ผ่านไปนานแล้ว ผมขอกล่าวคำลาสำหรับเรื่องราวเหล่านี้แค่เพียงเท่านี้ครับ