แต่ฉันเพิ่งจะมาหาคุณหมอแบบจริง ๆ จัง ๆ  เมื่อ 5 เดือนที่ผ่านมานี่เอง

       ด้วยนิสัยส่วนตัวที่ค่อนข้างจะ introvert, คิดมาก, ขี้เกียจ และนิ่ง ๆ  ก็ไม่รู้หรอกว่าคุณสดใสเริ่มเข้ามาตั้งแต่เมื่อไร  อาการที่เกิดก็นึกว่าเป็นนิสัยปกติของฉันอยู่แล้ว  (ซึ่งหลังจากคุยกับหมอเพิ่งหาสาเหตุที่เป็นการเปิดประตูให้คุณสดใสเข้ามาเจอ  และเริ่มแยกคุณสดใสออกจากตัวตนปกติของฉันได้มากขึ้น)

       ซึ่งแน่นอนว่า...  ฉันรู้ตัวไม่ทันการสอบเอนท์

       ถ้าถามว่าคุณสดใสมีอิทธิพลต่อการสอบเอนท์ของฉันมากเลยเหรอ  คำตอบคือ 'ใช่'

       สำหรับเด็กเรียนดีที่การเรียนแทบจะเป็นทุกอย่างในชีวิตที่สามารถเชิดหน้าชูตาได้  การเรียนจึงเป็นอีโก้สำคัญที่ล้มเหลวไม่ได้  (ความคิดในตอนนั้นนะคะ  ตอนนี้ก็ปลง ๆ ละ  เหนือฟ้ายังมีฟ้า  ฟ้าสว่างยังต้องมืด  ตอนนี้ยังมีสิ่งอื่นในชีวิตให้ภูมิใจอีกเยอะ)

       ซึ่งคุณสดใสทำฉันไว้แสบมาก  ฉันโดดเรียนจน max ของแต่ละวิชาเพราะไม่อยากไปเรียน  (คือโดดอีกครั้งก็มส.นั่นแหละ ฮ่า ๆ )  ไม่มีสมาธิ  อ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง  ยิ่งอ่านยิ่งเครียดเพราะจำไม่ได้  ยิ่งเปิดโอกาสให้คุณสดใสกล่อมหู

       ฉันจะพยายามไปทำไม

       นั่นสิ

       ฉันกำลังพยายามเพื่ออะไรกันนะ

       ความคิดนั้นเป็นจุดเริ่มต้นของการนอนมองเพดานเฉย ๆ  ล่องลอยไปกับความคิดของคุณสดใส  เป้าหมายในชีวิตที่ตั้งไว้เริ่มค่อย ๆ  เลือนลาง  คุณสดใสเข้าครอบงำฉันเรื่อย ๆ

       ตอนนั้น  คะแนนสอบที่ออกมาแต่ละวิชาค่อนข้างแย่  แย่ถึงขนาดที่อ.ประจำวิชาหนึ่งเดินมาพูดกับฉันว่า  "อาจารย์ผิดหวังในตัวเธอนะ  คิดว่าจะทำได้มากกว่านี้"

       ของหวานคุณสดใสเลยล่ะ

       ซึ่งคะแนนที่ออกนั้นนอกจากอาจารย์จะไม่พอใจแล้ว  แม่ก็ยังไม่พอใจด้วย

       ความกดดันจากหลายคนถูกส่งผ่านมาที่ฉัน  ทุกอย่างดูเป็นความผิดของฉันไปหมด  ทั้งที่ความจริงฉันก็แค่เด็กธรรมดาคนหนึ่งที่อยากจะหยุดดิ้นรนบ้าง  มันชีวิตของฉันนะ  ทำไมทุกคนต้องมายุ่ง  ทำไมทุกคนต้องเอาเรื่องของฉันไปใส่ใจ

       ทำไมฉันต้องพยายามทำด้วย  เพื่อตัวฉันเองงั้นเหรอ?  แต่ฉันก็ไม่เห็นอยากจะได้มันเลยนี่

       แน่นอนว่าเป็น  6  เดือนสุดท้ายก่อนสอบเอนท์ที่ฉันไม่แตะหนังสือเลย

       การสอบเอนท์ปี 61 นั้นแตกต่างจากปีก่อน ๆ

       คือเรารู้คะแนนของเราก่อน  แล้วค่อยยื่นไปให้คณะพิจารณา

       ซึ่งฉันไม่ยื่นคณะไหนเลย  เพราะไม่อยากจะเรียนอะไร

       เป็นช่วงที่ไม่มีความอยากใด ๆ ทั้งสิ้น
       รวมถึงไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใด ๆ ด้วย

       มีแต่ความรู้สึกที่ว่า 'ถ้าตายไปก็คงจะดี'

       ไม่ได้อยากฆ่าตัวตายหรอกนะ  แต่ถ้าขับรถอยู่ก็ภาวนาให้รถมาชน  หรือถ้ามีโอกาสจมน้ำก็จะไม่พยายามว่ายขึ้นมา

       นี่มันไม่ใช่มนุษย์แล้ว

       มันไม่ใช่ฉันด้วย
       ตอนนี้ฉันเป็นอะไร?

       เริ่มรู้สึกตัวว่าไม่ปกติ  ความอยากที่เกิดขึ้นครั้งแรกในช่วงนั้นคือ  'อยากกลับไปเป็นคนเดิม'  เป็นจุดเริ่มต้นให้ฉันก้าวเท้าเข้าไปในโรงพยาบาล  เพื่อเข้าพบจิตแพทย์ที่ใจดีและทำให้ฉันรู้สึก thankful เขามาก ๆ ในปัจจุบัน

       ฉันหยุดพักจากระบบการศึกษาหนึ่งปี (ก็คือปีนี้แหละ) เพื่อรักษาตัว  และเริ่มตั้งใจอ่านหนังสือสอบใหม่อีกครั้ง  เริ่มกลับมาทำงานอดิเรกที่ฉันชอบ  เริ่มกลับมามีพลังและความฝัน

       คุณสดใสค่อย ๆ เลือนลาง  แต่ยังไม่หายไปไหน

       ไม่หายก็ไม่เป็นไร  แต่อยู่กันแบบสงบ ๆ เถอะนะ

       ขอบคุณคุณหมอ  ครอบครัว  และเพื่อน ๆ ที่เข้าใจและคอยให้กำลังใจอย่างจริงใจอยู่เสมอ

       พวกคุณคือยาต้านเศร้าที่สำคัญมาก ๆ อีกตัวหนึ่งของเรา

       ฉัน, ที่กำลังจะสอบเอนท์ใหม่อีกครั้งในปี 62