ตอนไปเกาหลีเหนือ สิ่งหน่ึงที่รู้สึกเลยว่าเขาพัฒนามากๆ คือพัฒนาทางด้านการกีฬา พอถามเขาว่าเวลาว่างใช้ทำอะไรกัน ไกด์ก็ตอบว่าเล่นกีฬา เชียร์กีฬา มีอยู่จังก์ชั่น (junction) หนึ่ง ที่มีโดมกีฬาชนิดต่างๆ โดยเฉพาะ ลองนึกภาพสนามแบดใหญ่ยักษ์ขนาดหนึ่งโดม ตั้งตรงข้ามกับคอร์ทปิงปองอีกโดม ตั้งตรงข้ามกับสระว่ายน้ำอีกโดมนะครับ นั่นคือความจริงจังของเขาทางด้านการพัฒนาด้านกีฬา ทั้งตัวนักกีฬาเอง ก็มีการพัฒนาไปมากๆ เพราะสันทนาการของคนที่นั่น (เท่าที่เข้าใจ) ก็คือการเล่นกีฬาเลย โดยบอกว่า "นอกจากทำให้สุขภาพดีแล้วยังไม่ทำให้ไปหมกมุ่นกับเรื่องผิดศีลธรรมด้วย"

ก็สงสัยว่าทำไมเกาหลีเหนือจึงพัฒนาด้านกีฬา ก็พบความเป็นไปได้ว่า เป็นไปได้ไหมที่กีฬาจะเป็นอุปกรณ์เพื่อใช้รวมใจคนในชาติได้ง่ายที่สุด เกมกีฬานั้นประกอบไปด้วยศัตรูอย่างง่ายๆ ตามกฎที่มีคนสมมติขึ้น กฎที่สมมติขึ้นนี้ถูกพัฒนาให้ดูง่าย เข้าใจง่าย เด็กไม่กี่ขวบก็สามารถเข้าใจว่าใครเป็น "ฝ่ายเรา" "ฝ่ายเขา" ได้ทันที เมื่อเรารู้ชัดว่าเสื้อสีนี้เป็นฝ่ายเราแน่ๆ และเสื้ออีกสีเป็นฝ่ายเขาแน่ๆ อะไรก็ง่ายเข้า จนแทบไม่ต้องอาศัยใครมานำเชียร์อีก เรารู้ว่าเราควรจะเชียร์ใคร เชียร์อย่างไร และเมื่อฝ่ายตรงข้ามทำอะไรที่เรารู้สึกว่าไม่แฟร์เราควรจะทำอย่างไร กิริยามารยาททั้งหมดนี้มีกำหนดไว้แล้วโดยไม่ต้องมีใครเขียน

แต่กระนั้น ถึงกีฬาจะมีกฎกติกาที่ชัดเจน แต่คนนั้นไม่ได้เป็นไปตามกฎไปเสียหมด มีกิริยาในพื้นที่สีเทาที่เว้นไว้ให้ตีความได้เสมอ (นั่นเป็นเสน่ห์ของกีฬาด้วยซ้ำ เพราะถ้าไม่มีอะไรให้ตีความเลย ก็ไม่ต้องใช้มนุษย์มาเป็นกรรมการ) พื้นที่สีเทานี้เองที่อนุญาตให้ทุกๆ คนตีความเข้าข้างสีของตน และมักจะนำความขัดแย้งมาให้ เป็นความขัดแย้งที่ตั้งอยู่พร่าเลือนระหว่าง "กรอบสมมติ" ของเกม (เพราะกติกาเป็นสิ่งที่สมมติขึ้นมา) กับ "กรอบความจริง" บนโลกแห่งความเป็นจริง (เพราะการตีความว่าอีกฝ่ายโกงนั้น ทำให้การโกงอยู่บนโลกของความจริง)

ความขัดแย้งในเกม และศัตรูในเกม จึงมาเป็นศัตรูบนโลกจริงๆ ที่มีความขัดแย้งจริงๆ ได้ด้วยกีฬานี้เอง
ซ้ำร้าย นอกจากกีฬาเป็นการฆ่าเวลาที่นอกจากจะทำให้สร้างศัตรูภายนอก รวมใจกันภายในได้รวดเร็วแล้ว ในขณะที่สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ลูกบอล ทุกคนก็อาจเผลอลืมไปด้วยว่าจริงๆ แล้ว "ศัตรูภายใน" ก็มีตัวตนอยู่จริง และจับต้องได้ไม่แพ้สีเสื้อที่เราเชียร์ๆ กันอยู่เลย