“อยากเจอสิ เราอยากเจอโจมากเหมือนกัน”
“จริงเหรอ!”

    เธอดูดีใจมาก เราดีใจที่ทำให้เธอดีใจ และเราก็ไม่ได้โกหกด้วย เราอยากเจอแฟนเธอจริงๆ เราอยากรู้ว่าโจจะเป็นคนยังไง เธอถึงรักหมดใจและสามารถพูดได้ว่าคือ “The love of my life” ได้ขนาดนี้

    เธอขอโทษทุกเรื่องที่เคยเกิดขึ้น ทั้งเรื่องที่ไม่เคยตอบจดหมาย เรื่องที่ไม่เคยตอบคำถามที่เราถาม เรื่องที่หายไปและไม่ตอบอะไรกลับมาอีก เราบอกไปว่าเราไม่โกรธ เราเข้าใจ เรารู้ดีว่าเธอมีเหตุผลของเธอ (ถึงแม้ตอนนั้นจะเสียใจก็ตาม) แต่เราคิดว่าเธอจะไม่คุยกับเราและคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว เธอบอกว่าไม่มีวัน

“เราขอโทษที่ทำแบบนั้นนะ แต่เราจะไม่มีวันตัดเธอออกไปจากชีวิตหรอก เพราะเธอเป็นคนที่พิเศษกว่าใครเลยรู้มั้ย.. ไม่เคยมีใครเขียนจดหมายให้เราแบบเธอเลยนะ”

เธอพูด 

    เราไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่มองเธอด้วยความรู้สึกที่มากมายที่อยู่ในดวงตา เธอเห็นแบบนั้นเลยเข้ามากอด กอดนานมาก นานจนจากที่เรารู้สึกเฉยๆ ก็อยากร้องไห้ขึ้นมา แต่ไม่ได้ร้องนะ มันไม่ได้เศร้าเลยแม้แต่นิด แต่มันเป็นอะไรที่สวยงามและอบอุ่นหัวใจดี

    เรามองหน้าเธอ ผู้หญิงที่เคยตกหลุมรักและชื่นชมมากมาตลอดหนึ่งปี มาตอนนี้เธอดูเปลี่ยนไปเยอะ และเราก็ได้รู้ตัวว่าจริงๆ แล้วสิ่งที่เราคิดในหัวมาตลอดมันมีเรื่องเสริมเติมแต่งให้เธอกลายเป็นใครอีกคนนึงมาตลอด และความเป็นจริงแล้วเธอก็เป็นแค่คนๆ นึงที่ไม่ได้เป็นควีนเลิศเลออะไรที่เราแต่งตั้งให้เองในใจ วันเวลาและระยะทางนี่มันทำให้อะไรหลายอย่างบิดเบี้ยวไปมากเลยนะ ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่คิดว่าคงเข้าใจกัน

    แต่ไม่ว่ายังไงเราก็ยังรักเธออยู่ดี อาจเป็นความรู้สึกที่แตกต่างจากก่อนหน้านี้ แต่พอมาเจอกันครั้งนี้เรารู้สึกเปลี่ยนไปจากเดิม แต่ความรักยังคงอยู่

    เราออกจากร้านอาหารและเธอเดินพาเราไปหาโจ ไปบ้านเธอ เธอดูดีใจที่เรายินดีและอยากเจอโจ ระหว่างที่เดินข้างกันเธอเอามือมาโอบเราไว้และหันมาบอกว่าเราตัวหอมจังเลย.. ทุกอย่างช่างเหมือนเดิมไม่มีผิด เธอยังดูเอ็นดูเราเหมือนวันแรกที่เจอ ยังขี้เล่น ยังไม่สนใจเวลาเราถามคำถามเธอ ยังฮัมเพลงเวลาเดินเล่น ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง เรามีความสุขมากๆ แม้จะรู้ว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงเธอต้องรีบไปขึ้นเครื่องบินไปเบอร์ลิน ส่วนเราต้องรีบไปโคเปนเฮเกน แต่อย่างน้อยวันนี้ช่างเป็นวันที่ถูกกำหนดมาอย่างดี เพราะถ้าไม่ใช่วันนี้ เราคงไม่ได้เจอกันอีกแน่นอน

