15 Nov 2020,

นี่เป็นการนับสต็อคครั้งแรกของเราในฐานะออดิทและเป็นจ็อบแรกที่เราไม่รู้จักใครในจ็อบเลย ก็เลยเกิดความกังวลนิดหน่อย จึงพยายามจะเตรียมของไปให้ครบที่สุด ถึงกับยอมออกไปสยามเพื่อซื้อบอร์ดรองเขียนกันเลยทีเดียว ซึ่งค้นพบว่า เป็นความคิดที่ถูกต้องแล้ว แต่ทำไมนั้น เราจะเฉลยกันต่อไป

16 Nov 2020,

ไฟลท์ของเราออกเวลา 6โมง พี่อินชาร์จจึงเผื่อเวลา โดยนัดที่สนามบินตั้งแต่ ตี 4 สี่สิบห้า

(ต้องเพื่อเวลาโหลดกระเป๋าก่อนเครื่องออก 45 นาทีเสมอนะ)

จากบ้านเราไปถึงสนามบินต้องใช้เวลากว่า 45 นาทีด้วยกัน นี่ขนาดเช้ามืดแทบจะไม่มีรถ ถ้าช่วงรถติดจะต้องแย่แน่ๆเลยเชียว

เที่ยวบินนี้เป็นเที่ยวบินแรกของเรานับแต่โควิด 19 อุบัติขึ้นมาบนโลก แต่ก็ไม่ได้ทำให้วิถีของการสัญจรทางอากาศเปลี่ยนไปมากนัก เพียงแต่ทุกคนจำเป็นต้องมีปฏิสัมพันธ์กันผ่านหน้ากาก และพนักงานต้อนรับบนเครื่องของสายการบินราคาประหยัดสีแดงก็จะต้องทำงานขายตรงหนักขึ้นหน่อย

ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง เครื่องบินลำน้อยก็พาเรามาถึงท่าอากาศยานบุรีรัมย์

สนามบินบุรีรัมย์เป็นสนามขนาดเล็ก (เล็กกว่าสนามบินหลวงพระบางเสียอีก) แต่ก็ดูสะอาดสะอ้าน

หลังจากรับกระเป๋าและเดินไม่กี่ก้าวก็ออกไปถึงจุดรับผู้โดยสารที่มีรถจอดรอกันประมาณหนึ่ง

จากสนามบินไปถึงโรงงานของลูกค้าใช้เวลาประมาณ 30 นาที

ด้วยความเหนื่อยล้าจากการตื่นเช้า ขึ้นรถไปสักพัก ออดิทชาวกรุงก็หลับปุ๋ย

ตื่นขึ้นมาอีกทีก็มาถึงสถานที่ทำงานของเราในอีกสามวัน

งานของเราวันนี้ เริ่มต้นด้วยการแบ่งกลุ่ม ออกไปนับ PPE (Propety, Plant, and Equipment)

โดยแต่ละคนก็จะได้ list ที่มี PPE ที่ถูกสุ่มขึ้นมา ใน location ที่ต่างกัน 

ซึ่งหน้าที่ของเราวันนี้ คือ ไปดูโรงน้ำตาลและโรงปุ๋ย

List พร้อม Safty helmet พร้อม ก็ได้เวลาออกเดินทาง

หน้าที่ของออดิท คือ การเดินถือลิสต์ไปสำรวจการมีอยู่จริง ใช้งานได้และยังใช้อยู่ของ PPE แต่ละชิ้น

ซึ่งมีมากมายหลากหลาย ตั้งแต่เครื่องปรับอากาศ เครื่องใช้ในแลป บุ้งกี๋ติดรถแบ็คโฮ จนถึง ศาลพระภูมิ

ใช่ค่ะ ศาลพระภูมิจริงๆ

หากใครเคยดูสารคดีเกี่ยวกับศาลพระภูมิจะรู้ว่า ศาลพระภูมิเป็น PPE ที่ราคาสูงพอตัว

และจากการไปสำรวจก็พบว่า ศาลพระภูมิของลูกค้ายิ่งใหญ่สมราคาที่เขียนไว้จริงๆ

ความจริงแล้ว เราไม่ได้ไปดู PPE จำนวนมาก เพียงแต่ ภายในอาณาจักรของลูกค้านั้น แต่ละ location ห่างไกลกันประมาณหนึ่ง บวกกันความขรุขระของถนนลูกรัง ถ้าใครเมารถอาจจะทรมาณอยู่สักหน่อย

โชคดีด้วยความที่ลูกค้าวางแผนมาดีทำให้ออดิทนับเสร็จได้อย่างรวดเร็ว

ตอนบ่าย ก็เป็นเวลาของการไป verify ownership

เราและเพื่อนๆเด็กน้อย A2 วัยเดียวกันก็ถือคอมกันไปขอตรวจสอบโฉนดและทัเบียนรถกับลูกค้า

ซึ่งเราสังเกตว่า วันที่ลูกค้าเริ่ม capitalize assets ไม่ตรงกับวันที่ครอบครองในเล่มทะเบียน จึงเดินไปสอบถามลูกค้า ได้ความว่า บางครั้งเราซื้อมา กว่าจะตรวจสอบกว่าจะทำเอกสารโอนก็ใช้เวลา

นอกจากนี้ เราก็ได้เห็นโฉนดมากมายหลายฉบับ เห็นที่ดินที่ถูฏเปลี่ยนมือมามากมาย จนไปถึงที่ที่ยังติดจำนอง ช่างเปิดโลกของเราอย่างมาก เป็นอีกข้อดีของงานนี้เลยนะ

