สนามบินสุวรรณภูมิ, กรุงเทพมหานคร, ประเทศไทย

การเรียนจบน่าจะเป็นทางแยกใหญ่ในชีวิตของใครหลาย ๆ คน  และมันก็เป็นแยกใหญ่ที่มีทางเลี้ยวเยอะแยะเต็มไปหมด และกับบางคนมันเป็นทางแยกวัดใจที่ไม่มีสัญญาณไฟจราจร

เราก็เป็นหนึ่งในนั้น การเรียนจบสำหรับเรามันเหมือนเดินข้ามห้าแยกลาดพร้าวตอนสัญญาณไฟจราจรเสีย แม้รู้ว่าชอบอะไร อยากจะเดินไปเส้นทางไหน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ากลัว นี่มันการออกจาก Comfort zone ครั้งแรกของสาวน้อยวัย 22 ปีนะ

ด้วยเหตุทั้งปวงเราเลยคิดว่ามันต้องมีช่องว่างให้เราพักช่วงระหว่างข้อต่อการเปลี่ยนแปลงนี้สักหน่อย ให้มีเวลาได้ออกไปดูโลก มีเวลาได้หาตัวเองต่ออีกนิด ซึ่งไม่น่าจะมีอะไรเหมาะสมไปกว่าการไป Work and travel* ที่อเมริกา ได้ทั้งทำงานเก็บเงินเที่ยว ฝึกภาษา แล้วก็เจอเพื่อนใหม่ โครงการนี้แหละ เหมาะสมกับเราที่สุด

เราเตรียมตัวน้อยมากก่อนเดินทาง หลังตกลงเลือกเอเจนซี่ ดำเนินการเรื่องวีซ่า เลือกที่ทำงาน เลือกงานแบบจิ้มส่งๆ ไป และที่ทำงานที่ตอบรับเรามาก็คืองานแม่บ้านที่โรงแรมแห่งหนึ่งในเมือง Sioux falls รัฐ South Dakota ซึ่งเราไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเมืองนี้นอกจากมันมีน้ำตกใหญ่ ๆ แค่นั้น แต่ก็ไม่ได้กังวลอะไร ในความรู้สึกเราตอนนั้นอเมริกามันไม่ได้ไกลขนาดนั้น ด้วยเทคโนโลยีต่าง ๆ คงทำให้โลกเราแคบลง เราว่าคนที่ดูกังวลมากเป็นพิเศษกับการเดินทางครั้งนี้น่าจะเป็นแม่เรามากกว่า

แล้ววันเดินทางก็มาถึง แม่ผู้มาเยี่ยมเราครั้งเดียวตลอดระยะเวลาการเรียนมหาลัย 4 ปี ดั้นด้นจากหัวเมืองปักษ์ใต้เพียงเพื่อมาส่งเราไปอเมริกา เรามีสัมภาระแค่ Backpack 1 ใบ ที่จัดคืนก่อนเดินทาง และถุงผ้าใส่มาม่ารสต้มยำกุ้งจำนวน 1 โหลถ้วน บรรยากาศวันนั้นเหมือน MV สักเพลงหนึ่งที่นางเอกกำลังเดินทางไปต่างประเทศแล้วมีเพื่อน ๆ กับครอบครัวห้อมล้อมมาส่งขึ้นเครื่อง แสงพระอาทิตย์ตอน 6 โมงเช้า ส่องเข้ามาในหน้าต่างกระจกสนามบินสุวรรณภูมิ สีส้มอุ่น ๆ ลอดผ่านเข้ามากระทบพื้น ผู้คนคลาคล่ำที่นี่ ถึงเวลาที่เราต้องขึ้นเครื่องแล้ว เราโบกมือลาเพื่อน ๆ เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหันมากอดแม่ที่ยืนร้องไห้เงียบ ๆ อยู่มุมหนึ่ง จนถึงนาทีสุดท้ายที่ต้องขึ้นเครื่อง เราก็ยังไม่รู้ว่าอเมริกามันไกลขนาดไหน แต่สิ่งหนึ่งที่รู้คือมันคงไกลมากสำหรับแม่เรา

เครื่องบินทะยานขึ้นจากสนามบินสุวรรณภูมิ มองออกไปนอกหน้าต่างพระอาทิตย์เพิ่งโผล่พ้นขอบฟ้าเต็มดวง เราต้องเดินทางอีก 24 ชั่วโมง วันนี้พระอาทิตย์จะตกที่ไหนกันนะ

* Work and Travel คือ โครงการสำหรับนักศึกษาที่ต้องการเดินทางไปทำงานและท่องเที่ยวที่สหรัฐอเมริกา โดยใช้ VISA J1 ซึ่งเป็น VISA นักเรียนชนิดหนึ่งในการเดินทาง

TIPS:
- พยายามดูรีวิวเอเจนซี่ เงื่อนไขต่างๆ เช่น ค่าโครงการรวมค่า VISA ไหม ต้องจองตั๋วเครื่องบินกับเอเจนซี่หรือเปล่า เป็นต้น การเลือกเอเจนซี่ที่ไทยมีผลส่วนหนึ่ง แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่เราข้ามฟ้าไปถึงอเมริกา คนที่จะมีส่วนช่วยเหลือเราก็คือเอเจนซี่ที่อเมริกา ส่วนองค์กรที่เราไปทำงานด้วย เราว่าส่วนหนึ่งเอเจนซี่คงกรองมาแล้ว อีกส่วนหนึ่งก็คือดวง ไหว้ไปให้ดี แค่นี้!
- เราพยายามจองตั๋วเครื่องบินกับเว็บหนึ่งที่ราคาค่อนข้างต่ำ แต่พอกดจ่ายตังค์ราคาดันดีดขึ้นมาสูงลิ่วดังนั้น ถ้าความเห็นเรา เราว่าจองกับเอเจนซี่รับจองดีกว่า (เราไม่ได้จองกับเอเจนซี่โครงการ) เพราะเราเจอเอเจนซี่ที่ดีมาก เขาพยายามหาตั๋วไปเมืองเราให้ทั้งๆ ที่เป็นเมืองเล็กและเที่ยวบินน้อย หลังไมค์มาถามได้ เราไม่ได้ค่าโฆษณาใดๆ ที่สำคัญคือถ้าจองตั๋วเอง ดูระยะเวลาให้มากพอสำหรับการเปลี่ยนเครื่องด้วย อย่างน้อยควรเผื่อไว้ 2 ชั่วโมงเป็นอย่างน้อย
- จากประสบการณ์ มาม่ารสต้มยำกุ้งคือเดอะเบสถ์แห่งมาม่า พริกป่นคือสิ่งจำเป็นสำหรับสาวกรสแซ่บส่วนอื่นๆ หาได้ที่โซน Asian food ใน Walmart