ไม่ว่าจะเป็นเรื่องร้ายหรือเรื่องดี แต่ถ้าหากขึ้นชื่อว่าเป็นครั้งแรกมันมักดีและพิเศษ

ก่อนจะเข้าสู่ช่วงบอกเล่าถึงสิ่งที่เราพบเจอ เราเชื่อว่าครั้งแรกของเรามักเป็นประสบการณ์ที่ดีเสมอ

หากย้อนกลับไปในวัยเยาว์ เรามักตื่นเต้นในทุกครั้งที่จะได้ทำอะไรหลาย ๆ อย่างในชีวิตเป็นครั้งแรก

ไม่ว่าจะเป็นการไปดูคอนเสิร์ตครั้งแรก การซื้อโทรศัพท์เครื่องแรก การนั่งเครื่องบินไปเที่ยวครั้งแรก

และนั่นทำให้การบินตรงไปยุโรปเพื่อศึกษาดูงานและทัศนศึกษา ณ ประเทศออสเตรียและประเทศฮังการี

ซึ่งเป็นเมืองมรดกโลกแห่งศิลปะและดนตรีครั้งแรกร่วมกับเพื่อนปริญญาโทจึงเป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้นเช่นกัน

การเปิดทริปด้วยเที่ยวบินในเวลาเที่ยงคืนและการเดินทางข้ามเส้นเวลา 11 ชั่วโมงเป็นอะไรที่ทรมาน

สำหรับคนที่มีปัญหาเรื่องการนอนหลับด้วยท่านั่งและนอนยากเช่นเราชนิดที่ว่ายาแก้แพ้ก็ช่วยไม่ได้

แต่เมื่อเท้าเหยียบพื้นดินของกรุงเวียนนาพร้อมกับผิวกายที่ได้สัมผัสกับความเย็นเฉียบถึง 4 องศา

อะดรีนาลีนในร่างกายจึงหลั่งออกมาและปลุกให้เราตื่นจากฝันหวานพร้อมกับความตื่นเต้นอีกครั้ง

ก่อนที่คณะทัวร์จะได้พาทุกคนขึ้นรถเบนซ์คันมหึมาโดยมีพลขับเป็นชาวพื้นเมืองฮังกาเรียน 

เพื่อมุ่งหน้าไปยังเมืองลินซ์โดยแวะพักถ่ายรูปร่วมกับโบสถ์และรับประทานอาหารพื้นเมือง

จากนั้นจึงพาไปหย่อนที่ตลาดคริสต์มาสย่านเมืองเก่าเพื่อรับประทานมื้อเย็นที่ปรุงรสโดยชาวจีน

แล้วจึงเดินทางกลับสู่โรงแรมเพื่อเข้านอนพร้อมกับความเหนื่อยล้าโดยมีเพื่อนร่วมรุ่นเป็นรูมเมท

โปรแกรมการท่องเที่ยวที่รัดแน่นทำให้คณะทัวร์เกิดความเร่งรีบในช่วงเช้าที่ต้องเก็บกระเป๋าย้ายที่พัก

เพื่อเดินทางไปยังเมืองฮัลล์สตัทท์ซึ่งมีหมู่บ้านและจุดชมวิวทิวทัศน์มหาชนที่สวยที่สุดแห่งหนึ่งของโลก

ก่อนที่ล้อจะหมุนอีกครั้งเพื่อเดินทางร่วม 3 ชั่วโมงไปยังเมืองซาลส์บวร์กและรับประทานอาหารจีน

จากนั้นจึงเดินชมเมืองเก่าอันเป็นบ้านเกิดเมืองนอนของคตีกวีคนดัง โวล์ฟกัง อมาเดอุส โมสาร์ท

โดยเราได้แยกเดินไปกับเพื่อนร่วมรุ่นพร้อมกับแผนที่ที่ได้รับมาเพื่อถ่ายรูปกับสะพานกุญแจล็อก

การได้นอนต่ออีกคืนทำให้ลูกทัวร์ทุกคนลุกจากที่นอนและรับประทานมื้อเช้าได้สายกว่าวันอื่น ๆ

ก่อนที่ตารางทัวร์จะเริ่มต้นด้วยการพาไปยังพระราชวังเชินบรุนโดยมีไกด์ชาวไต้หวันคอยบรรยาย

จากนั้นจึงพาไปรับประทานอาหารจีนและปล่อยให้ทุกคนท่องเที่ยวตามอัธยาศัยในย่านช้อปปิ้งชื่อดัง

ก่อนที่เราจะดั้นด้นเพื่อเดินทางไปยังพิพิธภัณฑ์ศิลปะเบลเวเดียร์ตามที่ตั้งใจไว้โดยกะไว้ว่าจะไปคนเดียว

แต่เพราะเพื่อนร่วมรุ่นเห็นว่าเราเก้งก้างเกินกว่าจะพเนจรจึงพาเราเดินทางด้วยรถไฟใต้ดินด้วยกัน

ไม่กี่อึดใจจึงได้ซื้อตั๋วในราคานักศึกษาและก้าวขาเข้าสู่พิพิธภัณฑ์พร้อมกับความว้าวุ่นใจอย่างหนัก

เนื่องด้วยแบตโทรศัพท์ใกล้จะหมดและอยากจะได้พบสบตากับงานศิลปะชิ้นงามชื่อดังก้องโลกใจจะขาด

จนกระทั่งปรายตาไปเห็นภาพจุมพิต (The kiss) ของกุสตาฟ คลิมต์ ความกังวลทั้งหลายจึงมลายหายสิ้น

