ถ้าพวกเขาไม่ได้พบกัน นั่นก็เป็นเพราะว่าเบนบังเอิญตื่นสายไปห้านาทีในเช้าวันนั้น ทำให้เขาบังเอิญเจอคุณป้ามาร์กาเร็ตจากชั้นสามพอดี เธอทำท่าโล่งใจ คว้าแขนของเขาเอาไว้แน่น "เย็นนี้เธอช่วยไปรับจอห์นแทนฉันทีได้ไหม พอดีฉันติดธุระด่วนน่ะ" เบนชินกับคำไหว้วานให้ไปรับหลานชายจากโรงเรียนประถมใกล้ ๆ นี้ดี และยังรู้ดีด้วยว่าธุระด่วนที่ว่านั่นหมายถึงการเล่นไพ่นกกระจอกมาราธอนกับคุณป้าคนอื่น ๆ จากไชน่าทาวน์ เบนยักไหล่ เขาไม่มีแผนจะทำอะไรหลังเลิกงานอยู่แล้ว

เขาแวะเข้าไปส่งงานที่สำนักพิมพ์ คุยกับอลันและบรรณาธิการเรื่องหนังสือเล่มใหม่พลางสูบบุหรี่ด้วยกันที่ระเบียง สองคนนั้นปล้นบุหรี่เขาจนหมดซอง เบนถอนใจพลางพ่นควันยาว ขณะที่อลันยังซอกแซกเรื่องเดตของเบนกับสาวแผนกโฆษณาเมื่ออาทิตย์ก่อนไม่เลิก เบนยืนยันว่าเดตนั่นจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ซึ่งเพื่อนร่วมงานของเขาโอดครวญว่าไม่เชื่อปนเสียดาย

บ่ายสามโมง เบนรออยู่หน้าโรงเรียน เขามาที่นี่บ่อยพอที่จะทำให้คุณครูสาวจำหน้าเขาได้ "คุณยายแม็กกี้ไม่ว่างอีกแล้วเหรอ" เธอถามพร้อมรอยยิ้ม หันไปกวักมือเรียกเด็กชายวัยหกขวบที่กำลังเล่นกับเพื่อนอย่างสนุกสนานที่กระบะทราย หรือบางที เบนคิด เขาน่าจะปล่อยให้จอห์นเล่นกับเพื่อนอีกสักพักระหว่างที่เขายืนคุยกับคุณครูต่อสักหน่อย เธอมีลักยิ้มข้างแก้มที่น่ารักที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา และเธอก็ดูยินดีเมื่อเขาเอ่ยปากเสนอความคิดนั้น พวกเขาคุยกันเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งจอห์นเดินมาดึงเสื้อแจ็กเก็ตของเขาและบอกว่าได้เวลาดูการ์ตูนแล้ว เบนโบกมือลา คุณครูสาวถามว่า "เสาร์นี้คุณว่างไหม" เพราะโรงหนังใกล้บ้านเธอกำลังนำสตาร์วอร์กลับมาฉาย และเธอพอเดาได้ว่าเขาชอบสตาร์วอร์เพราะเข็มกลัดดาร์ธ เวเดอร์ที่อยู่บนเป้ของเขา เธอก็เป็นแฟนสตาร์วอร์เหมือนกัน

"เยี่ยมเลย" เบนตอบ ยิ้มกว้าง "ขอให้พลังสถิตกับคุณ"

เมื่อกลับมาถึงอพาร์ตเมนต์ เขาเปิดทีวีให้จอห์นดูการ์ตูนที่ห้องของเขา (เห็นได้ชัดว่าคุณป้ามาร์กาเร็ตไม่ยอมยุติจนกว่าเธอจะชนะ) เบนควานหาบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อและพบเพียงซองเปล่า เขาลืมซื้อซองใหม่ตอนขากลับเพราะมัวแต่คิดเรื่องเสาร์นี้ แต่ช่างปะไร เขาบอกตัวเอง ไม่ไปยืนสูบและใคร่ครวญชีวิตอยู่ข้างหลังตึกสักวันคงไม่เป็นไร ว่าแล้วก็เบนทิ้งตัวลงบนโซฟาข้าง ๆ เด็กชาย


