"อรุณสวัสดิ์" เธอว่า ไม่ใส่ใจเศษขนมปังที่ร่วงหล่นจากนิ้วมือและริมฝีปากยามเธอกัดคำโต ร่องรอยกระจัดกระจายไปทั่วผ้าห่มและผ้าปูที่นอนราวกับเส้นทางกลับบ้านของแฮนเซลกับเกรเทลของเหล่ามด เบนขมวดคิ้วเมื่อเห็นเธอใช้หลังมือปัดรอบ ๆ ปากและแก้ม ก่อนที่วินาทีถัดมา มือนั้นจะลงไปปัดทำความสะอาดกับผ้าห่มผืนหนาของเขาอีกทีหนึ่ง เธอแย่ยิ่งกว่าแกรี่เสียอีก เขาอยากจะเอ่ยออกไปเหลือเกิน แต่โชคดีที่เธอเป็นฝ่ายทำให้เขาต้องกลืนคำพูดนั้นลงไปพร้อมรสชาติฝาดและหวานที่ปลายลิ้นเสียก่อน — ในบรรดาแยมทั้งหมด เรย์ชอบแยมส้ม เขาจดบันทึกไว้ในใจ

"วันอาทิตย์ เราต้องออกไปกินมื้อสายสิ" เบนว่า เอื้อมมือไปปัดเศษขนมปังที่มุมปากของเธออย่างลืมตัว เขากลายเป็นคนทำเลอะเทอะเองเสียแล้ว "ให้ตาย นี่เธอชอบฉันเพราะฉันมีของให้เธอกินใช่ไหมเนี่ย"

เรย์ยักไหล่และคว้าขนมปังชิ้นถัดไปมากินต่อทันที เบนไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เธอจัดการขนมปังโฮมเมดอย่างดีและราคาแพงระยับไปแล้วกี่ชิ้น เขาไม่เคยคิดดูถูกกระเพาะอาหารของเธอ อย่างน้อยนี่ก็ไม่ใช่เช้าวันรุ่งขึ้นที่ชวนกระอักกระอ่วนใจอย่างที่เขาแอบหวั่น แววตาเศร้า ๆ วูบไหวแบบโอลิเวอร์ ทวิสต์ของเธอไม่ปรากฏให้เห็นบ่อยแล้ว แม้ว่าเธอยังคงทำงานหนักเหมือนเด็กกำพร้าในศตวรรษที่สิบเก้าและทำให้เบนอยากจะอุปการะเธอไปตลอดชีวิตก็ตาม "ไปกินอะไรดี ๆ กันเถอะ" เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงชวนฝัน ก่อนจะเอนตัวลงใส่เขาเหมือนลูกหมา เบนหัวเราะกับตัวเอง เขาเพิ่งเปรียบสาวที่หลงรักกับลูกหมา ถ้าเรย์ล่วงรู้ความคิดเขาก็คงจะเถียงอย่างเผ็ดร้อน มือของเขาถือโอกาสซุกซน ดึงยางรัดผมนั่นออกและทำให้เรือนผมสีน้ำตาลแผ่เป็นคลื่นบนทะเลสีขาว เธอและเขาแทบจะถอนหายใจออกมาพร้อมกัน ลืมเรื่องขนมปังปิ้ง อาหารมื้อสาย และอาหารดี ๆ ที่เธอเสนอไปจนหมดสิ้น

พวกเขาจัดการออกจากห้องได้จริง ๆ ก็ตอนมื้อเย็น เรย์รีบวิ่งออกจากห้อง ก่อนจะโผล่หน้าผ่านช่องประตูแคบ ๆ เพื่อบอกเขาว่า "ใส่ชุดที่หล่อที่สุดมาเลยล่ะ" แล้วหายเข้าไปในห้องของเธอ สามสิบนาทีต่อมา เบนถึงได้ตระหนักว่าเธอไม่ได้ล้อเล่น เขาเพิ่งได้เห็นเรย์ใส่กระโปรงชุดเป็นครั้งแรก — เด็กสาวที่กินขนมปังปิ้งเลอะเทอะตอนเช้ากลายเป็นคุณสุภาพสตรีแสนสวย สมองของเขาสั่งให้แขนทั้งสองข้างรีบถอดสเวตเตอร์จืด ๆ ออกจากตัวและหาเสื้อเชิ้ตเนี้ยบ ๆ มาสวมโดยเร็ว เบนไม่มีเวลาเขินอายด้วยซ้ำตอนเจอเรย์ยืนยิ้มแป้นและมองดูเขาที่หอบหายใจนิด ๆ อย่างหมดมาด ใครเล่าจะไปคาดคิดว่าคนที่งกอย่างกับอะไรดีจะจองร้านอาหารอิตาเลียนชั้นเลิศเอาไว้ เขารู้สึกอิ่มเอมปนหวั่นเกรงเมื่อกวาดสายตาไปบนเมนูและรายการไวน์ ปกติเรย์จะพูดจาดูถูกอาหารในภัตตาคารว่าปรุงมาเพื่อให้สายตาได้ดื่มกินเท่านั้น เธอโปรดปรานของกินราคาย่อมเยาและอิ่มท้องมากกว่าเป็นไหน ๆ ว่าตามตรง เบนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าบัตรเครดิตของเขาจะคิดเช่นไรกับเหตุการณ์แปลกประหลาดนี้

