เห็นสเตตัสบอกว่า "ถ้าอยากเขียนอะไรให้ดูฉลาด ให้ใช้คำต่อไปนี้ : ชนชั้น การประกอบสร้าง รากฐาน เลื่อนไหล ฯลฯ" (สเตตัสนี้ถูกเอาไปลงเพจ ฉันเป็นฮิปสเตอร์ ด้วย) จำทั้งหมดไม่ได้ แต่เก็ตเซนส์ว่าคนที่อัพสเตตัส ต้องการประชดประชัน (แซะ) บทความทางวิชาการ หรือบทความวิพากษ์สังคมที่เขียนๆ กัน ว่าเปลือกมันเป็นอย่างไร (มีคนไปคอมเมนต์ว่านี่อย่างกับบทความมติชน)

เขายกตัวอย่างว่าถ้าใช้คำพวกนี้ แม้แต่เรื่องไปซื้อหมูปิ้งก็กลายเป็นเรื่องที่ดูใหญ่โตและเฉลียวฉลาดขึ้นมาได้

อยากบอกว่าเมื่อก่อนก็มีความรู้สึกว่าทำไมบางบทความต้องใช้คำใหญ่ๆ หรือกระทั่งบางบทความก็ทำอย่างที่หลายคนแซะว่าชอบวงเล็บภาษาอังกฤษ แต่พออ่านหนังสือไปเรื่อยๆ ก็เข้าใจว่าเป็นคำเซตนี้ (ที่แซะกันนี่แหละ) ที่อนุญาตให้เรามองโลกด้วยมิติที่ abstract หรือเป็นนามธรรมมากขึ้น เมื่อหลุดไปจากกรอบที่ผัสสะรับรู้/สัมผัสแล้ว ในบางครั้งเราก็จะเห็นเรื่องที่ปรากฏด้วยชุดความจริงอีกแบบ (เอ้อ - คำว่าชุดความจริง ก็เหมือนจะเป็นคำหนึ่งที่แซะกัน) ที่ไม่ได้บอกว่าแบบไหนจริงกว่าแบบไหน แต่มันก็เป็นแว่นที่ทำให้เราคิดได้หลายมุมมากขึ้น

ส่วนเรื่องที่ต้องวงเล็บภาษาอังกฤษ ก็เพราะว่าคำไทยและคำภาษาอังกฤษนั้นมันไม่ซ้อนทับทาบสนิทกันพอดี เมื่อพูดถึงคำคำหนึ่ง หากหาคำที่มาแทนที่ภาษาอังกฤษไม่ได้ตรงๆ ก็จะต้องใช้คำตัวแทนที่มีความหมายกว้างกว่าลงไป แล้วถ้าแคร์สักหน่อย ก็จะวงเล็บภาษาอังกฤษให้ผู้อ่านเข้าใจอีกชั้นด้วยว่าที่หมายความน่ะ หมายถึงคำนี้ในเซนส์ของคำไหน เช่น สมมติบอกว่า ความเห็นใจ (empathy) ก็หมายถึงว่าพูดถึงความเห็นใจในเซนส์นี้นะ ซึ่งหากจะแปลให้มันครบถ้วนกระบวนความก็ทำได้แหละ แต่ว่ามันก็จะยืดยาวจนไม่น่าอ่าน คือในบางคำ ภาษาอังกฤษมันสามารถครอบรวม (encapsulate) ความหมายของคำได้ดีกว่าภาษาไทย

ดังนั้นถ้าอยากฉลาดจริงๆ ไม่ใช่แค่อยาก "ดูฉลาด" ก็อาจต้องเลือกที่จะไม่ปฏิเสธคำพวกนี้ (ที่เป็นเครื่องมือให้เรามองโลกอีกแบบได้) ด้วยแหละ เราว่านะ