งานของเรามีจังหวะ Outwards (ติดต่อกับคนข้างนอก) และ Inwards (อยู่กับตัวเอง) ซึ่งต้องแบ่งกันขาดประมาณหนึ่ง เพราะงานที่อยู่กับตัวเองนั้นต้องอยู่กับตัวเองจริงๆ (มี Interruption ได้น้อย) ดังนั้นเวลาเปิด Line หรือ Facebook ก็ควรจะนับเป็นเวลา Outwards ไปเลย ในขณะที่เวลาเขียนคอลัมน์ต่างๆ ก็ควรจะปิดพวกนี้ซะ แบบ ไม่ใช่เปิดค้างไว้แล้วไม่สนใจ แต่ควรจะปิดไปเลย

ธรรมชาติของงานตอนนี้มันเหมือนกับหม้อต้มที่เอาเวลาภายนอกกับเวลาภายในมาหมุนวนรวมกันมากขึ้น คือต้องใช้ทั้งสองอย่างในเวลาเดียวกันในบางครั้งด้วยซ้ำ (เช่น การหาข้อมูลเพื่อเขียนบทความ ก็ต้องใช้อินเทอร์เนตอย่างเลี่ยงไม่ได้) ซึ่งการแบ่งงานเป็น episode ย่อยๆ ตามลักษณะงานชิ้นเล็กๆ ก็อาจจะช่วยได้

เครื่องมือติดต่อสื่อสารตอนนี้ก็อย่างที่รู้กัน คือมันมีลักษณะเบาบางขึ้น ไม่เป็นการติดต่อแบบเข้มข้นเหมือนแต่ก่อน เมื่อก่อนเราอาจจะโทรศัพท์กันเลย ซึ่งนั่นก็คือการเชื่อมต่อแบบเข้มข้นไปเลย (คุณสามารถทำอย่างอื่นไปด้วยได้น้อย) แต่ตอนนี้เราแชต เราแมสเสจกัน ซึ่งเป็นการติดต่อที่เบาบาง (คุณจะตอบหรือไม่ตอบก็ได้ ทำอย่างอื่นไปด้วยได้) ซึ่งเมื่อมันเบาบาง เราก็เลยอนุญาตให้มันเข้ามากินพื้นที่ต่างๆ ของชีวิตมาก เพราะเราไม่รู้สึกว่ามันล้ำเส้น (ซึ่งจริงๆ มันล้ำ)

ในต่างประเทศ มีหนังสือที่คล้ายๆ จะอธิบายเรื่องนี้ ชื่อ Deep Work โดยเนื้อหาโดยสรุปบอกว่าทำงานวันละไม่กี่ชั่วโมงแต่ Concentration สูงๆ ก็สามารถประสบผลสำเร็จได้ (เป็นหนังสือขายดีด้วยตอนนี้)

รวมถึงเคยอ่านบล็อกที่มีคนเขียนสมการว่า

Production = Concentration x Time

ซึ่งคิดว่าเป็นสมการที่จริงมาก นั่นคือ งาน = สมาธิ x เวลา ถ้าสมาธิมาก เวลาน้อย ก็สามารถทำงานได้ ถ้าสมาธิน้อย ก็ต้องใช้เวลามากตามลำดับ

อีกบล็อกหนึ่งเขียนไว้คล้ายกัน ว่าตอนที่เขาทำงาน เขาจะทวีตออกมาว่า "กำลังจะขึ้นเครื่องบิน" หรือติด Hashtag ว่า #Flightime แล้วสื่อสารกับเพื่อนผองน้องพี่ รวมถึงที่ทำงานให้รับทราบว่า ถ้าติดแฮชแท็กนี้ ก็ถือเป็นการบอกว่า โอเค - หลังจากนี้สองชั่วโมง "ห้ามกวน" นะ หรือว่าถ้ากวนก็ขอถือสิทธิที่จะไม่ตอบได้