วันก่อนมีสื่อหนึ่งมาสัมภาษณ์ แล้วประเด็นที่เราโดนถามเน้นมากเลย (สองสามครั้ง) คือ "สื่อออนไลน์ไม่น่าเชื่อถือ" หนึ่งคำถาม "ความน่าเชื่อถือของสื่อออนไลน์" อีกคำถาม "อ่านแล้วจะเชื่อได้อย่างไร" อีกคำถาม มีการเน้นซ้ำๆ อยู่อย่างนี้ โดยผู้สัมภาษณ์หมายถึงการเสพสื่อออนไลน์ที่ถูกอนุมานว่าเป็นสื่อเล็ก (หมายถึง ถ้าสื่อใหญ่ มาทำเว็บ ไม่นับเป็นสื่อออนไลน์ในคำถาม) ซึ่งทั้งหมดนี้ ก็ต้องตอบไปอย่างที่คิดว่า อยากให้ลองหันกลับไปมอง 'สื่อหลัก' 'สื่อใหญ่' ในปัจจุบัน ว่ามีความน่าเชื่อถือมากน้อยแค่ไหน การ 'พาดหัวเสี้ยม' มีมากน้อยเพียงไร การ 'หยิบของจากออนไลน์มาเขียนหนึ่งพารากราฟแล้วลงเป็นข่าว' เกิดขึ้นบ่อยไหม
.
จริงอยู่ที่สื่อที่ถูกรันด้วยคนจำนวนไม่มากอาจมีสายป่านสั้นกว่าสื่อหลักสื่อใหญ่ที่มีจำนวนคนมากๆ และมีความเป็นองค์กรมากกว่า แต่หลายต่อหลายครั้งความใหญ่และความเป็นองค์กรเหล่านั้นก็ไม่เคยได้รับการสะท้อนมาในงานบางชิ้นเลย เราก็จะเห็นความไม่เป็นมืออาชีพและความชุ่ยอยู่ทั่วไป เรียกว่าหยิบมาทุกวัน ก็จะต้องเจออย่างน้อยวันละสี่ห้าชิ้น (หรือกระทั่งมากกว่านั้น)
.
จึงคิดว่าควรเปลี่ยนคำถามเป็น "ความน่าเชื่อถือของสื่อในปัจจุบัน" ที่ไม่จำกัดไปที่ "สื่อออนไลน์" อย่างที่ถาม เพราะคำถามแบบนี้มันมาด้วย preconception ที่คิดว่าสื่อออนไลน์ "ไม่น่าเชื่อถือ" และเป็นการคิดแบบแบ่งเป็นสอง คืออาจมองว่าสื่อหลักนั้นน่าเชื่อถือ และสื่อออนไลน์ไม่น่าเชื่อถือไปเลย คือไม่แยกความจริงออกกันว่า มันก็มีทั้งสื่อที่น่าเชื่อถือและไม่น่าเชื่อถือในทุกๆ ที่
.
และที่สำคัญคืออยากบอกว่า ไม่มีที่ไหนที่น่าเชื่อถือ 100% ความน่าเชื่อถือในระดับนั้นเป็นไปไม่ได้ และไม่ควรไปให้ถึงด้วย เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่คุณคิดว่าสื่อบางเจ้าน่าเชื่อถือ 100% นั่นแปลว่าคุณไม่ได้ใช้สมองประมวลผลแล้ว ว่าแต่ละสิ่งที่เขานำเสนอมันโอเคหรือไม่
.
การบริโภคสื่ออย่างมีสุขภาพดี ในความคิดของเราจึงคือการอ่านหลายๆ อย่างมาสมดุลกัน และประมวลผลสักหน่อยก่อนที่จะเชื่ออะไรนั่นแหละ
.
อีกคำถามที่น่ากังวล คือโดนถามว่า "รู้สึกอย่างไรที่โดนปฏิบัติแบบนักข่าวชั้นสอง" ซึ่งส่วนตัว ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองทำข่าวอยู่ชั้นไหนทั้งสิ้น แต่คิดว่าทุกๆ คนในสังคมนั้นมีความเป็นผู้รับและผู้ส่งสารพอๆ กัน ซึ่งแต่ละคนก็ต้องดูแลตัวเองเอาเองนั่นแหละ แต่พอได้ยินคำถามนี้ออกมาจากสื่อใหญ่ สื่อเก่า ก็ค่อนข้างไม่สบายใจ