    เมื่อมาถึงบ้านเธอ นาทีแรกที่เราเจอกับโจ เรารู้สึกถูกใจทันที ช่างเป็นความรู้สึกที่วิเศษอย่างบอกไม่ถูก การที่เรามาเจอแฟนของคนที่เราเคยตกหลุมรักมากๆ เนี่ย ถ้าคนทั่วไปคงโกรธ เกลียด อิจฉา แต่พอมองหน้าโจและรอยยิ้มโก๊ะๆ นั่นแล้วเรารู้สึกว่าเราชอบโจ และเธอเองดูจะดีใจมากที่เราชอบโจ ทุกอย่างช่างอบอุ่นใจจริงๆ

    โจเป็นผู้หญิงผมสั้นๆ ที่ดูมีความโก๊ะๆ เด๋อๆ ในความสวยและห้าวๆ เท่ๆ ของเธอ และไอ้ความอะไรแบบนี้แหละที่ทำให้เราไม่รู้สึกหมั่นใส้หรือรู้สึกด้านลบกับเธอเลย โจสนใจเราและถามตลอดว่าอยากได้อะไรมั้ย อยากกินอะไรมั้ย ทั้งโจและเธอต้อนรับเราอย่างดี และเมื่อโจเดินไปหยิบของในอีกห้อง เธอก็เข้ามากอดเรานานมาก เธอบอกว่ามีความสุขมากที่เรามาหาวันนี้ มีความสุขมากที่เราอยากมาเจอโจ มีความสุขมากที่เรากลับมาที่ประเทศนี้อีกครั้ง...

เราบอกเธอว่าเราก็มีความสุขที่ได้เจอกับเธออีก

และเมื่อเราต้องกลับ เธอเดินออกมาส่งและพูดย้ำอีกครั้งว่ามีความสุขขนาดไหน เธอถามเราอีกรอบว่า

“เธอโอเคใช่มั้ยที่มาเจอโจ?”
“โอเคสิ เราดีใจนะที่ได้มาเจอโจ ดีใจจริงๆ เพราะเราอยากรู้เกี่ยวกับเธอตลอด และเราก็ดีใจที่เธอได้เจอคนที่ดีและทำให้เธอมีความสุข”

    เธอดูดีใจมากจนเราไม่คิดว่าเธอจะดีใจขนาดนี้ และเราก็ดีใจจริงๆ เราเพิ่งได้รู้ว่าการที่รักใครสักคนมากๆ และดีใจเวลาเค้ามีความสุขเนี่ยมันเป็นแบบนี้นี่เอง ความรักที่ไม่ต้องครอบครองและมีความสุขกับคนที่ได้เค้าไปครอง มันอาจจะเป็นความรักจริงๆ อาจจะเป็นเวลาที่เราปลดปล่อยหัวใจตัวเองออกมาจากกรงขังบางอย่างที่ขังมันไว้นานมาก (สงสาร) อย่างที่บอกแหละ ที่เราเคยเขียนบทความนึงไปว่า เรารักเค้าหรือรักคนที่เราสร้างขึ้นมาเอง เราว่าส่วนหนึ่งที่ผ่านมาเราก็สร้างเธอในอีกแบบหนึ่งขึ้นมาเองในความคิด และพอเรามาเจอเธออีกครั้งเราก็รู้ว่าจริงๆ แล้วเธอคือคนนี้แหละ คนที่เราคงต้องใช้เวลาอีกเยอะเพื่อเรียนรู้ แต่ถามว่ารักมั้ย รักสิ มันรักไปแล้วนี่