แล้วจึงเดินทางไปรับประทานอาหารพื้นเมืองและนอนหลับเมื่อวันที่เดินเยอะและประทับใจที่สุดจบลง

ถึงคราวต้องบอกลากรุงเวียนนาอย่างไม่เป็นทางการอีกครั้งเพื่อเดินทางไปยังประเทศฮังการี

โดยมีจุดเริ่มต้นของวันเป็นการเดินทางไปยังมหาวิทยาลัยเวียนนาเพื่อศึกษาดูงานด้านภาพยนตร์

ก่อนที่จะแวะรับประทานอาหารในย่านช้อปปิ้งและเดินทางไปยังเอาท์เลทเพื่อจับจ่ายใช้สอย

แล้วจึงมุ่งสู่ประเทศฮังการีภายในระยะเวลาร่วม 3 ชั่วโมงเพื่อรับประทานอาหารจีนด้วยกันอีกครั้ง

จากนั้นจึงพากันนั่งแท็กซี่เพื่อเดินเล่นในกรุงบูดาเปสต์และขึ้นชิงช้าสวรรค์พร้อมกับความเย็น 1 องศา

ก่อนที่ดวงตาแดงก่ำเพราะเจทแลคจะเป็นสัญญาณที่ทำให้ต้องรีบกลับโรงแรมเพื่อทิ้งตัวลงนอนเสียที

วันสุดท้ายของการเดินทางไม่ได้ทิ้งแต่ความเสียดายไว้ให้เราดูต่างหน้าอย่างเดียวเท่านั้น

หากแต่ยังทิ้งความเมื่อยล้าที่มีความสุขผสมอยู่ด้วยเอาไว้ตั้งแต่ช่วงเช้ายันช่วงดึกเช่นกัน

โดยเริ่มจากการเก็บกระเป๋าเพื่อเดินทางไปศึกษาดูงาน ณ มหาวิทยาลัยนครบูดาเปสต์

จากนั้นจึงไปยังจุดชมทิวทัศน์และโค้งน้ำดานูบที่สวยที่สุดในโลกบนป้อมชาวประมง

ซึ่งเราอยากไปเยือนสถานที่แห่งนี้และเห็นแง่งามของมันด้วยตาตัวเองซักครั้งในชีวิต

แล้วจึงรับประทานอาหารพื้นเมืองในร้านหรูที่นักเปียโนหนุ่มได้ออกปากชมเราว่าสวย

ก่อนที่จะละลายทรัพย์อีกครั้งที่เอาท์เลทและเดินทางไปสนามบินเพื่อกลับสู่ประเทศไทย

ประสบการณ์ที่ได้รับกลับมาจากทริปนี้คุ้มค่าพอที่จะแลกกับขาสองข้างที่เมื่อย แผ่นหลังที่ปวด

อาการเจ็บคอ ไอและน้ำมูกไหลที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันเพราะอุณหภูมิและสภาพอากาศเปลี่ยนแปลง

รอยแผลที่ปรากฏบนแขนข้างขวา และหมวกใบใหม่เอี่ยมที่สาบสูญระหว่างทางกลับจากพิพิธภัณฑ์ชื่อดัง

เราขอขอบคุณตัวเองเป็นอันดับแรกที่ตัดสินใจถูกที่จะลงทุนควักกระเป๋าเพื่อเดินทางข้ามทวีปมาที่แห่งนี้

ขอบคุณครอบครัวที่คอยสนับสนุนและช่วยเหลือทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อต่อเติมความฝันให้แก่สมาชิกคนนี้ 

ขอบคุณมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒที่มอบทุนการศึกษาสำหรับการเดินทางไปต่างแดนกับนิสิต

ขอบคุณอาจารย์ คนนำทัวร์ เพื่อนปริญญาโททุกคนที่คอยช่วยเหลือและคอยดูแลเราเป็นอย่างดี

ถ้าไม่มีทุกคนที่เรากล่าวถึงหรืออะไรก็ตามที่ทำให้เรากลายมาเป็นเราในวัย 24 ปีถึงทุกวันนี้

เราคงไม่ได้มีโอกาสลิ้มลองอาหารพื้นเมืองและอาหารจีนที่มีทั้งไม่ถูกปากและถูกปากสลับกันไป

เราคงไม่ได้มีโอกาสเห็นตึกรามบ้านช่องนอกมาตุภูมิที่มีทั้งสะอาดหมดจดและมีทั้งสกปรกโสมม

เราคงไม่ได้มีโอกาสตกใจกับห้องน้ำที่ต้องจ่ายเงินเพื่อเข้าใช้งาน ไม่มีสายฉีดและทิ้งทิชชู่ลงชักโครกได้

เราคงไม่ได้มีโอกาสดื่มน้ำจากก๊อกที่สามารถดื่มได้จริงและดื่มน้ำเปล่าที่มีราคาแพงที่สุดเท่าที่เคยดื่มมา

เราคงไม่ได้มีโอกาสพูดภาษาสากลเพื่อสื่อสารกับคนแปลกหน้าที่ทักทายและชวนเราคุยระหว่างทาง 

เราคงไม่ได้มีโอกาสตระเวนท่องเที่ยวในสถานที่ที่เราอยากไปกับคนที่เราอยากร่วมเดินทางไปด้วย

และเราคงไม่ได้มีโอกาสพบกับครั้งแรกที่พิเศษอีกครั้งที่ต่อให้ในชีวิตนี้อาจเป็นครั้งเดียวหรือครั้งสุดท้าย

...ก็ไม่เป็นไร