สามสิบเป็นวัยที่ประดักประเดิด ยิ่งเป็นสามสิบในยุคสมัยนี้ยิ่งประดักประเดิดนัก ช่วงนี้ได้มีโอกาสคุยกับรุ่นพี่นักเขียนหลายๆ คน ต่างอยู่ในอาการตะลึงงัน ไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหน บางคนเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงแต่มันก็ไกลลิบเหลือเกินจนท้อ บางคนตบบ่าแล้วบอกว่าต้องฝากความหวังไว้กับคนรุ่นผม (ไม่ได้หมายถึงฝากความหวังไว้กับผม แต่หมายถึงฝากความหวังไว้กับคนรุ่นนี้ทั้งมวล) ผมเห็นน้ำใจ เห็นไมตรี แต่ก็ไม่กล้ารับภาระหน้าที่นี้แทนคนรุ่นตนทั้งหมด อย่างที่บอก - คนวัยสามสิบเป็นวัยประดักประเดิด

คนวัยสามสิบเป็นคนที่พอจะรู้แล้วว่าตัวเองเก่งอะไร พอจะเห็นความเชี่ยวชาญและความง่อยกะรอกของตัวเองได้บ้าง และพอจะมีประสบการณ์เจ็บเฉี่ยวชนมาจากวัยยี่สิบอย่างเหลือเฟือแล้ว แต่คนวัยสามสิบก็ยังเผชิญกับคำถามใหญ่ของชีวิตอยู่ดี แม้จะพยายามหลีกหนีไม่ถามมัน คำถามอย่าง 'เราเกิดมาทำไม' 'เราทำงานไปทำไม' ยังคงลอยอวลอยู่ในทุกวินาทีสม่ำเสมอจนทำให้มองอย่างอื่นไม่เห็น คนวัยสามสิบอย่างผมยังเปี่ยมด้วยอีโก้และความมั่นใจที่รอให้พังพินาศลงมา ยังต้องอาศัยเวลาและบาดแผลอีกมากกว่าที่จะเติบโต

ความประดักประเดิดนี้จะว่าดีก็ดีอยู่บ้าง มันทำให้เรามีความกล้า 'โง่ๆ' ที่จะเล่นอะไรเกินขอบเขตความสมควร มันทำให้เรามีอีโก้พอที่จะคิดว่าตัวเองเจ๋งแล้ววิ่งลงไปประจันหน้าบนสนาม ด้วยทั้งประสบการณ์และความบ้า มันทำให้พวกเรายังพอหอบเรี่ยวแรงลงไปทำสิ่งที่ตัวเองถือดีว่าพอจะเปลี่ยนอะไรไหว

ในโมงยามแห่งความมืดมน อาจเป็นความบ้าแบบนี้เองที่พอจะฉุดลากให้อะไรต่อมิอะไรเดินไปข้างหน้าได้ - มันอาจไม่ฉลาด อย่าเข้าใจผิด - มันเป็นแค่พลังงาน, พลังงานแห่งความสิ้นหวัง พลังงานแห่งความงุ่นง่าน หรือพลังงานแห่งความหวัง ก็สุดแล้วแต่, แต่มันก็เป็นพลังงานที่อาจพอฉุดช่วยเราขึ้นจากหล่มได้บ้าง

ในวันเช่นนี้ คำพูดแต่ละคำของคนรุ่นที่ฝ่าฟันมาก่อนหน้าคอยย้ำให้เรารู้ว่า สิ่งที่เราคิด สิ่งที่เราทำ สิ่งที่เราเชื่อ นั้นคิดเถิด ทำเถิด เชื่อเถิด และคอยคลายจากบ่วงรัดของความสงสัยไปได้บ้าง มันเป็นสิ่งที่เราจะนึกถึงในวันที่เรามีคำถาม

ขอบคุณที่บอกให้พวกเราก้าวไปข้างหน้า ขอบคุณที่บอกให้เราบ้า ขอบคุณที่บอกให้เราเชื่อ ขอบคุณที่เชื่อในพวกเรามากกว่าที่เราเชื่อในตัวเอง

จากคนวัยสามสิบ (เอ็ด) คนหนึ่ง

ขอบคุณครับ