Theme: Fictober

Author: icypumpkin

คุณรู้จักเกมซ่อนแอบไหม ที่จะมีคนหนึ่งเป็นผู้หา และบุคคลเข้าร่วมที่เหลือต้องหาที่ซ่อนตัว

ถ้าผู้หาค้นพบผู้ซ่อนเจอครบเกมก็จะจบลงก่อนเราจะเริ่มต้นเกมใหม่อีกครั้ง

ปาร์คจีซองชอบเล่นเกมนั้นมากเลยทีเดียว

"ผมไปเล่นกับเพื่อนก่อนนะครับ" เสียงใสเอ่ยบอกพลางใส่รองเท้าผ้าใบคู่โปรด

"ไปเล่นที่ไหนครับจีซอง" มารดาที่ทำครัวอยู่ถึงกับต้องหยุดมือและเดินออกมาหาลูกชายที่ขมักเขม้นกับกิจกรรมตรงหน้า

"สนามเด็กเล่นครับ"

"ทำการบ้านเสร็จแล้วใช่ไหมครับ"

"เรียบร้อยหมดแล้วครับคุณแม่ วางสมุดไว้บนโต๊ะที่ห้องนั่งเล่นให้คุณแม่ตรวจเรียบร้อยครับ" เด็กน้อยพูดเจื้อยแจ้วก่อนจะตบท้ายด้วยรอยยิ้มกว้าง แค่ทำการบ้านเสร็จ กลับมาให้ทันเวลาข้าวเย็น คุณแม่ก็ไม่ว่าอะไรแล้ว

"ไปเล่นกับพี่แจมินหรอครับ" 

"เปล่าครับ จีซองไปเล่นกับพวกเฉินเล่อ ดงฮยอก และคนอื่นๆ เยอะเลย ช่วงนี้กำลังฮิตเล่นซ่อนแอบกันครับ" หญิงสาววัยกลางคนยิ้มกว้างพลางลูบผมลูกชายแสนซน

"ครับๆๆ ดูแลตัวเองกลับมาให้ทันเวลาข้าวเย็นนะครับ" ปาร์คจีซองรับคำเป็นแม่นมั่นก่อนจะโบกมือบ๊ายบายและวิ่งออกจากบ้านไป

"ค่ะ... อ้าว แจมิน" เมื่อเปิดประตูออกก็พบกับเด็กชายข้างบ้านผู้ซึ่งคอยดูแลและสนิทกับลูกชายที่สุดมายืนยิ้มอยู่หน้าบ้าน

"สวัสดีครับคุณน้า จีซองล่ะครับ" นาแจมินในวัยสิบสี่ปีทำความเคารพผู้ใหญ่ก่อนจะถามหาบุคคลที่ตนตามหา

"เห็นบอกออกไปสนามเด็กเล่นกับเพื่อนเขานะจ๊ะ ดงฮยอกกับเฉินเล่อ แจมินรู้จักเด็กคนอื่นไหม" คนฟังพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มค้าง เด็กซอยข้างๆ ที่อายุเท่ากันกับจีซอง

"เคยเห็นหน้าครับ งั้นผมไปหาจีซองก่อนนะครับ" แจมินตอบรับพลางกล่าวสำทับให้คนฟังอุ่นใจ

"เดี๋ยวผมพาน้องมาส่งบ้าน คุณน้าไม่ต้องห่วงนะครับ"

"จ่ะ ขอบใจนะแจมิน ไว้เย็นนี้มากินข้าวที่บ้านด้วยกันนะ" เด็กหนุ่มพยักหน้ารับก่อนจะขอตัววิ่งออกไป

