สำหรับผมแล้ว การถ่ายรูปหมู่เป็นความอุตสาหะอย่างหนึ่งครับ เพราะว่าคุณต้องเกณฑ์คนมาถ่ายรูป คุณต้องสั่งเขาให้ประจำตำแหน่ง คุณต้องกะประมาณจำนวนคนในเฟรม คุณต้องคอยคุมไม่ให้เขาหลุดเฟรม คุณต้องคอยเช็กว่าใครหลับตาบ้าง สั่งมาก ๆ ก็ไม่ได้ เดี๋ยวคนที่ถ่ายด้วยเขาจะรำคาญและไม่มาถ่าย เอาแค่ถ่ายรูปหมู่ยี่สิบกว่าคนนี่ก็วุ่นวายแล้วครับ

วันนี้ครับ เขานัดพวกเราที่เป็น Summer Students มาถ่ายรูปกันประมาณ 300 กว่าคน หน้า Globe of Science and Innovation

ใช่ครับ 300 กว่าคนจริง ๆ ครับ ผมไม่ได้พิมพ์เลขศูนย์เกินมาหนึ่งตัวนะครับ วันนี้เขานัดถ่ายรูปหมู่พวกเราตอนเช้าตอนแปดโมงสี่สิบ แต่กว่ารถ shuttle bus จะมารับเราก็แปดโมงสี่สิบแล้ว ผมจึงยอมเดินจากที่พักไปเสียเลย (ใช่ครับ แบบเดียวกับที่วิ่งเมื่อวานเลยครับ)

พอผมมาถึงอาคารรับรองซึ่งอยู่ตรงข้าม Globe ผมก็เห็น Summer students จำนวนหนึ่งยืนออกันอยู่ด้านหน้า พร้อมจะถ่ายรูปแล้ว แต่ก่อนที่ผมจะไปถึงที่นั่นได้ ผมรู้สึกว่าผมต้องทำสิ่งที่สำคัญที่สุดก่อน

ผมต้องไปขี้ ผมปวดมาก สงสัยขนมปังเมื่อเช้ามันทำพิษแน่ ๆ แม่งเอ๊ย

เอาล่ะ ผมไปขี้เสร็จแล้ว และตอนนี้ผมก็ยืนงงในดง Summer students กว่าสามร้อยคน Summer students มาจากทุกที่ทุกทวีปในโลกครับ และการเอาคน 300 กว่าคนที่รู้จักกันมานั่ง ๆ ยืน ๆ ในที่เดียวกัน ทำให้การฟังคนจัดตำแหน่งเพื่อถ่ายรูปที่ยืนด้านหน้าพวกเราว่าเขาพูดว่าอะไรได้ไม่ถนัดนัก ต้องอาศัยความร่วมมือของคนทั้ง 300 คนเพื่อหุบปากและฟัง มันไม่ง่ายนะครับ แถมวันนี้อากาศดี อรุณเบิกฟ้า นกกาโบยบิน ออกหากินร่าเริงแจ่มใสมาก แดดจึงอัดหน้าพวกเราเข้าอย่างจัง พวกเรา 300 คนจึงต้องนั่งและยืนถ่ายรูปเหมือนมานั่งเข้าแถวเคารพธงชาติในตอนเช้ากับแดดเปรี้ยง ๆ แบบไทย ๆ