"ทำยังไงดี" เรย์กัดเล็บอย่างที่ชอบทำเวลาเครียด ขณะที่เบนพยายามเอื้อมมือเข้าไปหาลูกแมวแปลกหน้าอย่างช้า ๆ แต่พอขยับเข้าใกล้เพียงเล็กน้อย เจ้าหล่อน (เขาอนุมานเอาจากหน้าตาและสีขนล้วน ๆ) ก็กระโดดหนีเสียจนเขาเองก็สะดุ้งไม่ต่างกัน "ไม่ไหวเลยนะ แอบเข้ามาตอนฉันเปิดหน้าต่าง ดูท่าจะตกใจกลัว แต่ก็ไม่ยอมออกไปสักที" เธอบ่นยกใหญ่ ยังคงไม่ละสายตาจากเจ้าแมวที่หันไปเขี่ยพรมเช็ดเท้าหน้าห้องน้ำเล่นเอาดื้อ ๆ เขาก็มืดแปดด้านพอ ๆ กับเธอ สังเกตเห็นว่าลูกแมวสีขาวไม่มีปลอกคอ และขนยุ่ง ๆ ที่ชี้ไปคนละทิศละทางดูจะบ่งบอกว่าหล่อนไร้เจ้าของ เบนตัดสินใจชะโงกหน้าออกไปนอกหน้าต่าง สายตาสอดส่องไปตามบันไดหนีไฟเผื่อจะเจอครอบครัวแมวจรที่เผลอทำลูกหาย เขาถึงขั้นร้องเรียกเหมียว ๆ อยู่พักใหญ่ แต่ไม่เกิดผลอะไรนอกจากทำให้เรย์หัวเราะคิกคัก

"ทำเหมือนเป็นบ้านตัวเองเลยนะ" เรย์บ่น เบนนั่งลงบนขอบโซฟาข้าง ๆ เธอ มองดูลูกแมวเดินสำรวจมุมโน้นมุมนี้ตามอำเภอใจ แม้จะไม่ยอมเข้าใกล้มากไปกว่าวิ่งเฉียดเท้าพวกเขาไปมาเป็นระยะ หากว่ากันตามจริง เขาไม่รู้ว่าหญิงสาวรู้สึกหงุดหงิดใจหรือว่าหลงใหลแขกไม่ได้รับเชิญกันแน่ แม้ปากจะว่า แต่สีหน้าเธอกลับฟ้องว่าสนใจใคร่รู้ในตัวลูกแมวตัวนี้ชัด ๆ "ตอนแรกฉันคิดว่าสาวจีนข้างห้องต้องเก็บมาเลี้ยงแน่ ๆ แต่ไปถามดูก็ไม่ใช่ จะทำยังไงดีล่ะ"

คำถามของเธอดูไม่เหมือนเรย์ที่เขารู้จัก เรย์คนนั้นคงหาทางเนรเทศแมวออกนอกห้องไปตามยถากรรมของมัน ถ้าหากเธอต้องการเช่นนั้นจริง ๆ เบนชั่งใจ ลองเสนอว่าจะจับหล่อนไปส่งศูนย์อุปการะ เรย์แค่ยักไหล่ เขาจึงไปสรรหากล่องเปล่าและถุงกระดาษมาล่อแมวตามที่เคยเห็นในอินเทอร์เน็ต เขาไม่เคยเลี้ยงแมวมาก่อนและไม่เคยเข้าใจความคิดจิตใจของแมวเลยสักนิด นั่นคือเหตุผลที่เขายอมแพ้หลังจากเจ้าแมวกระโดดหนีไปมาเมื่อเขาพยายามจับกล่องและถุงหลายต่อหลายครั้ง ไม่นับว่าเขาไม่อยากเสี่ยงโดนแมวที่ไหนก็ไม่รู้ข่วนเอาด้วย เขาหมดแรงจนนั่งลงกับพื้น ถ้าให้เขาเดาความคิดแมวสีขาว ยัยหนูคงคิดว่ามนุษย์คนนี้น่าสมเพช "คงต้องปล่อยเลยตามเลย" เขาถอนใจ "ถ้าเป็นของคนในตึก เดี๋ยวเขาก็คงมาตามหา เธอเปิดหน้าต่างไว้แล้วกัน" เบนลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินไปกอดหญิงสาวเจ้าของห้องจากข้างหลัง เขาชอบย่อตัวแล้วเอาจมูกคลอเคลียเธออยู่บ่อย ๆ ปกติเรย์จะบอกว่าน่ารำคาญ แต่ในโอกาสประจวบเหมาะเช่นวันนี้ เธอถึงได้ถามว่า "เป็นแมวไปอีกคนหรือยังไงเนี่ย" ไม่มีทางเสียหรอก เบนขโมยจูบแก้มเธออีกหนึ่งทีก่อนจากกัน (เธอบอกว่าเกลียดอะไรแบบนี้ แต่การโดนฟาดสักทีกับรอยยิ้มละเหี่ยใจช่างคุ้มค่า) เรย์ไม่รู้หรือยังไงว่าเขาเป็นหมาเชื่อง ๆ ตัวหนึ่งของเธอ