วันนี้เขาเลิกเย็นเพราะติดทำรายงานกับเพื่อนสนิทเลยกลับมาช้ากว่าที่ควรเป็น เพราะเราเรียนที่เดียวกัน เขาจึงรีบแวะไปบอกน้องให้ตรงกลับบ้านไปทำการบ้านให้เสร็จ ถ้าเขาทำงานเสร็จแล้วจะรีบตามกลับมา แจมินกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังสนามเด็กเล่นตามที่คุณน้าบอกไว้ และเมื่อไปถึงเขาเห็นเด็กตัวขาวชาวจีนที่ชื่อจงเฉินเล่อกับเด็กผิวแทนที่ชื่ออีดงฮยอกและเด็กคนอื่นๆ อีกสี่ห้าคนกำลังยืนเกาะกลุ่มกันอยู่

"ดงฮยอก เฉินเล่อ" เสียงทุ้มเรียกเด็กที่เขารู้จัก ฉับพลันเมื่อหันมาเจอหน้ากัน ทั้งสองคนกลับรีบวิ่งหน้าตั้งเข้ามาหาเขาพร้อมเขย่าแขนเสียยกใหญ่

"พี่แจมิน แย่แล้วครับ" ดงฮยอนเริ่มขึ้น

"ใช่ครับ แย่แล้ว แย่มากๆ แล้ว" เฉินเล่อกล่าวตาม

"มีอะไรแย่ครับ" แจมินกล่าวอย่างใจเย็นแม้ใจจะเริ่มคิดไปในทางไม่ดีเพราะเขามองไม่เห็นคนที่ตามหาที่สนามเด็กเล่นแห่งนี้

"จีซองครับ"

"จีซองหายไปไหนไม่รู้พี่แจมิน" เพียงเท่านั้นนาแจมินถึงกับขมวดคิ้วก่อนจะปรับใบหน้าให้เป็นปกติแม้ในใจจะเริ่มกระวนกระวาย ยิ่งเขาทำหน้าดุเด็กพวกนี้ก็จะยิ่งกลัวและลนมากขึ้นจนไม่ได้ความกันพอดี 

"ดงฮยอกกับเฉินเล่อบอกพี่ได้ไหมครับว่าจีซองหายไปไหน" ก่อนจะได้รู้ความว่าเด็กๆ เล่นเกมซ่อนแอบกัน มินฮยอกเป็นคนหา พวกเขาต่างพากันไปแอบซ่อนแต่กลับไม่มีใครหาจีซองเจอ จนทุกคนเลิกเล่นเพื่อมาหา ก็ยังหาจีซองไม่เจออยู่ดีและเขาก็มาถึง

"อ่า ทุกคนใจเย็นๆ ก่อนนะครับ นี่ก็เย็นมากแล้ว เดี๋ยวพี่ตามหาจีซองเอง ทุกคนกลับบ้านก่อนนะ" ฤดูใบไม้ร่วงย่างกราย ท้องฟ้ามืดเร็วกว่าที่เป็น แม้จะแค่ห้าโมงครึ่งกว่าท้องฟ้าก็เริ่มเป็นสีแดงแล้ว ด้วยความกลัวว่าจะมีใครหายไปอีก แจมินจึงเลือกที่จะให้ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน

"ให้ผมอยู่ต่อได้ไหมครับ อยากหาจีซองให้เจอ" อีดงฮยอกกล่าวขึ้นพร้อมสายตามุ่งมั่น

"ถ้าดงฮยอกอยู่ ทุกคนก็อยากอยู่ด้วยใช่ไหมครับ เพราะฉะนั้นทุกคนกลับบ้านไปก่อนแล้วถ้าพี่เจอจะโทรไปบอกดงฮยอกจะได้กระจายข่าวหาเพื่อนคนอื่น... ดีไหมครับ" เห็นเด็กตรงหน้านิ่งเงียบไปก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย

"โอเค จีซองไม่เป็นอะไรหรอก พี่สัญญาจะหาจีซองให้เจอ" แจมินกล่าวอย่างใจเย็น รอจนกระทั่งเด็กทุกคนทยอยออกจากสนามเด็กเล่นจึงเริ่มต้นหาปาร์คจีซอง

