Theme: Fictober

Author: icypumpkin

"เด็กคนนี้นี่จริงๆ เลยป่านนี้ยังไม่ยอมลงมาอีก" เสียงพูดจากชายวัยกลางคนดูมีภูมิฐานในชุดสูทเต็มยศทำเอาคนที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเงยหน้าขึ้นมอง

"อาจจะกำลังแต่งตัวอยู่ก็ได้ครับ หรือคุณอาจะล่วงหน้าไปก่อน" ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีชมพูตอบรับ

"ความจริงอาก็อยากจะไปกับเขานะ อยากพาเขาเดินเข้างานพร้อมๆ กัน แต่ดูสิจนป่านนี้แล้ว" ดวงตาก้มลงมองนาฬิกาบนข้อมือก่อนตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มากดโทรออก

"ครับจีซอง ยังไม่เสร็จอีกหรอลูก... หืม ไม่มีชุด แล้วเมื่อวานที่ป๊าให้คนเข้ามาตัดล่ะครับ... จีซองยังไม่ได้... อ่า งั้นเดี๋ยวป๊าให้คนตามให้... ป๊าอาจจะต้องไปก่อนนะ เดี๋ยวไม่ทันเวลางาน... ครับ รีบตามมานะ เจอกันที่งานครับลูก" พอวางสายคนเป็นพ่อถึงกับยกมือขึ้นกุมขมับ

"เดี๋ยวผมจัดการให้ครับคุณอา" คนที่อยู่ข้างๆ ถึงกับยกยิ้มกับท่าทางเหล่านั้น เมื่อได้รับการพยักหน้าน้อยๆ ก็หันไปเรียกแม่บ้านผู้เป็นคนคอยดูแลจัดการเรื่องต่างๆ

"พี่มินอาครับ พี่มินอา"

"ค่ะคุณแจมิน มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"ผมรบกวนโทรตามร้านที่เมื่อวานเข้ามาตัดชุดสูทให้จีซองหน่อยครับว่าตอนนี้ถึงไหนแล้ว บอกให้เขาเข้ามาด่วนที่สุดเลยครับ" หลังรับคำคิมมินอาก็รีบเดินไปจัดการตามคำสัั่งที่ได้รับ

"ให้ผมขับรถไปส่งคุณอาที่งานก่อนไหมครับ แล้วค่อยกลับมารับจีซองตามไป" แจมินถามขึ้นอีกครั้ง

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวอาให้คนขับรถไปส่ง ฝากจีซองให้เราจัดการด้วยแล้วกัน อาล่ะเชื่อเขาเลย แสบขึ้นทุกวัน มีแต่เราแล้วมั้งที่ปรามได้" ปาร์คซองฮยอนพูดพร้อมกับหัวเราะและตบบ่าเด็กที่เขาเลี้ยงดูมาเหมืิอนเป็นลูกชายอีกคน

"ไม่หรอกครับ จีซองเชื่อฟังคุณอามากกว่าผมอยู่แล้ว" แจมินถ่อมตน เปิดประตูรถให้คุณอาของตน

"ผมจะพาน้องไปให้เร็วที่สุดครับคุณอา" เขารับคำทิ้งท้าย ปิดประตูก่อนจะมองรถแล่นออกจากตัวบ้านไป

เอาล่ะ ที่เหลือก็แค่ตัวแสบของเขานี่แหละ

"พี่มินอา เดี๋ยวผมขึ้นไปหาจีซองก่อน ถ้าสูทมาแล้ว รบกวนพี่มินอาเอาขึ้นไปให้หน่อยนะครับ"

"ได้เลยค่ะคุณแจมิน" หญิงสาวรับคำ แจมินยิ้มกว้างพร้อมบอกขอบคุณก่อนจะสาวเท้าขึ้นบันไดไปยังห้องนอนที่มีป้ายรูปหมีแปะคำว่า 'จีซอง' ไว้ตั้งแต่เด็กจนตอนนี้ก็ยังไม่ถูกเปลี่ยน

