ฮายยยยย เบบ

สำหรับสาวสวยที่เกลียดวันจันทร์อย่างฉัน และตอนนี้ก็เกลียดวันอังคารที่แปลงร่างเป็นวันจันทร์ด้วย แน่นอนว่าฉันรักวันจันทร์ที่กลายร่างเป็นวันอาทิตย์อย่างยิ่ง

ซึ่งเอาจริงๆนะ คืนวันอาทิตย์มักจะทำให้ฉันหดหู่ยิ่งกว่าช่วงสายของวันจันทร์ซะอีก

ฉันเริ่มอาทิตย์นี้ด้วยโกโก้เข้มข้นที่ฉันเป็นคนชงเอง (และมันอร่อยสู้ที่มิสซิสสเคอร์บี้ทำไม่ได้เลยจริงๆ)

เมื่อวาน (ซึ่งตามเทคนิคแล้วเป็นวันหยุด) ฉันอนอยู่บ้านจนถึงช่วงเย็น ฝันถึงดาราสาวแสนสวยที่ไม่รู้ทำไมในฝันหล่อนถึงเป็นแฟนฉัน จนถึงตอนนี้ฉันยังจำภาพที่หล่อนหันมาและรอบตัวส่องแสงด้วยรัศมีของแสงยามเย็น เหมือนฉากเลิฟซีนที่ออกมาจากหนังของนิโคลัส สปาร์ก

เอาล่ะ นั่นเป็นเรื่องของความฝัน และความฝันที่ค่อนข้างดูดีนั่นก็ถูกขัดจังหวะด้วยโทรศัพท์ของเดวิด ผู้ช่วยของมิสแพทริก เดวิดส่งข้อความมาถามฉันว่า ฉันทำงานเป็นอย่างไรบ้างวันนี้

นั่นทำให้ฉันหัวร้อนอย่างเหลือเชื่อเลยเธอจ๋า จนฉันไม่มั่นใจแล้วว่า นี่ฉันมีปัญหาเรื่องการควบคุมอารมณ์หรือเปล่า

ฉันตอบเดวิดกลับไปว่า ขอโทษค่ะ วันนี้เป็นวันหยุดของประเทศนี้ (เดวิดทำงานที่สำนักงานใหญ่ที่ต่างประเทศ) ฉันจึงไม่ได้ไปทำงาน

เดวิด ขอโทษฉัน และกล่าวว่าจะติดต่อมาอีกที และ อวยพรให้ฉันมีความสุขกับวันหยุดที่เหลือ

และตอนนั้นเป็นเวลา 1 ทุ่ม วันหยุดที่เหลือที่เดวิดพูดถึงแม่งเหลืออีกไม่ถึงหกชั่วโมงด้วยซ้ำ และเดวิดก็ทำลายอารมณ์สุนทรีย์ของฉันไปแล้ว แม้ว่าจริงๆเขาจะไม่ได้ผิดอะไรก็ตาม แต่ฉันก็ยังอดหงุดหงิดไม่ได้ 

ไดอารี่ที่รักมันเหมือนกับว่า ฉันกำลังขดตัวอย่างปลอดภัยอยู่ในรังของฉันและไม่คิดว่าจะได้รับการรบกวนในเวลานี้ แต่เดวิดกลับมาเคาะประตู ขัดจังหวะการอ่านนิยาย M/M romance แบบพารานอมอลของฉัน เขาทำให้การสวีทของหมาป่าหนุ่มสองตัวในหนังสือไม่ฮอตอย่างเคย! (นั่นแย่มาก จริงๆนะ)

ฉันรู้ดีว่าเรื่องนี้เล็กน้อย กระจิดริดกระจ้อยร้อยมาก แต่ฉันก็ยังหงุดหงิด ฉันหงุดหงิดไปหมดแหละ ตั้งแต่มิสแพทริกบังคับให้ฉันไปสัมมนากับหล่อนในวันเสาร์อาทิตย์ (แน่นอน เดวิดไปด้วย) และฉันก็เป็นคนจัดการเรื่องรถด้วย

