ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี จนถึงขากลับ ที่นี่มีเรือกลับสู่เซบูโดยตรงหลายบริษัทมาก และจูนก็ไม่รู้มาก่อนว่าต้องจอง พอมาถึงเวลาจ
ริง.. "Full booked 05/22/16" เดินไปบริษัทไหน ก็เขียนแบบนี้หมด ตอนนั้นในใจก็คิดว่า"บ้าไปแล้ว ทุกคนจะกลับเซบูขนาดนั้นเลยหรอ มึงเรือเฟอร์รี่หรือเรือแจว ทำไมมันจุคนได้น้อยขนาดนั้น"

ไม่ใช่เรื่องเล่นๆค่ะ เต็มจริงๆ นี่อยากจะขอยืนไปกุไม่นั่งก็ได้ เขาก็ไม่ให้แถมจะเตะตกเรืออีก

จูนจึงไปถามพี่รปภ. ว่ามีทางไหนที่จะกลับเซบูได้บ้าง "Please go to Tubigon port"

จูนจึงขึ้นรถอารมณ์สามล้อถามเขาว่า มาทูบีกูลนี่เท่าไหร่ "800 peso , mam"
เชี่ย .. ทำไมแพง!!!!!!! จึงหันไปถามพี่รปภ. ให้แน่ใจว่า อิท่าเรือนี้มันไกลป่ะวะ และถ้าไปแล้วมันจะมีตั๋วรึป่าว

เขาบอกว่า "It's long distance and surely get ticket"
ไปก็ไปวะ พนต้องทำงานแต่เช้า ..

สรุปว่า จูนนั่งอยู่สามล้อประมาณ2ชมกว่า และทั้งทางเป็นป่าเขาลำเนาไพร ไม่มีคน ไม่มีบ้าน มีป่าและวัวควาย ตอนนั้นในใจคิดว่าจะโดนพามาฆ่าซะแล้ว ถ้าโดนฆ่าคงไปเกิดใหม่ก่อนจะมีคนพบศพ

จูนพยายามถามพี่คนขับว่า "when we will arrive? 1 hour ? half hour?"
คนขับหันมาบอกว่า "I don't know I'm trying to find shortcut to Tubigon"

สุดท้าย ก็มาถึงเกือบๆ6 โมง
เรือจอดเด่นเป็นสง่าอยู่บนที่ท่าเรือ
อินี่หมายมั่นปั้นมือเรียบร้อยว่า กูได้ขึ้นแน่ๆ จนกระทั่ง "All seat already booked , the next flight is tomorrow 6 am"
/me ทรุดลงไปกองกับพื้น แล้วกร่นด่าอิรปภ.ในใจว่า ชัวร์ลี่ตรงไหน อยากกลับไปด่าแต่ไม่มีค่ารถแล้ว..

โทรหาผู้จัดการแล้วร้องไห้ให้ดังที่สุด
และยืนยันว่า พนจะกลับให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ และจะทำงานต่อหลังจากอาบน้ำเสร็จเมื่อถึงหอ

"Safety is first! Please find a good place to stay over night" คำตอบจากผู้จัดการที่ทำให้อุ่นใจมากขึ้น แต่จริงๆตอนนี้อาจจะรีพอร์ทไปทางมหาลัยไม่ให้จูนผ่านฝึกงานแล้วก็ได่.. อ้าวววว

นี่เดินหาโรงแรมแถวนี้เลย .. ไม่มีโรงแรมที่นี่...
อิห่าาา เจอแมคโดนัลตั้งตะหง่านอยู่ข้างหน้า จึงถามเขาว่า "เปิด24 ชมใช่มั้ยคะ"
เขาบอกว่า ใช่ อินี่ลากกระเป๋าไปตั้งหลักปักฐาน

และจูนจะได้ตั๋วพนประมาณตี4 .. เอาง่ายๆตอนนี้กูก็ยังไม่ได้ตั๋ว ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย อยากแอดแวนเจอร์ เป็นไงล่ะ พอใจมั้ย ทำงานอยู่ในออฟฟิศดีๆไม่ชอบ

นี่แหละค่ะ ชีวิตมีแต่เรื่องไม่ตรงซอง
(ตอนอัพเรื่องนี้ ก็อยู่ที่แมคโดนัลนี่แหละ)