คล้ายก้อนเมฆในวันที่ฟ้าโปร่ง  หากแต่พบกลุ่มเมฆก้อนโตอยู่กึ่งกลาง 

 

           และหากเปรียบเป็นสี ก็คงเป็นสีที่ไม่จางจนเกือบขาว ไม่เข้มจนถึงดำ สีเทากลางๆ ไม่เอนเอียง 

           ความรู้สึกที่เด่นชัดขึ้นมา เป็นความอุ่นภายในใจ ความอุ่นที่เกือบจะกลายเป็นความเยือกเย็น ที่เจือปนความเจ็บปวด ความเจ็บปวดที่ยากจะบรรเทา  

           ความเจ็บปวดจากการสูญเสีย การสูญเสียที่ว่า ไม่ใช่ผู้คน หรือ สิ่งของ แต่เป็นการสูญเสียตัวตน ตัวตนของเธอเอง ตัวตนที่เคยเป็นเธอ 

           การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น เกิดขึ้นนานพอ นานพอที่เธอจะรู้สึกถึง และนานเกินพอที่จะลืมเลือน ลืมเลือนความรู้สึกของการเป็นตัวเธอเอง ตัวของเธอเองในอดีต เนิ่นนาน จนเกือบไม่หลงเหลือความรู้สึกในการจดจำ 

           เรื่องราวถูกย้อนไปที่จุดเริ่มต้น จุดเริ่มต้นที่เกิดการแปรเปลี่ยน ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ เมื่อไหร่ที่ความสุขไม่ได้เกิดขึ้นง่ายดังเดิม เมื่อไหร่กันที่ความเศร้า ความเสียใจ หรือความเจ็บปวด ไม่ได้มีขั้นสูงสุดจากการวิ่งแล้วหกล้ม ไม่ได้เกิดขึ้น จากการที่ไอศกรีมรสโปรดหลากสีไม่หลงเหลือภายในตู้ไอศกรีมของร้านคุณยายหน้าโรงเรียนอนุบาล ไม่ใช่อีกแล้ว ขั้นสูงสุดไม่สร้างความเจ็บปวดอีกต่อไป 

           คล้ายว่าเป็นเรื่องดี หากแต่ขั้นสูงสุดที่ถูกเปลี่ยนแปลง ถูกเลื่อนระดับไล่ขึ้นไป สร้างความเจ็บปวดให้ดวงใจเพิ่มพูน เพิ่มพูนจนยากที่จะเลื่อนหายไปอย่างง่ายดาย เช่นกันกับความสุข รอยยิ้มไม่ได้เกิดขึ้นได้ง่ายดังเดิมแล้ว และสิ่งเล็กน้อยก็ไม่ได้สร้างความสุขอีกต่อไป

  

           ไม่รู้นะ ไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้วความเจ็บปวดมีไม่มากพอ หรือมีมากจนเกินพอ พอที่ทำให้รอบดวงตาไม่เกิดความชื้นที่รินไหล รินไหลลงมาเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด แต่ไม่เพียงพออีกต่อไปแล้ว