"ตัวแสบ" นาแจมินเคาะประตูห้องสองครั้งพอเป็นพิธีก่อนจะเปิดเข้าไปพร้อมเจอกับเด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีส้ม นอนเอกเขนกอยู่บนเตียงด้วยชุดเสื้อยืดกางเกงนอนและกองหนังสือการ์ตูนรอบตัว

"พี่แจมิน!" เสียงใสเอ่ยเรียกอย่างตกใจ ดวงตารีเรียวเบิกโพลง มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน ก็วันนี้นาแจมินต้องขับรถพาคุณพ่อของเขาไปงานไม่ใช่หรอ

"หึ ไม่ต้องทำหน้าตกใจ ไปเปลียนชุดเร็วๆ" แจมินเดินเข้าใกล้ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงปลายเตียง มือเรียวดึงหนังสือการ์ตูนออกจากคนบนเตียงที่พยายามจับไว้แน่น

"ไม่มีเสื้อผ้าใส่ ไปไม่ได้" คนฟังเลิกคิ้วให้กับคำพูดนั้น ลุกขึ้นเดินไปยังโซนห้องแต่งตัว เปิดตู้เสื้อผ้า พลิกไปมาก่อนจะหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาว กับกางเกงสแลคสีดำ เลื่อนชั้นด้านล่างออกหยิบเนคไท เข็มขัด ถุงเท้าและนาฬิกาออกมาวางไว้

"เสื้อผ้าจัดไว้แล้วครับ มาเร็ว" คราวนี้เขาไม่เดินไปหาแต่ใช้สายตามองจนคนเด็กกว่ายอมลุกขึ้นจากเตียงและเดินมาหาพร้อมใบหน้ามู่ทู่แทน

"ชอบบังคับ" ปาร์คจีซองกล่าวด้วยน้ำเสียงติดจะน้อยใจจนคนฟังยิ้มออก ยกมือบีบแก้มนิ่มนั่นอย่างไม่แรงนัก

"เพื่ออนาคตของเราทั้งนั้น"

"ผมบอกพ่อไปแล้วนะว่าไม่มีสูท ที่ตัดไปยังไม่เห็นมาส่งเลย"

"พี่รู้แล้วครับ" แจมินรับคำอย่างใจเย็น คอยดูปฏิกิริยาคนตรงหน้าว่าจะยกอะไรมาอ้างอีก 

ปาร์คจีซองไม่ชอบงานสังคม เขารู้ดียิ่งกว่าใคร เลี่ยงได้เป็นเลี่ยง หาข้ออ้างสารพัดแม้กระทั่งแกล้งป่วยก็เคยทำมาแล้ว เพราะเบื่อที่จะต้องไปปั้นหน้ายิ้มโดยที่ไม่รู้จักใคร เรื่องธุรกิจที่บ้านคุณพ่อก็ยังไม่ได้ถ่ายทอดให้จนหมดเพราะรอให้ลูกชายเรียนจบก่อน ฉะนั้นเวลาไปงานแบบนี้ นอกจากยืนยิ้มตอบรับคำชมจากผู้ใหญ่คนอื่นๆ เจ้าตัวก็ไม่ได้ทำอะไรอีกแล้ว แม้จะมีเขาไปด้วยแต่จะมาเกาะติดกันตลอดเวลาก็คงไม่ได้

"ไม่ไปไม่ได้หรอพี่แจมิน งานมันใหญ่อะ ใครก็ไม่รู้เต็มไปหมด" จนสุดท้ายก็เลือกจะสารภาพความจริง

"งานใหญ่นี่แหละคุณพ่อถึงอยากให้ไปไง ไปให้เห็นหน้า ทำความรู้จักเอาไว้" แจมินบีบไหล่ให้กำลังใจคนที่ยืนห่อเหี่ยวอยู่ตรงหน้า

"ไปครับ เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวพี่ไปเก็บหนังสือการ์ตูนเต็มเตียงเราก่อนนะ" แจมินกล่าวติดตลก ยีผมนิ่มและเดินออกไปหยิบหนังสือการ์ตูนทั้งหมดเรียงกลับเข้าตู้ จนเสร็จก็ยังไม่เห็นอีกคนออกมา เขาจึงตัดสินใจเดินกลับเข้าไปโซนห้องแต่งตัวอีกครั้ง

