วันหนึ่ง อาจารย์พัดพาพวกเราเดินเข้าไปในเมืองเพื่อไปหาซื้อเครื่องปรุงอาหารไทยต่าง ๆ ร้านนั้นอยู่ใกล้ Gare Cornavin (สถานีรถไฟ) เดินไปนิดหน่อยก็ถึงแล้ว คนขายเป็นคนเวียดนามแต่พูดไทยได้ เนื่องจากร้านนั้นเป็นร้านที่เดินเข้ามาได้ง่าย แถมอาจารย์แกแนะนำว่าร้านนี้ราคาถูกกว่าร้านข้าง ๆ ร้านนี้จึงกลายเป็นร้านโปรดเวลาผมจะไปซื้อของที่ปกติไม่มีขายในคาร์ฟูร์ ประมาณว่าถ้าผมอยากกินต้นหอมหรือผักอะไรก็ตามที่มีในไทย แต่ไม่มีในยุโรป ผมก็ต้องมาซื้อที่ร้านนี้แหละ

วันนั้น ขณะที่เรากำลังจะจ่ายเงินกับป้าเจ้าของร้าน เราก็ไปสะดุดตากับแป้งโกกิหนึ่งซองเล็ก เฉินจึงได้ไอเดียว่าทำไก่ชุบแป้งทอดกันเถอะ ด้วยความไม่เคยทำของทอดมาก่อน ผมเลยเอาด้วย เลยหยิบซองแป้งโกกิหนึ่งถุงลงตะกร้า

เวลาผ่านไป ผมก็ลองเอาแป้งโกกิมาทอดกับปลา แต่ด้วยความที่ไม่เคยใช้แป้งโกกิทอดเนื้อมาก่อน ผมเลยผสมแป้งกับน้ำเย็นตามที่สูตรบอกไว้ด้านหลังซอง แต่ผสมไป ๆ มา ๆ รู้สึกว่าทำไมมันไม่เห็นข้นเหมือนในทีวีเลยวะ พอทอดออกมาแล้ว แป้งที่ชุบกับปลาหายไปหมด และเดือดร้อนผมต้องขัดเอาคราบแป้งโกกิที่ติดกระทะออกหมด

ตั้งแต่นั้นมา ผมเลยไม่แตะแป้งโกกิอีกเลย จนวันนี้ผมรู้สึกว่าอีแป้งโกกิซองนี้มันอยู่ในตู้เย็นของกูนานไปละนะ มึงควรถูกใช้งานได้แล้ว

คิดได้ดังนั้น ผมจึงเริ่มคิดใหม่ ทำใหม่ พยายามกะประมาณส่วนผสมระหว่างน้ำเย็นและแป้ง จนกระทั่งส่วนผสมมันเริ่มข้นแบบที่เคยเห็นในทีวี เมื่อได้ที่ดังนั้น ผมก็เอาไส้กรอกหั่นครึ่งและปลาที่หั่นเป็นชิ้น ๆ ชุบแป้ง และลงทอดในกระทะ

ผลที่ได้ดูอุบาทว์ชาติชั่วมากครับ แป้งทอดไม่เกาะกับปลาเลย ส่วนไส้กรอกนี่ยิ่งแล้วใหญ่ หลุดตลอด ผมเลยเติมแป้งให้กับไส้กรอกขณะที่อยู่ในกระทะ ทำให้ผมได้ไส้กรอกทอดห่อด้วยแป้งชุบแป้งทอด เหมือนคนผอมใส่เสื้อหนาวตัวบักเอ้ก ดูตลกมากครับ ผมเลยวางบนมาม่าผัดไข่ที่ทำเตรียมไว้แล้ว และถ่ายรูปพร้อมกับแต่งแคปชั่นตลก ๆ ลงอินสตาแกรม

แต่พอกินเข้าไปแล้วก็ไม่ตลกเลยครับ กินแล้วรู้สึกเลี่ยนมากเพราะเราใส่น้ำมันมากไป ผมจึงพิมพ์คอมเม้นต์ด่าตัวเองในเฟซบุ๊ก (คือผมลิงก์ให้อินสตาแกรมแชร์รูปลงเฟซบุ๊กให้แล้ว)

"เลี่ยนสัส มึงทำอาหารภาษาอะไรวะท๊อป"
"กูขอโทษ สงสัยกูใช้น้ำมันเยอะไป"