จนกระทั่งเธอยกแขนเรียกบริกรเพื่อชำระเงิน เบนยังไม่ได้ทันได้คว้าบัตรเครดิตออกจากช่องในกระเป๋าตอนที่ได้ยินเสียง "ขอบคุณครับ คุณผู้หญิง" ขณะที่บริกรหันหลังและเดินจากไปแล้ว เรย์เลิกคิ้วให้กับสีหน้างุนงงของเขา อย่างกับว่าเขาเป็นเด็กโง่ ๆ ที่ไม่เข้าใจหลักการบวกลบง่าย ๆ 

"ขอบคุณมาก เธอช่างมีน้ำใจจริง ๆ" เธอแกล้งเลียนเสียงทุ้มต่ำของเขา "ไม่เป็นไร ฉันยินดี" เธอเปลี่ยนมาใช้เสียงที่ฟังดูอ่อนหวานเกินพอดีตอบกลับมาเสร็จสรรพ เบนยังคงนั่งงงเป็นไก่ตาแตก ไม่รู้ว่าจะโต้ตอบอย่างไรดี

"ฉันจะให้เธอเป็นฝ่ายเลี้ยงอาหารในวันถัดมาได้ยังไง" เขาแย้ง

"ฉันจะให้คุณเป็นฝ่ายเลี้ยงฉันตลอดได้ยังไง" เธอโต้ "ฉันไม่ได้ชอบคุณเพราะคุณมีของให้ฉันกินตลอดสักหน่อย"

แค่คุณจ่ายค่าอาหารเย็น ไม่ได้หมายความว่าฉันจะนอนกับคุณนะ ประโยคติดตลกจากภาพยนตร์ที่เขาชอบดังขึ้นในหัว เบนเปิดประตูอพาร์ตเมนต์ให้หญิงสาวที่บ่นอย่างขัดใจมาตลอดทาง ฉันเพิ่งได้รับเงินทุนกับค่าจ้างงวดล่าสุดมา แค่นี้ไม่ลำบากหรอกน่า หยุดทำตัวเป็นผู้ชายหัวโบราณได้แล้ว เขาต้องคอยคว้าตัวเธอที่เดินโซเซและสะดุดโน่นนี่บนรองเท้าส้นสูงอยู่เรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงห้องพัก เบนไม่แน่ใจว่าเธอดื่มไวน์บ่อยแค่ไหน แต่สีหน้าแดงระเรื่อดูจะบ่งบอกคำตอบชัดแจ้ง "ไสหัวไปเลย" เธอว่า 

เบนยืนมองเธออยู่อึดใจหนึ่ง ความสับสนและหงุดหงิดถูกแทนที่ด้วยอะไรที่คล้าย ๆ กับความเอ็นดู ใช่ นี่มันน่าหงุดหงิดเป็นบ้า แต่ก็น่าตลกพอ ๆ กัน คล้ายกับปมความขัดแย้งในเรื่องถูกเฉลยว่าเป็นเพียงเรื่องราวหยุมหยิมไร้สาระ เขากัดริมฝีปากเพื่อกั้นเสียงหัวเราะที่จะทำให้เธอโมโหกว่าเดิม ไม่หรอก นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย 

"มาสิ" เขาเดินไปเปิดประตูห้องของตัวเอง ยืนประจันหน้ากับเธอคนละฟากฝั่งทางเดิน "พรุ่งนี้เช้ามีขนมปังปิ้งนะ"

เรย์ส่งเสียงหึ

"กินบนที่นอนก็ได้เอ้า"

เขารู้ว่าเธอจะพ่ายแพ้ เพราะว่าเขาเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ก่อนอย่างหมดรูป เบนยิ้มเมื่อปิดประตูตามหลังเธอที่พึมพำว่า "แค่คุณมีขนมปังปิ้ง ไม่ได้หมายความว่าฉันจะนอนกับคุณนะ" แน่ล่ะ เขารู้ แต่เขาก็อดโต้ตอบไปไม่ได้อยู่ดีว่า "แค่เธอทำเศษขนมปังหล่นเลอะเทอะ ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่ชอบเธอนะ" นั่นเป็นประโยคหวานเลี่ยนที่แปลกประหลาดจนเขาแทบจะละอายทันทีที่พูดออกไป

เรย์สบถว่า "ให้ตาย" ส่วนเบนคาดไว้ว่าพรุ่งนี้เช้า เศษขนมปังที่ว่าคงกระจัดกระจายยิ่งกว่าดาวบนท้องฟ้า