ผมไม่เคยมีลูก, ฉะนั้นคงพูดแทนพ่อแม่ของใครไม่ได้ แต่ผมเคยเล่นเกม และคงพูดในฐานะของคนที่เคยเล่นเกม และยังเล่นเกมอยู่ได้
.
การพบคอมพิวเตอร์ครั้งแรกของผมนั้นเป็นไปเพื่อการเล่นเกมล้วนๆ ผมจำได้ว่ามันเป็นเครื่องคอมพิวเตอร์ของน้า จอมันยังเป็นสีเขียว ในยุคที่คอมพิวเตอร์ยังไม่ถูกใช้แพร่หลาย มันดูเหมือนเครื่องจักรจากอนาคต น้าเปิดสวิตช์คอมพิวเตอร์ มันส่งเสียงครืดคราด แล้วน้าก็เปิดเกมบนจอเขียวๆ นั่นให้ผมเล่น ถ้าจำไม่ผิด มันเป็นเกม Loderunner เกมนักล่าสมบัติที่ตัวละครที่เราบังคับ สามารถขุดหลุมที่พื้น เพื่อให้ศัตรูมาตกได้อย่างน่าอัศจรรย์
.
คำว่า "น่าอัศจรรย์" นั้นไม่ได้ใช้ได้กับแค่เพียงความสามารถของตัวละครตัวนี้เท่านั้น แต่มันยังสามารถใช้เพื่ออธิบายความรู้สึกที่ผมมีต่อเกม - และต่อคอมพิวเตอร์เครื่องที่อยู่ตรงหน้าได้ด้วย
.
ต่อมาไม่นาน ในโรงเรียนประถมแห่งหนึ่งในจังหวัดนครสวรรค์ที่ผมเรียนอยู่ ผู้อำนวยการก็สั่งคอมพิวเตอร์เข้ามา - คราวนี้จอไม่เป็นสีเขียวแล้ว แต่ก็เป็นจอคอมพิวเตอร์สีเทา-ดำอยู่ดี ถึงอย่างนั้น มันก็ยังมีความสามารถในการประมวลผลเกมง่ายๆ อย่างเช่นเททริสสามมิติได้ - โชคดีที่ผู้อำนวยการใจดี เปิดให้นักเรียนอย่างพวกเราเข้าไปเล่นคอมพิวเตอร์เครื่องนี้บ่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง เมื่อสอบเข้าโรงเรียนมัธยมประจำจังหวัดได้ พ่อก็ให้รางวัลผมด้วยการซื้อคอมพิวเตอร์มาตั้งไว้ที่บ้านหนึ่งเครื่อง - เครื่องนี้เป็นคอมพิวเตอร์จอสีแล้ว และมาพร้อมกับวินโดวส์สามจุดหนึ่งหนึ่ง (ที่ต้องเข้าผ่านดอสเมนูอีกที)
.
ผมเอามันมาทำอะไร แน่นอน ผมเอามันมาเล่นเกม ตอนนั้น ภาพยนตร์ Lion King กำลังดัง เกมของมันก็ดังไปด้วย เกม Lion King เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมรู้สึกอยาก 'สร้าง' โลกของตัวเองในแบบนี้บ้าง ผมรู้สึกว่าการได้ออกแบบโลกของเกม ที่เต็มไปด้วยสีสันและกติกาแบบนี้ น่าจะเป็นงานที่สนุกมากๆ ผมจึงเริ่มศึกษา แล้วก็พบว่า หนทางในตอนนั้น ที่จะ 'สร้างเกม' และ 'สร้างโลก' ขึ้นมาได้เอง ก็คือการเริ่มเขียนโปรแกรม
.
การเขียนโปรแกรมภาษา QBasic สำหรับเด็ก ไม่ใช่เรื่องง่ายนัก แต่เมื่อมีเป้าหมายอย่าง "การสร้างเกม" และ "การได้เห็นคนอื่นเล่นเกมที่เราทำ" มันก็ไม่ใช่เรื่องยากเกินเอื้อม จากภาษา QBasic ผมขยับเป็นภาษาปาสคาล และภาษาซี เกมที่เขียนได้ ก็เริ่มพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ จากเกมที่ให้คุณพิมพ์ข้อความเพื่อทำอะไรสักอย่าง เกมที่สมมติให้ตัว A เป็นยานอวกาศ และจุดฟุลสต็อปเป็นหมู่ดาว ก็เริ่มพัฒนาเป็นเกมสร้างเมืองที่มีกราฟิกจากมุมมองด้านบน ที่ดูยังไงๆ ก็คือลอก Simcity มาชัดๆ เกมจีบสาวที่เอาเพื่อนๆ ในชั้นเรียนมาเป็นตัวละคร และเกมผจญภัยที่มีกราฟิกสมบูรณ์มากขึ้น
.
