วันนี้มี Welcome drink สำหรับ Summer Students ครับ

สาเหตุที่วันนี้เพิ่งจะมี Welcome drink ทั้ง ๆ ที่ผมเข้ามาอยู่ได้เดือนกว่า ๆ แล้วเป็นเพราะว่า Summer Students ทุกคนไม่ได้เข้ามายังเซิร์นพร้อม ๆ กัน บางคนเช่นพวกผมเข้ามาเดือนที่แล้ว ส่วนบางคนก็เพิ่งเข้ามาได้ไม่ถึงสัปดาห์ วันนี้จึงเหมาะแก่การมาทำความรู้จักและดื่มกินกันกับเพื่อน ๆ Summer Students จากทั่วโลกด้วยกัน

ผมไปถึงงานสายเล็กน้อย เพราะผมเพิ่งออกมาจากเวิร์กช็อป Machine Learning ผมเลยไม่รู้เรื่องว่าเขาทำอะไรกันบ้างตอนเริ่ม เมื่อผมไปถึงก็เห็นคนจำนวนมากมายืนจับกลุ่มกันในโรงอาหารแล้ว บ้างเป็นผู้ชาย บ้างเป็นผู้หญิง บ้างเป็นฝรั่ง บ้างเป็นคนเอเชีย บ้างเป็นคนแขก แต่แทบทุกคนในงานคือ Summer Students ทั้งหมด

ในงานจะมีเครื่องดื่ม ชีส และขนมเล็ก ๆ น้อย ๆ ไว้เสิร์ฟตลอดงาน เครื่องดื่มทุกอย่างไม่มีแอลกอฮอลล์นะครับ บรรยากาศตอนนั้นคือกินแบบค็อกเทล คือยืนคุยกันเหมือนงานเลี้ยงค็อกเทลอย่างไฮโซ ต่างกันตรงที่พวกเราไม่ได้แต่งชุดราตรีมา บางคนใส่ขาสั้น บางคนใส่เสื้อยืด ดูห่างไกลจากบรรยากาศงานเลี้ยงค็อกเทลที่เป็นภาพจำในละครไทยมาก จุดประสงค์สำคัญของงานนี้คือให้พวกเรายืนคุยกัน ผมจึงได้เจอเพื่อน ๆ ชาติต่าง ๆ มากมาย ได้ทำความรู้จักกันและคุยกันนิดหน่อย หัวข้อสนทนายอดฮิตสำหรับทุกคนที่คุยกับผมไม่ใช่คำถามว่ามาจากไหน ทำงานฝ่ายไหน เรียนอะไรมา แต่เป็นชื่อจริง - นามสกุลจริงของผมนี่แหละ

ผมเป็นคนขี้ลืม ชอบลืมของโน่นนี่นั่นบ่อย ๆ จนเริ่มสงสัยว่ากูเป็นญาติกับปลาทองรึเปล่า ผมจึงห้อยบัตรประจำตัวของผมไว้ที่คอเป็นประจำเพื่อกันบัตรหาย และบัตรของผมนี่สะดุดตาคนอื่น ๆ ในงานมาก เพราะว่าชื่อกับนามสกุลของคนไทยอย่างเรา ๆ สำหรับฝรั่งมันก็อ่านยากฉิบหายอยู่แล้ว ยิ่งชื่อจริงกับนามสกุลจริงของผมที่อยู่บนบัตรยิ่งยาวกว่ามาตรฐานคนไทยอีก ทำให้ฝรั่งหลาย ๆ คนพยายามจะอ่านชื่อนามสกุลผมให้ได้

"ชื่ออะไรอ่ะ"
"เราชื่อท๊อป"
"บนบัตรนั่นชื่อจริงนายเหรอ อ่านให้ฟังหน่อย"

ผมอ่านชื่อจริง - นามสกุลจริงเป็นภาษาไทย

"อะไรนะ"

ผมอ่านชื่อจริง - นามสกุลจริงเป็นภาษาไทยอีกรอบ

"อะไรนะ ขออีกที"
"เรียกเราว่าท๊อปเหอะ"