ภาพที่เห็นคือปาร์คจีซองยืนอยู่ริมห้องหน้ากระจกเต็มตัวในเสื้อเชิ้ตเข้ารูป ชายเสื้ออยู่ในกางเกงสแลคพร้อมเข็มขัดและถุงเท้าที่เขาเลือกไว้ให้ กำลังพยายามผูกเนคไท

"หึหึ" เขาหลุดขำจนได้รับการค้อนวงโตผ่านกระจก

"ทำเป็นหัวเราะ วันไหนผมผูกเก่งๆ นะ รับรองผูกสวยกว่าพี่แน่" 

"ครับๆๆ พี่จะรอวันนั้น แต่วันนี้ให้พี่ผูกให้เราก่อนนะ" แจมินเดินเข้าจนแผ่นหลังแนบชิดกับคนด้านหน้า มือแกร่งโอบพาดไหล่ทั้งสองข้าง ยื่นใบหน้าไปแถวลาดไหล่ จับมือเจ้าของเนคไทก่อนจะเริ่มแก้ปมที่อีกฝ่ายทำไว้

"มันผูกยาก" จีซองกล่าวพร้อมกับอมลมเข้าแก้มจนคนเหลือบมองจากหางตาต้องกดจมูกลงบนแก้มป่องนั่น

"พี่แจมิน..." เสียงเรียกอ่อยเสียจนคนฟังยกยิ้ม นาแจมินจ้องมองกระจกก่อนจะเห็นใบหน้าน่ารักนั่นมีริ้วเลือดฝาดขึ้นแถวปรางค์แก้ม

"เขินหรอเรา"

"เปล่าสักหน่อย"

"แต่หน้าตาออกอาการแล้วนะ"

"พี่รู้ได้ไง" จีซองขยับศีรษะออกห่างเพื่อมองเห็นหน้าอีกฝ่ายชัดขึ้น

"เห็นครับ กระจกไม่โกหก" เพียงเท่านั้นคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าก็ไหล่แข็งเกร็งขึ้นมาเสียจนคนยืนซ้อนหลังหัวเราะ ในขณะที่จะหันมาโวยวาย นาแจมินเลือกจะปิดริมฝีปากช่างเจรจานั้นด้วยริมฝีปากของตนเอง ขบเม้มเรียวปากอิ่มก่อนจะดูดดึงเบาๆ เริ่มรุกไล่ต้อนจนเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจที่ขาดห้วงจึงค่อยๆ ถอนริมฝีปากออก ยกมือขึ้นเช็ดคราบน้ำลายที่มุมปาก ก่อนจะไล่ริมฝีปากลงไปยังลำคอระหงส์

"อื้อ" เสียงร้องแผ่วเบาหากแต่ยอมจะเอียงศีรษะออกเพื่อให้ปลายจมูกของอีกฝ่ายซุกไซร้ได้ถนัด นาแจมินรู้จักร่างกายของปาร์คจีซองดีเกินไป รู้ว่าต้องสัมผัสอย่างไรให้เขาทำตามและอ่อนยวบลง

"คุณแจมิน คุณหนูจีซอง เสื้อสูทมาแล้วค่ะ" เสียงเรียกของมินอาทำเอาทุกการกระทำหยุดชะงัก เจ้าของเรือนผมสีชมพูกดจูบลงอีกครั้งที่ลำคอและผละออกจาก

"พี่ไปเอาสูทให้ แต่งตัวให้เรียบร้อยนะครับ" จีซองพยักหน้ารับหากแต่ยังคงความสงสัยในคำพูดนั้น... จะยังต้องแต่งตัวเรียบร้อยอะไรในเมื่อเขาเพิ่งจะ

