เธอยังจำที่ฉันบอกได้หรือเปล่า ว่าฉันต้องไปทริปนอกเมืองกับมิสแพทริก เดวิด และบ๊อบเป็นเวลาสามวัน และ...

ใช่แล้วล่ะ

ฉันต้องนอนห้องเดียวกับมิสแพทริก

นี่มันแบบว่า ยี่สิบสี่ชั่วโมงที่ฉันต้องอยู่กับหล่อน และมันเป็นเสาร์อาทิตย์

พระเจ้า!!!!!

เดือนพฤศจิกายนไม่มีวันหยุดอยู่แล้ว และพวกเขายังจะมาพรากวันหยุดน้อยนิดนี่ไปจากฉัน

มันต้องผิดกฎหมายแรงงานข้อไหนแน่ๆจริงไหม 

ฉันอยากจะร้องกริ้ดใส่หน้าหล่อน กระทืืบเท้า และบอกว่า ฉันไม่ไป!!! ฉันไม่ชอบ!!! ปล่อยฉันนะ!!! 

แต่สิ่งที่ฉันทำเธอก็คงรู้อยู่แล้วเพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันทำตลอดนั่นแหละ ก็คือ เฮ้ คุณเป็นยังไงบ้าง คิดถึงคุณมากจริงๆค่ะ ฮะๆๆๆ โอ้ อย่างนั้นหรือคะ ฉันก็ยินดีมากๆที่จะได้เดินทางไปกับคุณค่ะ ฮ่าๆๆ

คนเรา...

สังคมหล่อหลอมให้คนเราตอแหลนะ เธอว่าไหม หรือบางทีมันอาจจะเป็นสิ่งที่เรียกว่ามารยาทก็ได้

ไดอารี่ที่รัก เธอช่วยเป็นกำลังใจให้แก่สุดสัปดาห์นรกที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าของฉันด้วยเถิด

แล้วฉันจะกลับมาเล่าให้เธอฟังแน่ๆว่ามันเป็นยังไง

อ้อ...สุดสัปดาห์นรกนี่จะจบลงด้วยการเทสต์ย่อยของฉันว่าด้วยการความรู้พื้นฐานของบริษัท ฉันไม่เข้าใจว่าการที่ฉันรู้ว่าบริษัทก่อตั้งเมื่อปี 1987 จะช่วยเพิ่มประสิทธิภาพการทำงานของฉันตรงไหน

แต่ก็เอาเถอะ

เอาเถอะ

เอาเถอะ

คำว่าเอาเถอะ และช่างมันเถอะ บวกกับมารยาทที่ฉันไม่แน่ใจว่ามันคือการเสแสร้งหรือเปล่านั้น กำลังจะเข้าไปในตัวฉันแล้วล่ะที่รัก และรสชาติของมันก็แย่กว่าชาส้มกลิ่นวนิลาที่ฉันอยากจะอาเจียนใส่เมื่อคราวที่แล้วอีกนะ

ลงชื่อ

#เอมม่าสเคอร์บี้

หญิงสาวผู้ที่จะส่งเสียงโหยหวนออกมาจากนรกสามวันสองคืนที่นอกเมือง