: ช่วงเวลาที่หายไปในชีวิตนักศึกษา

     การอยู่บ้านกักตัวถือว่าเป็นเรื่องดีช่วยให้บุคลากรทางการแพทย์ไม่ต้องทำงานหนักเนื่องจากผู้ติดเชื้อเพิ่มมากขึ้น แต่การต้องอยู่บ้านนาน ๆ ออกไปไหนไม่ได้ดูเหมือนว่าจะเป็นอุปสรรคทางด้านจิตใจ การที่เราได้เจอหรือพบปะกลุ่มเพื่อนบางทีก็ช่วยคลายความกังวลใจบางสิ่งได้ การใช้เวลาในมหาวิทยาลัยนั้นในแต่ละวันเราได้พบเจอเหตุการณ์ใหม่ ๆ อยู่เสมอ เจออาจารย์ผู้สอนที่บางทีก็ปล่อยมุกมาบ้างให้เด็กตื่นตัวกับการเรียน ทำให้คิดถึงการไปกินข้าวที่โรงอาหารต้องต่อคิวยาวกว่าจะได้กิน การเดินหาห้องเรียนที่เรียนมาทั้งเทอมก็ยังจำไม่ได้ว่าเรียนห้องไหน การกินชานมไข่มุกทุกเที่ยงหรือไม่ก็ชา กาแฟ ทุกเช้าจนน้ำหนักเพิ่ม ช่วงเวลาเหล่านี้ก็ทำให้มีความสุขในตัวแล้ว

     ตามจริงเราไม่ได้มองแค่นักศึกษาหรอกนะ ในช่วงที่ covid 19 ระบาด ก็ส่งผลกระทบต่อคนในสังคมจำนวนมาก คนที่มีอาชีพหาเช้ากินค่ำและบุคลากรทางการแพทย์ในความคิดเราเป็นกลุ่มที่ได้รับผลกระทบอย่างมากเหมือนกันแต่จะเป็นผลกระทบคนละรูปแบบกันอย่างอาชีพที่เป็น แม่ค้า รปภ. แม่บ้านที่ทำงานในสถานที่ต่าง ๆ สาวโรงงาน คนเหล่านี้เรายังเห็นพวกเขาต้องไปทำงานไม่สามารถที่จะทำงานอยู่ที่บ้านได้ 

     

     ส่วนคนที่มีอาชีพที่เป็นรายได้รายวันอย่าง คนขับแท็กซี่ วินมอเตอร์ไซค์ ยังมีอื่น ๆ ที่ไม่ได้กล่าวถึงผู้คนเหล่านี้ประสบกับปัญหาทางเศรษฐกิจที่พวกเราคงไม่อาจหลีกเลี่ยงได้จากสถานการณ์ช่วงนี้ความเสี่ยงที่พวกเขาต้องเจอทั้งโรคที่ไม่รู้ว่าจะมาติดพวกเขาเมื่อไร การเงินที่อาจจะติดขัดทำให้มีปัญหาการบริโภคปัจจัย4 ด้านบุคลากรทางการแพทย์ผลกระทบที่ต้องเจอคงหนีไม่พ้นจำนวนคนไข้ที่ไม่มีทีท่าว่าจะลดลง กำลังกายของแพทย์ที่ไม่อาจมีเพียงพอต่อคนไข้ถ้าจำนวนเพิ่มขึ้นมากกว่านี้ ความเสี่ยงที่อาจจะติดโรคนี้ แต่ก็ต้องตั้งคำถามย้อนไปอีกว่าบริเวณพื้นที่ไหนที่เสี่ยง บริเวณพื้นที่ส่วนไหนที่สามารถควบคุมได้