ผมเขียนโปรแกรมได้ก็เพราะผมเล่นเกม ผมเข้าคณะวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ก็เพราะผมเล่นเกม
.
ตอนที่เรียน, เกมก็ช่วยเพิ่มความมั่นใจให้ผมหลายอย่าง มันเป็นด่านหน้าของนวัตกรรม มันช่วยขยายขอบเขตจินตนาการ ผมอยากเรียนรู้เพิ่มขึ้นก็เพราะเกม ทุกครั้งที่เล่นเกม ผมจะรู้สึก "อยากทำอย่างนี้ได้บ้าง" และเมื่อผมเจอเกมอย่าง Civilization ผมก็บ้าไปเลย, ความลึกของเกม, ความสนุกของมัน ถึงแม้จะไม่ต้องใช้กราฟิกหวือหวา - ทำให้ผมเห็นเสน่ห์ของการเล่าเรื่อง ทำให้ผมอยากมีเรื่องเล่าเป็นของตัวเอง - ทำให้ผมรู้สึกว่านี่เป็นสื่อที่แสนวิเศษ มันช่วยสอนเรา ในขณะที่มันก็ทำให้เราสนุกไปด้วยได้
.
ตั้งแต่ปีหนึ่งถึงปีสี่ ผมทำเกมอย่างสม่ำเสมอ (ควบคู่ไปกับการทำเว็บ) ผมกับต่าย (ผู้ร่วมก่อตั้ง exteen เว็บบล็อกแห่งหนึ่งเมื่อ 10 ปีก่อน) พัฒนาเกมชื่อว่า Plants ที่มีเนื้อหาเป็นสื่อการสอนวิชา กพอ. เรื่องการปลูกต้นไม้และการดูแลสารอาหารในดิน เพื่อส่งเข้าประกวดโครงการ NSC, ได้รางวัลมาเพื่อเป็นทุนในการพัฒนาเว็บ และซื้ออุปกรณ์ที่เรายังขาด
.
เมื่อต้องทำโปรเจกต์จบในปีสี่ ผมกับต่ายก็คิดว่าเราจะทำเกมเป็นโปรเจกต์จบ, เกมที่เราพัฒนาในตอนนั้นเป็นเกมออนไลน์ที่มีการต่อสู้แบบเทิร์นเบส
.
นั่นเป็นการหวนกลับไปสู่รากฐานของเรา รากฐานที่เริ่มต้นขึ้นจากเกม
.
เป็นเรื่องล้าสมัยและเชยแล้วที่จะโทษว่าอาชญากรรมหรือความรุนแรงเกิดขึ้นเพราะเกม เป็นเรื่องที่พูดกันจนเฝือว่าเกมทำให้เด็กสมาธิสั้นหรือเรียนรู้ต่ำลงอย่างไร คุณอาจพูดอย่างนั้นเพราะคุณรู้จักเกมไม่ดีพอ ถึงแม้จะมีหลักฐานค้านหลากหลาย ทั้งที่เป็นตัวเงินที่ทำได้จากอาชีพเกมแคสเตอร์หรือนักเล่นอีสปอร์ต ทั้งที่เป็นเป็นงานวิจัยวิทยาศาสตร์ และทั้งที่เป็นคนมากมายที่ประสบความสำเร็จเพราะเกม บางคนก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความเชื่อได้ หลายครั้ง เราอาจต้องบอกตัวเองว่า อาจป่วยการที่พยายามเปลี่ยนความคิดคนอย่างนั้น และหยิบจอยสติ๊กขึ้นมาเพื่อต่อต้านในแบบของเราเอง
.
จนกระทั่งวันนี้ ผมก็ยังเล่นเกม และทุกครั้งที่เล่นเกมสักเกมจนจบ ผมก็ยังรู้สึกดีเสมอ
.
พูดได้อย่างเต็มปากว่าถ้าไม่ได้เล่นเกมในตอนนั้น ผมก็ไม่มีวันที่จะมีเส้นทางอาชีพอย่างวันนี้ (ซึ่งแน่ละ ก็อาจจะไม่ใช่อาชีพที่ดี หรือสำเร็จอะไรในสายตาหลายคน แต่สำหรับผม - มันโอเค)
.
#อย่าโทษเกม #โทษตัวคุณเอง