ถ้าพวกเขาไม่ได้พบกัน เบนก็ยังคงใช้ชีวิตไปตามปกติอย่างที่เคยเป็น เขาไม่รู้ว่าชีวิตตัวเองจะหันเหไปอีกทางถ้าหากวันนั้นเขาไม่ตื่นสายไปเพียงห้านาทีและไม่ยอมแบ่งบุหรี่ให้เพื่อนสูบ เบนไปดูหนังกับอลิซในวันเสาร์นั้น ทานมื้อเย็นด้วยกันที่ร้านอาหารไทยร้านโปรดแทนที่จะสั่งมากินที่ห้องเหมือนเคย ก่อนจะจูบลาเธอที่หน้าบ้านเหมือนในหนังรักเชย ๆ ที่เขาเคยดูถูกเอาไว้ และเมื่อจดหมายของคนที่ชื่อเรย์เกิดพลัดหลงเข้ามาอยู่ในกองจดหมายของเขา เบนก็แค่เดินเอามันไปใส่ไว้ในช่องจดหมายที่ถูกต้องในวันถัดไป เพราะว่าอลิซโทรมาพอดีและเขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่อยากจะพบปะกับเพื่อนบ้าน

ทุกเย็นวันเสาร์ เขายังคงไปนั่งที่ร้านกาแฟในละแวกนั้น ชื่อของเขาบนแก้วสะกดอย่างถูกต้องโดยหญิงสาวผมน้ำตาลท่าทางเหนื่อย ๆ ที่ไม่คุ้นหน้า ในสมุดสเกตช์สำหรับหนังสือเล่มใหม่ของเขากับอลันมีรูปของเด็กผู้ชายซน ๆ ที่ได้รับแรงบันดาลใจจากจอห์น ผู้ซึ่งเขาอาสาไปรับกลับจากโรงเรียนแทบทุกวันในตอนนี้ เขายังคงซื้อแซนด์วิชหนึ่งชิ้นและนั่งบนม้านั่งตัวเดิมในเซ็นทรัลพาร์คตอนพาแกรี่ไปเดินเล่น เบนจองตั๋วสตาร์วอร์ภาคใหม่ให้ตัวเขากับอลิซในวันแรกที่หนังเข้าฉาย และเมื่อหนังเลิกดึกและเบนเดินไปส่งเธอที่บ้าน นั่นกลายเป็นครั้งแรกที่เขาค้างคืนที่ห้องของเธอ ในวันคริสต์มาส เขาตัดสินใจซื้อสร้อยข้อมือให้เธอเหมือนชายหนุ่มทั่วไป ส่วนเธอทำให้เขาประหลาดใจด้วยผ้าพันคอถักมือเหมือนหญิงสาวในฝันของใครหลายคน เบนหลุดปากบอกว่าเขารักเธอ อลิซขยิบตาแล้วบอกว่า “ฉันรู้” และทำให้เขาเชื่อว่าตัวเองคงตกหลุมรักเธอเข้าแล้วจริง ๆ

เบนยังคงเดินสวนกับหญิงสาวผมน้ำตาลจากร้านกาแฟเป็นครั้งคราว เธอพูดขอบคุณเขาอย่างสุภาพเมื่อเบนเปิดประตูให้เธอที่กำลังหอบของพะรุงพะรัง เขาเห็นเธอดูเหนื่อยอยู่เสมอ แต่นั่นก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขา นอกจากเอ่ยปากทักทายบ้างถ้าหากพวกเขาเปิดประตูออกมาพร้อมกันพอดีในบางวัน ก่อนจะแยกย้ายไปตามทางของแต่ละคน