แม้งาน PPE inspection จะไม่หนัก เอกสารไม่เยอะ อย่างการเข้าจ็อบ แต่ว่าก็เพลียพอตัว

พี่อินชาร์จ รูมเมตของเราหลับตั้งแต่ สองทุ่มครึ่ง เราเอง สามทุ่มครึ่งก็สลบเช่นกัน

วันที่สอง

เมื่อวาน หลังจากทำ accept-reject ผลปรากฎว่า เราทุกคนต้องสุ่มนับเพิ่ม

วันนี้ พวกเราจึงถูกแบ่งเป็น 5 ทีมเช่นเคย

วันนี้ เราได้ไปนับที่ location ใหม่ ซึ่งเป็นโรงงานผลิตน้ำตาลของลูกค้า

โรงงานผลิตน้ำตาลจริงๆ ช่างแตกต่างไปจากภาพในการ์ตูนเมื่อตอนเด็กๆ 

ภายในบริเวณโรงงานค่อนข้างมืดและเต็มไปด้วยเครื่องจักรขนาดใหญ่ กลิ่นอับชื้น กลิ่นน้ำมัน ผสมปนเปกันไป หากถูกฆ่าหมกศพอยู่ในนี้ อีกสองเดือนก็คงหาไม่เจออย่างแน่นอน

โชคดีที่ของที่ต้องไป inspect มีไม่มาก จึงเสร็จค่อนข้างเร็ว และเดินทางไปต่อที่ location อื่น

เนื่องจาก การวางแผนที่ดีของลูกค้า ทำให้งานของออดิทตัวน้อยอย่างพวกเราเสร็จอย่างรวดเร็ว

กลับมาเคลียร์เอกสารใดใดสักครู่ก็ได้เวลาอาหารเที่ยง

ร้านที่ลูกค้าเลือก สำหรับมื้อเที่ยงวันนี้ คือ 'ร้านเป็ดย่างคูเมือง'

ชื่อว่า ร้านเป็ดย่าง สิ่งที่ขายก็ไม่พ้น 'เป็ดย่าง' อย่างแน่นอน 

ประเด็นของเรื่องนี้ มีอยู่ว่า เราไม่ทานเป็ดย่าง และทั้งโต๊ะก็มีแต่อาหารรสเผ็ด

จานเดียวที่เราน่าจะทานได้ ก็คือ ปลานึ่งมะนาว

จากการคาดเดาแล้วนั้น ปลานี้ไม่น่าจะใช่ปลากระพง แต่ลองชิมไปคำสองคำก็ทานได้แหละ

แม้รสสัมผัสจะทะแม่งๆ และมีกลิ่นแปลกๆนิดหน่อย

เพียง 5นาที หลังจากทานเสร็จ ก็ได้ยินลูกค้าคุยกันว่า เจ้าสิ่งนี้ คือ ปลานิล

โอ้แม่เจ้า แทบจะสำรอกออกมา เพราะ ปกติแล้ว ไม่ทานปลาน้ำจืด มันมีพยาธิ!

กลับไปช่วงบ่าย ก็ไม่ได้มีงานอะไรมากนัก ประมาณ 5 โมง เราก็เลิกงาน

วันสุดท้ายนี้ ถูกบุ้คไว้เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน ขัดข้องใดใด อันเป็นเหตุให้งานไม่เสร็จ

ซึ่งเป็นโชคดีที่ไม่มีสิ่งไม่คาดฝันเกิดขึ้น ทำให้วันนี้ ว่าง ค่า

อย่างไรก็ตาม ช่วงสิบโมงนิดๆ ออฟฟิศของลูกค้าก็ไฟดับ!

พวกเราจึงตัดสินใจเดินออกไปคาเฟ่ที่ห่างไปประมาณ 700 เมตร

คาเฟ่ เดอ รีรัมย์ เป็นคาเฟ่ขนาดเล็ก ตั้งอยู่โดดเดี่ยว ท่ามกลางอาณาจักรของลูกค้า

ร้านนี้เป็นของพนักงานลูกค้าท่านหนึ่ง

จุดเด่นของร้านนี้ คือ ราคาถูก

ถูกมากจนไม่คิดว่าจะอร่อย แต่กลับเป็นชามะนาว แก้วละ 35 บาทที่อร่อยจนตกใจ

แต่ก็นัั่นแหละค่ะ การไม่คาดหวัง ทำให้เราพึงพอใจได้ง่ายกว่าการคาดหวังเสมอ

นั่งอยู่สักพัก ใกล้ๆเที่ยง เราก็เดินทางกลับไปออฟฟิศลูกค้ากัน

หากคุณผู้อ่านคิดว่า ทำไมการไปตรวจฯครั้งนี้ ดูจะว่างจัง ไม่เห็นมีอะไรเลย 

เราอยากจะบอกทุกคนว่า น้อยครั้งที่จะเป็นแบบนี้ค่ะ ครั้งนี้ เราแค่โชคดี...

กว่าพวกเราจะเดินทางไปถึงสนามบินก็ใกล้เวลาขึ้นเครื่องแล้ว

แต่ด้วยความที่จำเวลาขึ้นเครื่องผิด ทำให้ทีมของเราไม่ได้รีบอย่างที่ควรจะรีบ

เข้าไปในเกตแล้ว ก็ยังไปเข้าห้องน้ำอย่างสบายใจ 

จนกระทั่ง พี่อินชาร์จที่รอข้างนอกได้ยินประกาศ และรีบวิ่งมาตามถึงในห้องน้ำ

บ้าจริงงงงงง ต้องวิ่งอีกแล้ว

แต่ในที่สุด เราก็ไปขึ้นเครื่องทันและถึงดอนเมืองโดยสวัสดิภาพ