เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
เรื่องสั้นThe masterplankaweesiri
“If You’re Too shy”
  • ถ้าจะให้พูดถึงสิ่งที่น่าเบื่อในตอนนี้ฉันก็คิดว่าการมาเดินตลาดนัดสุดสัปดาห์ ที่คนแสนจะเยอะ ไม่รู้ว่ามาจากไหนกันนั้นน่าเบื่อที่สุด ความรู้สึกฉันเหมือนเดินอยู่ในดงหนามที่มีเปลวเพลิงระอุตลอดเวลา คนเบียดเสียดกันแน่นหนา ให้ตายเถอะอึดอัดชิบหาย ฉันต้องรอ เมนฟิส ทำเล็บอีก

    การรอนั้นก็เหมือนการเผาเวลาที่มีค่าไปช้าๆ ฉันละเซ็งที่สุด การรออย่างเดียวคงไม่พอ ยังมีเสียงน้ำส้มไหมครับ เฉาก๊วยที่ดีต้องเฉาก๊วยแม่อร ต่างๆคอยวนลูปให้ฟังตอลดเวลา

    ระหว่างรอนั้น ลูกตาที่เป็นเหมือนสัญชาตญาณได้มองไปเห็นสาวผมสั้นตาหวาน เธอใส่เสื้อสีขาวผมสีบลอนกำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ เยี่ยมเลยเธอช่างน่ารัก เอาละต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว

    ผมได้เดินไปซื้อซูชิและไก่ทอดและก็ได้กลับมานั่งรอที่เดิม ผมอยากทำความรู้จักเธอ ผมเลยเดินเอากระดูกไก่ไปทิ้งถังขยะ และก็แอบมองเธอที่กำลังเสยผมขึ้นอย่างช้าๆ

    ระหว่างที่ผมมองเธอนนั้น เธอยังคงเล่นโทรศัพท์ต่อไป เอาวะลุยสักที ผมคิดว่าผมควรเดินไปหาเขา เราอยู่ห่างกันประมาณ 15 ก้าว ผมแอบมองเธอ ให้ตายเถอะวะเธอดันมองมา ช้าไม่ได้แล้ว

    หลบสายตาสิวะ มองกลับก็โดนหาเป็นโรคจิตแน่
    เธอเหมือนกำลังรอใครสักคน เเต่ก็ช่างมันสิ ผมกำลังเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ในขณะที่ผมจะเอ่ยปากพูดกับเธอนั้น เธอยังคงไม่รู้ตัวว่ามีคนอยู่ตรงหน้า ผมกำลังจะเอ่ยทักทาย ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
  • “เห้ยกัมพ์เป็นไงบ้าง” ฉิบหายละ โจศักดิ์เดินเข้ามาทักทาย นานๆทีผมจะเจอเขา ช่วงนี้เขาดูอุดมสมบูณร์ขึ้นนะ

    ผมก็คุยกับโจศักดิ์ไปสักพักหนึ่ง พอรู้ตัวอีกทีเธอก็หายไปแล้ว
    ตลาดนัดนี้คือศูนย์รวมความประสาทแดกไว้จริงๆ ความรู้สึกเบื้องลึกได้บอกมากับผม ผมบอกลากับโจศักดิ์ แล้วก็คิดในใจว่า
    ตั้งแต่ผมเจอกับเขา เขานี้ตัวหายนะชัดๆ

    ครั้งนั้นผมเจอกับเขาที่ตลาดนัดรถไฟ ผมยืนต่อคิวซื้อไก่ย่างร้านดัง พอถึงคิวผมไก่ก็หมด

    อีกครั้งหนึ่งที่ผมเจอเขาที่ตลาดนัดจัตจักร
    ระหว่างยืนคุยกับเขา ผมโดนล่วงกระเป๋าทำให้ต้องยืมเงินเขากลับบ้าน

    อีกครั้งหนึ่งที่ตลาดนัดวินเทจระหว่างดูกางเกงยีนส์ เขาก็เข้ามาทักแตะไหล่ผม ทำให้ผมทำน้ำจิ้มลูกชิ้นหกใส่กางเกงยีนส์วินเทจ ก็เลยต้องจำใจซื้อมา

    แต่โชคดีครั้งนี้ไม่มีอะไรเสียหายเท่าไหร่
    แต่พูดยังไม่ทันขาดคำ ผมดันลืมซูชิไว้บนโต๊ะแล้วพอหันไปอีกที หมาก็คาบเอาไปกินซะละ
  • เอาละเมนฟิสทำเล็บเสร็จแล้ว ได้เวลากลับบ้านสักที ในชีวิตนี้ตลาดนัดก็ยังคงน่าเบื่อต่อไป
    และใบหน้าผมก็เซ็งต่อโลกทุกที ก่อนกลับบ้านผมเจอโจศักดิ์ที่จอดรถเขาหันมายิ้มแล้วพูดว่า

    “วันนี้เป็นวันที่ดีนะ 555”

    ผมตอบกลับไปว่า

    “สุดยอดเลยครับ” ด้วยใบหน้าที่ได้ตายไปจากโลกนี้แล้ว

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in