เท่าที่จำความได้การไปสำเพ็งครั้งแรกคือสมัยอยู่ประถม ณ ตอนที่ได้เห็นร้าน gift shopสีชมพูทั้งร้าน ร้านเครื่องเขียนขนาด2ห้องแถว3ชั้น รวมถึงสารพัดของกุ๊กกิ๊กต่างๆนานา และด้วยราคาที่ไม่แพง จึงไม่แปลกที่เด็กน้อยในตอนนั้น จะจำฝังใจมาถึงตอนนี้

การไปสำเพ็งทุกๆครั้งเราจะมีแม่เป็นเข็มทิศให้เสมอ แม่มักจะรุ้ทางหนีทีไล่ซอยไหนคนเยอะก็ไปออกอีกซอย พาเราเดินไปเดินมาแล้วก็มาถึงจุดนัดหมายกับพ่ออย่างน่าประหลาด เราเลยรู้สึกไม่จำเป็นที่จะต้องจำทางอะไรแค่เดินตามแม่ให้ทันก็พอ


เราไม่รุ้ว่าคำว่าสำเพ็งนี้กินอณาเขตเท่าไหร่ แต่ที่เข้าใจมันจะเป็นซอยยาววขนาบข้างไปด้วยร้านค้าขายส่งน้อยใหญ่ ขายของคล้ายๆกัน ทั้งเครื่องประดับ เพชร8กะรัต ตุ๊กตาพวงกุญแจผ้าห่มที่ขนกันมาทั้งวงการการตูน หรือจะเป็นของตามกระแสต่างๆ อย่างตอนนี้แก้วyetiคนก็ยังตอนแถวซื้อกันอยุ่(200฿)แต่มีสิ่งหนึ่งที่ขาดไปไม่ได้เลยของถนนสายนี้คือ'รถติด' รถติดในที่นี้ไม่ได้หมายถึงรถจริงๆแต่เป็นจำนวนคนที่เบียดเสียดยัดเยียดกันอยู่ในนั้น




เหตุผลของการติดมี3สาเหตุหลักๆ คือ1. จำนวนคนเยอะจริงๆ 2. รถเข็นขนของที่มีทั้งคนเข็นหรือมาเป็นมอไซด์คอยบนคนข้างหน้าระวังหลังนะครับบ และ3. รถเข็นขายของกินที่เมื่อจอดขายทีนี้เกือบอุดทั้งทาง เราเชื่อว่ามันก่อให้เกิดความรำคาญแกลูกค้าอย่างเราๆเป็นอย่างมากแต่ในทางกลับกันมันก็คือเสน่ห์ของสำเพ็งเช่นกัน

สำหรับสำเพ็งในวันนี้ก็ยังคงทำให้เรามีความสุขได้อีกเช่นเคย

#sampeng