    การกลับมาเจอกันของเราวันนี้อาจดูเหมือนจะเศร้า แต่เราไม่รู้สึกเศร้าขนาดนั้นเลย หากจะเศร้าก็คงเศร้าเพราะเรามีเวลาเจอกันแค่นิดเดียว และกว่าจะได้เจอกันอีกคงอีกปีหรืออาจนานกว่านั้น ไม่รู้สิ ไม่รู้ว่าจะเจอกันอีกเมื่อไหร่เพราะชีวิตเธอก็ดูไม่นิ่งหรือธรรมดาเหมือนคนทั่วไปซะด้วย

เธอกับโจหมั้นกันแล้วด้วย

    ดีใจกับเธอที่ได้มีชีวิตที่มีความสุขและได้ใช้ชีวิตอยู่กับคนที่รักที่สุด ส่วนเราก็ต้องกลับไปใช้ชีวิตต่อในแบบของเรา แบบที่ยังไม่เจอ The love of my life แล้วก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชีวิตนี้จะได้เจอรึเปล่าน่ะสิ

    ก่อนบอกลาเธอเข้ามากอดเราอีกครั้งและนานมาก กอดสุดท้ายมักจะนานกว่ากอดทักทายเสมอ ไม่ว่าจะกับใครก็ตาม (ยกเว้นคนที่ไม่รักเรา) บางทีเราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมฟ้าต้องกำหนดให้เรามักเจอคนมากมายที่อยู่ไกลๆ และเราต้องลาจากเค้าเสมอ ซึ่งเราไม่รู้ว่าจะได้เจอเค้าอีกเมื่อไหร่ ต่อให้มีตังค์มาก็ยังลำบากอยู่ดีหากไม่ได้อยู่ในประเทศเดียวกัน..

“ไว้เจอกันนะ ถ้าเธอมาที่นี่อีกเมื่อไหร่ขอให้บอก บ้านเรายินดีต้อนรับเสมอ มาอยู่นานแค่ไหนก็ได้เลย”

    เธอจูบแก้มเรา และกอดสุดท้ายที่แสนอบอุ่นนี้คงทำให้เราคิดถึงเธอไปอีกนาน เราบอกลากันจนเธอหันหลังเดินกลับไป เราหันกลับแล้วเดินต่อไป.. แวะพักนั่งที่สวนสาธารณะที่เมื่อกี๊เธอเพิ่งบอกว่าเธอชอบมานั่งที่นี่เวลาเศร้าๆ ตลกดีเนอะ เพราะเราไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตอนนี้เราเศร้ารึเปล่า แต่มันก็ไม่ใช่ความรู้สึกแบบมีความสุขสุดๆ เพียงแต่มันไม่ได้เศร้า ไม่ได้สุขเวอร์ แต่รู้สึกต่างไปจากเดิมเท่านั้นเอง...

เรานั่งมองต้นไม้ ใบไม้ เป็ดในน้ำและคนที่เดินไปเดินมา 

วันนี้ที่มัลเมออากาศดีมาก ดีจนอยากยกให้เป็นวันดีๆ อีกวันนึงในชีวิต..
แดดอุ่นๆ ในยามเย็น ในอากาศประมาณ 10 องศาเนี่ยมันช่างอบอุ่นจริงๆ และถึงแม้จะรู้สึกโหวงๆ แปลกๆ เหมือนได้ปล่อยอะไรไปบางอย่าง แต่ลึกๆ ก็มีความรู้สึกที่ทำให้ยิ้มออกมาได้โดยไม่รู้ตัว

    จบแล้วสินะ Chapter นี้ ถึงแม้จะไม่ได้จบแบบสีสันสดใสแบบฤดูร้อนที่แล้ว แต่คราวนี้มันเป็นสีโทนพาสเทล ที่ไม่ได้ดูหวือหวาแต่ยังคงความสุขไว้แหละ...