ทุกเย็นหลังเลิกงานจากเซิร์น ผมจะมีความสุขกับการทำอาหารเย็นในห้องครัวของหอพัก เพราะเท่าที่สังเกต จะไม่ค่อยมีคนทำกับข้าวพร้อมกับผม อาจเป็นเพราะเขาไม่นิยมทำกับข้าวกันตอนหนึ่งถึงสองทุ่ม เขาอาจจะไปหาอะไรกินมาก่อนหน้านี้แล้ว หรือผมเป็นตัวซวยที่ไม่มีใครอยากเข้าใกล้เวลาทำอาหารก็ไม่ทราบได้ ผมก็จะอยู่ในวันเดอร์แลนด์ของผมที่เรียกว่าห้องครัวเกือบทุกเย็น คอยทำกับข้าวโดยอาศัยสัญชาติญาณและกิเลสของลิ้นนำทาง พูดง่าย ๆ ก็คือมั่วนั่นแหละครับ

แต่วันนี้พิเศษหน่อย ตรงที่ว่ามีเพื่อน ๆ ที่นอนห้องอื่น ๆ เข้ามาโดยไม่ได้นัดหมายหลาย ๆ คนระหว่างผมยืนทำกับข้าวอยู่ บ้างก็เป็นผู้หญิงมาทำกับข้าวจริงจัง บ้างก็เป็นผู้ชายหัดทำกับข้าว แต่บางคนอาศัยซื้ออาหารแช่แข็งแล้วเวฟเอา

เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มชื่อบ๊อบบี้ครับ มาจากอินโดนีเซีย เรียนวิศวะไฟฟ้าอยู่ที่อินโดนีเซีย เราเคยเจอกันตอน Welcome drink เมื่อวาน อีกคนชื่ออังเดร มาจากสโลวะเกีย เขานอนห้องตรงข้ามผม ดังนั้นผมจะเจอเขาทุกเช้าตอนกินข้าวเช้าในครัว ทุกเช้าผมจะเห็นเขาหยิบขนมปังแถว แยมอะไรสักอย่างของเขา และนม พร้อมกับมีดพกสวิสมาตัดขนมปังของเขา บางวันเราก็คุยกันเรื่องงานบ้างสั้น ๆ แต่ผมจำไม่ได้ว่าเคยเห็นเขาตอนเย็นในห้องครัวรึเปล่า

ส่วนสาว ๆ อีกสองคนที่เดินเข้ามา คนหนึ่งชื่ออนาสตาเซีย มาจากอิตาลี และนางทำพาสต้า อีกคนมาจากกรีซแต่ผมจำชื่อไม่ได้

วันนี้ผมทำผัดผักบุ้งราดข้าวทานต่อหน้าบ๊อบบี้ เขาตกใจมากเลยถามผมว่า "เฮ้ย นายกินหมดนี่ด้วยเหรอ" ผมก็งง ๆ ว่ากูทำกับข้าวเอง ทำไมจะกินไม่หมดวะ เลยตอบไปว่า "ทำไมอ่ะ ก็แค่ผักเอง" แต่พอบ๊อบบี้ทักผมมาแบบนี้ ผมก็เริ่มสับสนในตัวเองว่า ตกลงเขาไม่ชินกับปริมาณการกินของกู หรือกูทำกับข้าวมากไปวะ เออ จะว่าไปตอนกูทำกับข้าว กูไม่เคยชั่งตวงวัดหรือกะประมาณเลยนี่หว่าว่ามันจะต้องเยอะเท่าไหร่ เอะอะก็จับลงกระทะหมด ไม่ได้แคร์เลยว่ากูจะกินหมดมั้ย

ระหว่างที่ผมกำลังกินข้าวตัวเองอยู่ สาว ๆ เขาก็จับกลุ่มคุยกันหน้าเตา เหลือชายฉกรรจ์สองสามคนนั่งจับกลุ่มกันบนโต๊ะอาหาร ผมเพิ่งมาสังเกตว่าบ๊อบบี้เขาไม่ทำกับข้าว อาศัยประทังชีวิตตอนค่ำ ๆ ด้วยการกินอาหารกล่องไมโครเวฟ เขาเล่าให้ฟังว่า เขาเคยถามแม่ของเขาครั้งหนึ่งว่า ในเมื่อเขาจะไปอยู่ที่เซิร์นแล้ว เขาต้องหัดทำกับข้าวรึเปล่า แม่เขาบอกว่า "ไม่ต้องหรอกลูก ซื้อกินที่โน่นเอา"

จะว่าไปแล้ว การมีเพื่อน ๆ อยู่ด้วยมันก็คลายเหงาได้ดีอย่างหนึ่งครับ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่พูดภาษาไทยเหมือนเพื่อนในไทย แต่ก็ยังดีกว่าทำกับข้าวคนเดียวในห้องครัว ซึ่งมันเหมือนจะดี แต่มันก็เหงานะครับ ข้อเสียเพียงอย่างเดียวของการมีเพื่อนในห้องครัวคือต้องมาแย่งเตาไฟฟ้าทำกับข้าวที่มีอยู่จำกัดนี่แหละ