ให้ตาย หล่อนจ้างฉันมาทำไมนะ

ฉันเกลียดการทำงานจิปาถะแบบนี้

เธอจะไม่เชื่อเลยว่า ฉันทำงานโง่ๆแบบไหนบ้าง เช่น ลงโปรแกรมคอมพิวเตอร์ ยกคอมพิวเตอร์ ตกแต่งห้อง ซื้อปลั๊กพ่วง

ประทานโทษ ฉันเรียนจบมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดของประเทศนะยะ (นานๆครั้งฉันก็อดพูดแบบนี้ไม่ได้ แม้ว่าฉันจะเกลียดมหาวิทยาลัยตนเองอยู่หน่อยๆ และเกลียดคณะที่จบมามากกว่านั้น)

แค่ฉันจินตนาการถึงเสาร์อาทิตย์หน้า ฉันก็หดหู่แล้ว สามวันสองคืนที่ฉันต้องใช้ชีวิตกับมิสแพทริก เดวิด และบ๊อบ (ซึ่งเป็นเจ้านายของมิสแพทริก และเดวิด)

และช่ายย พวกเขาทั้งหมดล้วนตำแหน่งใหญ่กว่าฉันล่ะพวก

และช่ายยยยยยยยยยยย พวกเขาทั้งหมดล้วนมีสำเนียงอิตาลีที่ฟังยากล่ะพวก 

นรกกำลังโบกมือเรียกฉันอยู่ลิบๆโน่นแล้วล่ะ ไดอารี่ที่รัก ฉันมักจะนึกภาพตนเองทำอะไรแสบๆเสมอ อย่างเช่น การนำหมากฝรั่งใช้แล้วไปยัดในรูกุญแจบนโต๊ะของมิสแพทริก (มันอาจจะดูงอกง่อยนะ แต่ฉันรับประกันความวินาศสันตะโรของมัน ครั้งสุดท้ายที่ฉันทำแบบนี้คือตอนประถม และพวกเขาต้องมายกล๊อกเกอร์นั่นออกไปเลยล่ะ)

แต่ฉันอาจจะโดนไล่ออกได้ และฉันไม่อยากมีเหตุผลของการโดนไล่ออกที่ว่าด้วยการ ทำหมากฝรั่งไปยัดไว้ในรูกุญแจบนโต๊ะของเจ้านาย

เอาล่ะ ฉันต้องไปโทรหามิสแพทริกแล้วแม้ว่าตอนนี้ฉันกำลังคิดฝันถึงการดูเดอะลอร์ดออฟเดอะริงแบบมาราธอน การเฝ้าดูอารากอนและเลโกลัสยืนอยู่ในเฟรมเดียวกันมันดีเสมอ ดียิ่งกว่าหมาป่าสองตัวนั้นในนิยายเมื่อคืนนี้

ลงชื่อ

เอมม่า สเคอร์บี้

ผู้ตอนนี้ไม่ค่อยโดดเด้งดึ๋งดั๋งเท่าไหร่ แต่ก็พยายามอยู่ และกำลังเยียวยาจิตใจด้วยนิยายพารานอมอลอันสุดแสนจะซ้ำซาก แต่ฉันก็อ่านและหนำซ้ำยังพยายามสะกดจิตตัวเองว่าเป็นหมาป่าสาวสุดฮอตที่มีพลังพิเศษในตำนาน แน่นอน พวกเขามีพลังพิเศษในตำนานอะไรสักอย่างเสมอเลย

อ้อ เธอคงรู้แล้วว่าตัวจริงของฉันน่ะ หมายถึงส่วนขั้วของฉันน่ะ เนิร์ดสุดๆเลยล่ะ เนิร์ดประเภทที่จะเยียวยาตัวเองด้วยการดูการนำแหวนไปทำลายทิ้งที่มอร์ดอร์ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเลยล่ะ