มื้อเย็น เขาหอบอาหารไทยที่โทรสั่งมาเสิร์ฟถึงหน้าห้องเธอ อันที่จริงเธอก็ทำให้เขานึกถึงลูกหมาจอมตะกละเหมือนกัน แต่ในวินาทีถัดมานั้น เขาถึงได้รู้ว่าตัวเองคิดผิดถนัด เรย์เดินมาเปิดประตูพร้อมกับแมวขนฟูในอ้อมแขน นัยน์ตาสีฟ้าใสของเจ้าแมวเบิกโพลงและจ้องเขาเขม็ง แต่ท่าทางดูผ่อนคลายขณะโดนอุ้มเช่นนี้ "เข้ามาสิ" เธอพูดก่อนที่เขาจะทันได้เอ่ยอะไร "แกรี่ก็มาด้วยเหรอ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเล็ก ๆ น่ารักที่สงวนไว้ให้สัตว์โลกเท่านั้น เจ้าหมาเฟรนช์บูลด็อกหน้ามู่ทู่เดินตามเบนต้อย ๆ เข้ามาในห้องเพราะรู้ว่าจะได้เก็บตกของกินจากพวกเขา 

"ว้าว" เบนมองอย่างอึ้ง ๆ เมื่อเห็นลูกแมวถูไถลำตัวกับเสื้อไหมพรมของเรย์ที่นั่งขัดสมาธิบนโซฟา เธอเลิกคิ้วมองเขา และยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะจนเขาอยากจะหยิกแก้มเธอด้วยความมันเขี้ยว "คุณเบนจามิน ขอแนะนำให้รู้จักกับเลอา เลอา นี่คุณเบนจามินจากห้องตรงข้าม" ว่าไม่ว่าเปล่า เธอโบกอุ้งเท้าของเจ้าแมวเป็นการทักทายเสร็จสรรพ เขาสื่อสารกับเธอทางสีหน้าอย่างชัดเจนว่า "เธอเอาจริงเหรอ" ซึ่งเรย์ตอบมาด้วยการยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ ไม่รู้ว่าเขาควรรู้สึกเอ็นดูหรือจนใจที่เธอตั้งชื่อสัตว์เลี้ยงจำเป็นตามบุคคลที่เขาเคารพรักมากที่สุดกันแน่

"แกรี่ ทำความคุ้นเคยกับเลอาไว้ล่ะ" เรย์อุ้มเจ้าแมวไปปล่อยใกล้ ๆ หมาเจ้าถิ่น แต่ยังไม่ทันขาดคำดี เลอาของเธอก็ตะปบจมูกของแกรี่อย่างแรงจนต้องวิ่งหางจุกตูด ไม่มีใครคาดคิดว่าเจ้าหมาจะวิ่งหนีไปไกลถึงอีกฟากหนึ่งของห้อง ขณะที่แมวหน้าใหม่เริ่มไต่ขึ้นมาบนตักของเบนอย่างไม่มีพิธีรีตอง เขาไม่รู้ว่าเรย์ไปหลอกล่อเจ้าหล่อนมาอีท่าไหน แต่นี่ก็ออกจะเกินไปหน่อย ไม่นับประโยคถัดมาที่เธอพูดว่า "ฉันย้ายไปอยู่กับคุณไม่ได้หรอก เลอาไม่ถูกกับแกรี่นี่นา" อย่างหน้าตาเฉย เบนแทบจะทำกุ้งสดที่คีบอยู่ร่วงเพราะโดนจู่โจมไม่ทันตั้งตัว เหตุผลที่เรย์นำมาค้านการจูงใจเรื่องความประหยัดและความจริงจังของเขาไม่ใช่อะไรอื่นนอกจาก "แมวที่ฉันเพิ่งเก็บได้วันนี้ไม่ชอบหมาของคุณ" เขาไม่แน่ใจอีกแล้วว่าควรรู้สึกอย่างไร ควรจะรู้สึกขบขันไปกับความเพี้ยนของเธอ หรือควรเจ็บปวดใจกับการบ่ายเบี่ยงที่ฟังดูไม่เข้าท่า ให้เขียนเรียงความแจกแจงว่าทำไมพวกเขาไม่ควรย้ายมาอยู่ห้องเดียวกันยังจะดีเสียกว่า เขามองดูเธอโอ๋แมวยกใหญ่ ท่าทีเปลี่ยนไปจากตอนบ่ายราวกับตระหนักได้ว่าเจอของล้ำค่าเข้าแล้ว

เบนจ้วงเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปากอย่างดุเดือดเกินความจำเป็น รอคอยเสียงเคาะประตูที่ยังไม่มาถึงและไม่ได้มาถึงตลอดค่ำนั้น นี่เป็นอีกคืนที่เขาไม่อาจข่มตานอนเพราะข้อเท็จจริงทิ่มแทงใจที่ว่า เขาไม่อาจเข้าใจแมวได้จริง ๆ