เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
เด็กบ้าไปเซิร์นVichayanun Wachirapusitanand
Day 46: ถ่ายรูปหมู่ 300 คน
  • สำหรับผมแล้ว การถ่ายรูปหมู่เป็นความอุตสาหะอย่างหนึ่งครับ เพราะว่าคุณต้องเกณฑ์คนมาถ่ายรูป คุณต้องสั่งเขาให้ประจำตำแหน่ง คุณต้องกะประมาณจำนวนคนในเฟรม คุณต้องคอยคุมไม่ให้เขาหลุดเฟรม คุณต้องคอยเช็กว่าใครหลับตาบ้าง สั่งมาก ๆ ก็ไม่ได้ เดี๋ยวคนที่ถ่ายด้วยเขาจะรำคาญและไม่มาถ่าย เอาแค่ถ่ายรูปหมู่ยี่สิบกว่าคนนี่ก็วุ่นวายแล้วครับ

    วันนี้ครับ เขานัดพวกเราที่เป็น Summer Students มาถ่ายรูปกันประมาณ 300 กว่าคน หน้า Globe of Science and Innovation

    ใช่ครับ 300 กว่าคนจริง ๆ ครับ ผมไม่ได้พิมพ์เลขศูนย์เกินมาหนึ่งตัวนะครับ วันนี้เขานัดถ่ายรูปหมู่พวกเราตอนเช้าตอนแปดโมงสี่สิบ แต่กว่ารถ shuttle bus จะมารับเราก็แปดโมงสี่สิบแล้ว ผมจึงยอมเดินจากที่พักไปเสียเลย (ใช่ครับ แบบเดียวกับที่วิ่งเมื่อวานเลยครับ)

    พอผมมาถึงอาคารรับรองซึ่งอยู่ตรงข้าม Globe ผมก็เห็น Summer students จำนวนหนึ่งยืนออกันอยู่ด้านหน้า พร้อมจะถ่ายรูปแล้ว แต่ก่อนที่ผมจะไปถึงที่นั่นได้ ผมรู้สึกว่าผมต้องทำสิ่งที่สำคัญที่สุดก่อน

    ผมต้องไปขี้ ผมปวดมาก สงสัยขนมปังเมื่อเช้ามันทำพิษแน่ ๆ แม่งเอ๊ย

    เอาล่ะ ผมไปขี้เสร็จแล้ว และตอนนี้ผมก็ยืนงงในดง Summer students กว่าสามร้อยคน Summer students มาจากทุกที่ทุกทวีปในโลกครับ และการเอาคน 300 กว่าคนที่รู้จักกันมานั่ง ๆ ยืน ๆ ในที่เดียวกัน ทำให้การฟังคนจัดตำแหน่งเพื่อถ่ายรูปที่ยืนด้านหน้าพวกเราว่าเขาพูดว่าอะไรได้ไม่ถนัดนัก ต้องอาศัยความร่วมมือของคนทั้ง 300 คนเพื่อหุบปากและฟัง มันไม่ง่ายนะครับ แถมวันนี้อากาศดี อรุณเบิกฟ้า นกกาโบยบิน ออกหากินร่าเริงแจ่มใสมาก แดดจึงอัดหน้าพวกเราเข้าอย่างจัง พวกเรา 300 คนจึงต้องนั่งและยืนถ่ายรูปเหมือนมานั่งเข้าแถวเคารพธงชาติในตอนเช้ากับแดดเปรี้ยง ๆ แบบไทย ๆ

    ตอนแรกผมก็ยืนอยู่กับฝรั่งด้านหลังเพราะผมมาช้า แต่พอผมไม่เห็นกล้อง ผมก็เริ่มกลัวว่าถ้าเขาไม่เห็นกูล่ะ ถ้ากล้องถ่ายกูไม่ติดล่ะ ถ้าเขาถ่ายรูปไปแล้วและลงในเว็บ แล้วมันไม่มีกูอยู่ในรูป กูจะเศร้ามากเลยนะ เพราะปกติผมก็ไม่ค่อยมีรูปตัวเองอยู่แล้ว ปกติผมเป็นคนถ่ายให้คนอื่น ๆ แต่ไม่ค่อยจะมีใครถ่ายให้ผมเลย (จริง ๆ คือผมคัดรูปที่ผมดูไม่หล่อทิ้งไปเสียหมด ดังนั้นมึงไม่ต้องแปลกใจหรอกว่าทำไมถึงไม่ค่อยมีรูปมึงนะอีท๊อป) ยิ่งตอนนี้เป็นช่วงเวลาสำคัญในชีวิตของผม แต่ถ้าไม่มีรูปผม ผมจะเอาไปบอกใครได้ล่ะว่าผมเคยเข้าโครงการ Summer student ของที่นี่

    คิดได้ดังนั้น ผมจึงเสือกตัวเข้าไปนั่งในแถวนั่งแถวสุดท้าย คือผมอยากออกกล้องนะ แต่ไม่ได้อยากออกสื่อมากขนาดนั้น ผมขอนั่งในแถวแบบนี้แหละ ขอแค่เขาถ่ายติดกูในรูป กูก็ดีใจแล้ว

    มีอยู่อย่างเดียวที่พอจะทำให้พวกเราว้าวได้ครับ คือ ช่างภาพคนหนึ่งบินโดรนขึ้นฟ้า พอพวกเราเห็นโดรนบินขึ้นฟ้าดังวี้ ๆ แล้วก็รู้สึกว้าว และผมหวังว่าจะมีรูปจากโดรนมาให้ดูกัน เพราะเอาเข้าจริงแล้ว ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจว่ากล้องถ่ายติดผมจริง ๆ รึเปล่า

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in