คิดว่าเราน่าจะสามารถเรียนรู้จากพวกเขาได้ทั้งนั้น

บทเรียนแรกคือไม่มีใครดีแบบสมบูรณ์พร้อม (Absolute) ทุกคนดีเมื่อเราจัดที่ทางความสัมพันธ์ไว้ในระยะและมุมที่เหมาะสม หากใกล้ไปแล้วเลว ลองขยับตัวออกมาให้ความสัมพันธ์ไม่เป็นพิษ

บทเรียนที่สองคือการเลือกซึมซับ คุณเห็นตัวอย่างที่คุณไม่ชอบแล้ว นั่นจะเป็นการประทับตราลงไปในใจคุณ แล้วสะท้อนออกมาในวันที่คุณกำลังจะทำเรื่องแบบเดียวกันกับเด็กรุ่นถัดไป คุณจะระมัดระวัง หลีกเลี่ยงตัวเองไม่ให้เป็นอย่างนั้นถ้าคุณมีสำนึก

บทเรียนที่สามคือแทบทุกวงการต้องใช้ 'การโฆษณาตัวตน' เพื่อให้คนเกิดภาพพจน์หนึ่งๆ (Perception) ต่อสิ่งที่จะขายทั้งนั้น ซึ่งหลายครั้งสิ่งที่จะขายก็เป็นบุคคล และบางวงการก็ใช้การโฆษณา Perception มากกว่าวงการอื่นๆ การที่คุณหลงเชื่อในโฆษณา แล้วคุณคาดหวังว่าสินค้าจริง (หรือตัวจริง) ต้องเป็นอย่างโฆษณา ก็คล้ายๆ กับการที่คุณเชื่อว่ากระทะเทฟลอนทอดแล้วไม่ลอก ไม่อมน้ำมัน ที่ควอนตัมทีวีโชว์ให้ดูตอนดึกๆ มันมีมูลค่าสูงกว่าความเป็นจริงนั่นแหละ - คุณต้องแยก Perception กับ Reality ให้ออก ซึ่งการแยกให้ออกนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่าคุณและเขา (ผู้ใหญ่คนนั้น) จัดตัวเองไว้ในลำดับความสัมพันธ์แบบไหนซึ่งกันและกันด้วย