แจมินค่อยๆ ลองนึกก่อนจะเริ่มเดินตามหาในสนามเด็กเล่น ตามเครื่องเล่นต่างๆ รวมไปถึงศาลาที่คนใช้นั่งพัก จากที่ดงฮยอกเล่า อาณาเขตในการหลบซ่อนคือสนามเด็กเล่นนี้เท่านั้น เพราะแบบนั้นจีซองก็ไม่น่าจะไปไหนไกลกว่านี้ 

เด็กดื้อเอ้ย ไปซ่อนอยู่ตรงไหนกันนะ

เขาลองยืนมองสนามเด็กเล่นตรงหน้าอีกทีโดยละเอียด เด็กอายุสิบขวบจะไปแอบอยู่ตรงไหนได้กัน ตัดสถานที่ที่ตนเองลองเดินไปหามาแล้วก่อนจะพบกับท่อขนาดใหญ่วางเรียงกันอยู่เพราะกำลังทำการขยายสนามเด็กเล่นให้มีพื้นที่มากยิ่งขึ้น

นาแจมินเดินก้าวไปหา หัวใจเต้นโครมครามภาวนาให้พบเจอ ค่อยๆ ก้มตัวลงต่ำก่อนจะพบกับเด็กน้อยแก้มยุ้ยผมสีดำนั่งหลับอยู่ในนั้น เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก ความรู้สึกปะปนกันจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก แต่ความรู้สึกที่ชัดเจนที่สุดคือดีใจที่ค้นเจอ

"จีซองอา..." เขานั่งยองๆ ลงให้อยู่ระดับเดียวกันกับคนซ่อน เอื้อมมือไปเขย่าแขนเรียวบาง ดวงตาหลับสนิทพริ้มค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาเจอเขา

"พี่หาเราเจอแล้ว" ก่อนเด็กน้อยจะยิ้มกว้างจนดวงตาปิดยิบหยี ความรู้สึกที่อยากจะดุด่าว่ากล่าวกับการหนีมาเล่นแล้วเผลอหลับไปจนทำให้เป็นห่วงหายไปเป็นปลิดทิ้ง

แค่ได้จีซองกลับมาอีกครั้งก็ดีกว่าอะไรทั้งหมดแล้ว

"พี่แจมินหาผมเจอได้ยังไงกัน" ระหว่างทางกลับบ้าน เด็กที่ขี่หลังเขาอยู่ก็ถามขึ้น

"เพราะเป็นจีซองไง"

"เอ๋..." จีซองร้องเสียงหลง

"ตัวแสบ ไว้เดี๋ยวโตขึ้นก็จะเข้าใจ ไม่ว่าเราจะไปหลบซ่อนอยู่ตรงไหน พี่ก็หาเราเจอทั้งนั้นแหละ"

"งั้นจีซองจะไปหาที่ซ่อนให้พี่แจมินหาไม่เจอ" คราวนี้แจมินหยุดเดิน เมื่อจีซองหันมองก็พบว่าถึงบ้านของตนเอง

"แบบนั้นพี่ก็เสียใจสิ ถ้าจีซองหายไป พี่ต้องอยู่ไม่ได้แน่ๆ เลย" แม้จะพูดกึ่งเล่นกึ่งจริง แต่เขาหมายความตามสิ่งที่พูดทุกคำ ขนาดแค่วันนี้ยังใจหายจนเกือบจะประสาทเสีย

"อย่าหนีจากพี่ไปไหนเลยนะครับปาร์คจีซอง" รู้สึกเหมือนตนเองกำลังขอความรักจากน้องอยู่อย่างไรอย่างนั้น ซึ่งความจริงก็เป็นแบบนั้นแหละมั้ง

"โอเคครับ 

แต่ถ้าวันไหนผมหายไปจริงๆ ล่ะ" จีซองถามขึ้นในขณะที่มือทั้งสองข้างถูกพี่ชายคนสนิทจับไว้

"พี่จะตามหาเราให้เจอ ไม่ว่าจะยากลำบากแค่ไหนก็็จะหาให้เจอ"

"พี่แจมินพูดแล้วนะครับ"

"ครับ จำคำพี่ไว้เลย"

END