เรามักเรียกตัวเองว่าเป็นมนุษย์ผู้โชคร้าย
ต้องยอมรับว่าเราไม่ได้ตั้งใจที่จะนิยามตัวเองแบบนี้ ในทีแรก ครั้งหนึ่ง เราเคยมองว่าตัวเองเป็นเด็กหญิงที่โชคดีที่สุดเลยด้วยซ้ำ และเป็นเช่นนั้นจนกระทั่งโลกและโชคชะตาเหวี่ยงความโหดร้ายที่เรียกว่าความเป็นจริงโถมเข้าใส่ตัวเต็มๆ. กว่าสิบสองปี — หรืออาจมากกว่านั้น — ที่เราเผชิญกับความผิดหวังและอาการบีบหัวใจครั้งแล้วครั้งเล่า ซ้ำแล้วซ้ำอีก วนไปเวียนมา จนสุดท้ายเราพบว่าตัวเองเป็นมนุษย์ที่แทบจะไม่เชื่อในแฮปปี้เอ็นดิ้ง
หลายครั้งเรารู้สึกเหนื่อยที่จะเป็นมนุษย์ เหนื่อยที่ต้องรู้สึก; แบกรับอารมณ์และความคาดหวังทั้งของตัวเองและผู้อื่น เหนื่อยที่จะต้องไขว่คว้าและพัฒนาตัวเอง เหนื่อยที่จะต้องคอยใส่ใจกับสิ่งต่างๆ (คุณอาจจะบอกว่าอย่าไปสนใจเสียงคนรอบข้างมากนักสิ โอเค มันก็ถูก แต่ โอ๊ย! ขอร้องทีเถอะ! ตราบใดที่คุณยังอยู่ในสังคม คุณก็ต้องคิดถึงจิตใจเขาบ้างสักหน่อยสิคะคุณคนเก่ง!) เอาล่ะ อาจจะฟังดูเวอร์และนางเอกไปสักหน่อย แต่บางครั้ง เราอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้ให้ที่แทบไม่เคยได้รับ
ชีวิตเรา — เช่นเดียวกับชีวิตของคนอื่น — มีทั้งคนเข้ามาและคนที่ออกไป และด้วยความอ่อนไหวเสียจนเกินขนาดตัว หลายครั้งเราจะรู้สึกบอบช้ำและเจ็บปวดกับการจากลา; เราไม่เคยชอบมัน แต่ในขณะเดียวกันเราก็รู้ดีว่ามันเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ และเราเองก็ไม่สามารถหักห้ามไม่ให้มันเกิดขึ้นได้เช่นเดียวกัน. เราไม่มีพลังมากขนาดนั้น.
สิ่งสิ่งเดียวที่เราสามารถทำได้ ณ ตอนนี้คือการพยายามต่อไป; จะยิ้มให้ได้ และเลือกที่จะมีความสุขกับสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ในแต่ละวัน โดยพึ่งพาแสงความหวังอันแสนริบหรี่ที่ว่าสักวันหนึ่ง เราจะมีความสุขกับเขาได้บ้างสักที — อา เรารู้ดีว่าเรากำลังปลอบใจตัวเอง แต่ว่าทำยังไงได้ โลกนี้น่ะไม่ได้ใจดีขนาดที่จะเสกเจ้าชายหรือหนูพูดได้ให้เราซักหน่อย
เพราะแบบนั้น สู้ต่อไปอีกซักหน่อยนะ, ตัวฉัน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in