กระสุนน้ำเกรี้ยวกราดสาดหลังคา

รอยขีดเขียนสีขาวลากซ้ายขวา

บนกระดานท้องฟ้ายามราตรี

คือศิลปะงดงามพลางน่ากลัว

ควันไฟสุมสับสนปนสายหมอก แยกไม่ออกชวนสงสัย

แสงนีออนสะท้อนไฟสลัว มืดมัวสีเทา

บทเพลงแห่งความเหงา คลุกเคล้าเสียงไพร

ใจขมขื่นกอดตัวเองในความหนาว

ชาร้อนช่วยคลาย กายที่สั่นเทา

ลมแผ่วเบาคอยย้ำเตือน

ความทรงจำอันเลือนลาง

ลำธารเชี่ยวกรากฝากคิดถึง

หวนคำนึงคืนวันรักเบ่งบาน

สุขและทุกข์หมุนเวียนได้เรียนรู้

เป็นดั่งครูสอนวิชาภาษาใจ

จนเวลาทำร้ายเจาะทิ่มแทง 

ไฟรักเคยร้อนแรงกลับมอดไหม้

คงไว้เพียงไออุ่นให้โอบกอด

ช่างมืดบอดความงามไม่ยืนยง

“พอเถอะ”เขากล่าวกับเธอ

สัมพันธ์บนความแตกต่าง

คงต้องไปทางใครทางมัน

ทิ้งฝันยิ่งใหญ่เคยขีดเขียน

จะเคียงข้างกันและกัน

“ฉันจะรอคุณเสมอ”เธอตอบพร้อมน้ำตาอาบแก้ม

จะเก็บวันเวลาอันมีค่า

แม้ว่าจะต้องจากลา

ฟากฟ้าของฉันจะมีคุณ

ที่สุดของฉัน คนดีของฉัน

- บ้านอีต่อง กาญจนบุรี -

Instagram : maniacstory