ถ้าพวกเขาไม่ได้พบกัน โลกก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจนกลับหัวกลับหาง ไม่ใช่ว่าความรักของทุกคนจะมีอำนาจขนาดนั้น ถ้าพวกเขาไม่ได้พบกัน ชีวิตของพวกเขาอาจจะซับซ้อนน้อยลง เบนจะไม่ได้รู้จักความกระวนกระวายที่ทำให้เขาเบิกตาโพลงจ้องมองเพดานยามดึก จะไม่มีวันได้หาความหมายระหว่างความเงียบงัน และจะไม่มีวันได้นับทุกนาทีที่ไม่ได้เจอหญิงสาวผมสีน้ำตาลที่ดูเหนื่อยล้าตลอดเวลา แกรี่จะไม่ได้กินแฮมจากแซนด์วิชจนเคยตัว เด็กผู้หญิงชื่อเรย์ในหนังสือของเขาไม่มีวันได้กำเนิดขึ้นจากปลายปากกา และโต๊ะจากอิเกียตัวนั้นไม่เคยได้จับจองพื้นที่ในห้องของเธอ แต่ก็นั่นแหละ – นั่นอาจจะเป็นหนทางที่ดีที่สุดแล้วก็เป็นได้


ถ้าพวกเขาไม่ได้พบกัน เบนย้ายออกจากอพาร์ตเมนต์นั้นในอีกหกเดือนถัดมา ส่วนเรย์กลับบ้านที่อยู่ไกลครึ่งค่อนประเทศจนไม่มีโอกาสได้บอกลาชายหนุ่มห้องตรงข้าม หนังสือของอลันกับเบนเข้ารอบสุดท้ายรางวัลคาร์เนกี้ โชคเรื่องเงินและงานกำลังเข้าข้างเขา ซึ่งเบนเฉลิมฉลองด้วยการตัดสินใจขออลิซแต่งงาน คราวถัดมาเมื่อพบกันในร้านกาแฟ เบนมีแหวนสีเงินอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้าย ข้างกายมีหญิงสาวผมบลอนด์ท่าทางใจดี เรย์อวยพรพวกเขาด้วยความยินดี และอีกสามปีต่อมา เบนกลายเป็นพ่อของลูกชายวัยสองขวบ ขณะที่เรย์จบการศึกษาเป็นอันดับหนึ่งของรุ่นและได้รับข้อเสนอให้ไปทำงานที่ญี่ปุ่น – พูดสั้น ๆ พวกเขาไม่ได้เจอกันอีกเลย


ถ้าพวกเขาไม่ได้พบกัน พวกเขาก็ไม่มีวันได้อยู่ด้วยกันอีกเลย – นั่นเป็นความเป็นไปได้ที่ถูกละเลย เวลาผู้คนพูดถึงว่าโชคชะตาวิเศษแค่ไหนที่นำพาผู้คนมาเจอกัน พวกเขามักหลงลืมว่าโชคชะตกนั้นตลกร้ายเพียงใดที่ทำให้ผู้คนไม่ได้เจอกัน บางครั้งโลกนี้ก็ทำงานเหมือนนิยายรักที่ทำให้คนสองคนเดินสวนกันเป็นเวลานานก่อนที่ใครคนหนึ่งจะท้าทายพรหมลิขิตและประสบความสำเร็จ แต่บางครั้งโลกนี้ก็หมุนไปเรื่อย ๆ เหวี่ยงคนมากมายมาอยู่ตรงหน้ากันและกันครั้งแล้วครั้งเล่า ถึงกระนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พวกเขาพลาดโอกาสนั้นไปแล้ว หลุดลอยไปตลอดกาล วินาทีที่ทุกอย่างเป็นไปได้และเป็นไปไม่ได้เลยไม่หวนคืนมาเป็นครั้งที่สอง


และถ้าพวกเขาไม่ได้พบกัน เรื่องน่าเศร้าที่สุดก็คือพวกเขาไม่มีวันได้รับรู้เลยว่า การไม่ได้รักกันและกันนั้นน่าเศร้าเพียงใด