"พี่แจมิน!!!!" ร้องเรียกชื่อดังลั่นเมื่อพบว่าไทด์ที่เคยบอกว่าจะผูกให้หายไปไหนแล้วไม่รู้ นั่นยังไม่เท่าไหร่ เสื้อเชิ้ตที่เขากลัดกระดุมไว้เรียบร้อยบัดนี้ถูกปลดไปถึงสามเม็ดจนเห็นไปถึงหน้าอก มือไว เจ้าเล่ห์แต่ต้องโทษตัวเองที่ไม่ทันรู้ตัว ถึงว่าทำไมจมูกโด่งนั่นถึงสัมผัสผิวเนื้อได้ง่ายดายขนาดนี้

"ครับ" คนเจ้าเล่ห์ที่จีซองปรามาสเดินกลับมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง ในมือข้างขวาถือไม้แขวนเสื้อของสูทใหม่ที่เพิ่งจะตัดมา มือซ้ายคือเนคไทที่หายไป

"ไม่ต้องมาผูกไทด์ให้แล้ว เดี๋ยวผูกเอง เอามาเลยครับ" จีซองกลัดกระดุมเสื้อให้เรียบร้อยเพราะสายตาที่มองมาก่อนจะยื่นมือขอเนคไทตนเองคืน

"เดี๋ยวพี่ผูกให้ เมื่อกี้ระหว่างรอสูทไง" จีซองค้อนขวับแต่ก็ยอมหันหลังกลับเข้ากระจกแต่โดยดี แจมินเดินเข้าสวมกอดจากด้านหลังอีกครั้ง พอเห็นอีกฝ่ายทำท่าจะถอยออกห่างก็รีบคว้ามือทั้งสองข้างนั้นขึ้นมาให้จับเนคไทเส้นบางไว้แทนก่อนจะเริ่มจับให้ขยับไปพร้อมกันจนผูกเสร็จ

"เรียบร้อยครับ" ไม่วายกดจมูกลงบนแก้มนิ่มนั่นอีกสักที 

จีซองหอมเหมือนกลิ่นแป้งเด็ก ทั้งๆ ที่ปกติแจมินไม่ได้ชอบมันเท่าไหร่หรอก แต่พออยู่บนตัวอีกฝ่ายแล้วได้สูดดมเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักพอ ถ้าเมื่อกี้พี่มินอาไม่มาเรียก ก็ไม่รู้จะไปถึงไหนแล้วตอนนี้ 

"เอาเปรียบผมตลอด" แม้จะค่อนขอดแบบนั้นแต่ก็ยอมเดินมาใส่สูทที่เขาถือไว้ให้อยู่ดี 

"จีซองมานั่งนี่แป๊ปนึงสิ" แจมินกวักมือเรียกให้ไปนั่งหน้ากระจก หยิบมูสแต่งผมขึ้นมา

"ไม่ใส่ไม่ได้หรอครับ" ร้องท้วงขึ้นทันควันพร้อมกับจับมืออีกฝ่ายเอาไว้

"อ้อนตอนนี้ไม่ทันแล้ว ใส่นิดเดียวนะ ให้ผมมันอยู่ทรง" แม้จะทำปากยื่นแต่ก็ยอมพยักหน้าแต่โดยดี ช่างทำผมจำเป็นยิ้มรับก่อนจะปัดเสยผมให้อีกฝ่าย ไม่ได้มากมายแค่ให้ดูโตขึ้นกว่าเดิมอีกสักหน่อย หลังเสร็จ แจมินเช็ดมือกับผ้าที่วางไว้แถวนั้น จับตัวจีซองให้ลุกขึ้นยืน

"หล่อมากเลยครับปาร์คจีซอง" เขายืนเช็คความเรียบร้อยก่อนจะพยักหน้าพร้อมกล่าวชม แต่ทำเอาคนฟังกลอกตา ไม่ได้รู้สึกยินดีแม้แต่น้อยจนต้องหลุดหัวเราะออกมา

"เป็นเด็กดี พี่สัญญาจะรีบพาเรากลับบ้าน" 

เพียงเท่านั้นปาร์คจีซองก็ยิ้มออก ไม่มีใครรู้ใจเขาดีไปกว่านาแจมินอีกแล้ว

END