วันนี้เป็นวันสุดท้ายของงานประกวด Webfest ครับ และเราต้องขึ้นไปนำเสนอผลงานของเราแล้ว

ก่อนหน้านี้พวกเพื่อน ๆ ที่ทำโค้ดสำหรับเกมในเว็บต่างสาละวนกับการเขียนอินเตอร์เฟซให้เข้ากับที่ผมออกแบบไว้ ทำให้ชิ้นส่วนที่ผมออกแบบต่อกันได้ และเขียนระบบการจำลองลำโปรตอนในเครื่องเร่งอนุภาคขึ้นมา ผมเห็นงานที่พวกเขาทำแล้วรู้สึกว่างานวาด ๆ ขีด ๆ เขียน ๆ กราฟิกของผมดูง่ายไปเลยเมื่อเทียบกับความอุตสาหะเขียนโค้ดของเขา แต่ในขณะเดียวกัน ผมเหมือนกับพระเจ้าที่กำกับหน้าตาและทิศทางการออกแบบของเกมทั้งหมด เหมือนจะยิ่งใหญ่นะครับ แต่ผมว่าจริง ๆ แล้วเราทำงานร่วมกันเป็นทีม และพวกเราก็รับฟังความคิดเห็นของกันและกัน ใครอยากได้กราฟิกอะไรแบบไหน ผมก็ออกแบบมาให้ และในขณะเดียวกัน พวกเขาก็พยายามทำให้ได้รูปแบบที่ดูดีและใกล้เคียงที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ในเวลา 48 ชั่วโมง

สี่โมงเย็น พวกเราเดินเข้าหอประชุมเพื่อนำเสนอผลงานของเรา พร้อมกับกลุ่มอื่น ๆ บางกลุ่มถึงขั้นอุตส่าห์อดนอน บางกลุ่มมีแววพยายามชนะถึงขั้นมีการวางแผนเหมือนหน่วยจู่โจมอะไรสักอย่างตั้งแต่ pitch session เมื่อวันศุกร์ละ แต่กลุ่มผมนี่ไม่อ่ะครับ กลุ่มผมเป็นเด็กอนามัยหน่อย ๆ คือกลับไปนอนที่ที่พักทั้งสองวันเลย

พอผมได้มาดูผลงานของกลุ่มอื่น ๆ ที่ทำกัน ก็พบกับความเป็นไปได้ที่หลากหลายมาก เช่น บางกลุ่มใช้ Augmented Reality ซึ่งเป็นฟีเจอร์ใหม่ใน iOS 11 เพื่อจำลองการชนกันของอนุภาคแบบเรียลไทม์ ผู้ใช้สามารถถือ iPad ไป ๆ มา ๆ เพื่อดูการชนกัน อีกกลุ่มใช้ Microsoft Hololens เพื่อจำลองเครื่องตรวจจับอนุภาคต่าง ๆ ตรงหน้าสด ๆ อีกคน (ที่สมัครเข้าประกวดคนเดียวในทีม) ใช้แถบ LED ต่อกันเพื่อสร้างแบบจำลองการเร่งลำโปรตอนในเครื่องเร่งอนุภาคในชั้นต่าง ๆ ของเซิร์น แถมยังทำเกมมือถือเล็ก ๆ มาให้ใช้งานด้วยกันได้ด้วย บางกลุ่มไปโฟกัสที่การสื่อสารในองค์กร บางกลุ่มทำเว็บการศึกษาฟิสิกส์ในภาษาอาหรับ เอาจริง ๆ ไอเดียนี้ถือว่าดีมากนะครับ เพราะเขาบอกว่าสื่อการเรียนการสอนฟิสิกส์ในภาษาอาหรับยังมีน้อย ผมคิดว่าการมีเว็บนี้จะทำให้เด็ก ๆ ที่พูดอาหรับเป็นภาษาแม่ได้มีโอกาสมากขึ้น

พอพวกเรานำเสนอกันหมดทุกกลุ่มแล้ว คณะกรรมการก็ขอตัวไปตัดสินก่อน ระหว่างนี้พิธีกรก็แก้เบื่อด้วยการสุ่มผู้โชคดีในห้องแจกช็อกโกแลตชิ้นเล็ก ๆ กันไป แรก ๆ ก็น่าตื่นเต้นดีครับ แต่พอผ่านไปเรื่อย ๆ คนในห้องประชุมแทบทุกคน รวมถึงคนที่นั่งข้าง ๆ ผมก็ได้ช็อกโกแลตกันแล้ว เหลือกูที่ยังไม่ได้ อะไรกัน ทำไมพระเจ้าถึงทำอย่างนี้กับกูล่ะ ทุกครั้งที่พิธีกรสุ่มชื่อออกมาแล้วไม่ได้ชื่อผม ผมจะรู้สึกหงุดหงิดว่าทำไมชื่อกูยังไม่ออกสักที ในเมื่อช็อกโกแลตเยอะขนาดนี้แล้วมันก็ควรจะได้ทุกคนรวมถึงกูสิ

ในที่สุดชื่อผมก็ออกเป็นคนรองสุดท้าย ผมดีใจมากเลยร้องออกมา

"เย้!"

ป.ล. ลืมบอกไป รางวัลที่หนึ่งตกเป็นของทีม (ที่ประกอบด้วยคนเดียว) ที่ทำแบบจำลองเครื่องเร่งอนุภาคจากแถบไฟ LED นะครับ