ไดอารี่ที่รัก
ไงง เธอ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ฉันจะขอเล่าทริปนอกเมืองที่ฉันโวยวายกับเธอไปเมื่อครั้งก่อนให้ฟังแล้วกัน เจ้านายทุกคนของฉัน มิสแพทริก บ๊อบ และเดวิด ทุกคนเป็นนักดื่ม แต่ไม่ใช่ฉัน ฉันไปดื่มเป็นเพื่อนมิสแพทริก หลังจากบอกเธอว่า ฉันแพ้แอลกอฮอล์และขึ้นผื่นทุกครั้งที่ดื่ม
เธอก็ทำหน้าแบบ "โอ้ จริงเหรอจ้ะ" พร้อมอ้าปากน้อยๆอย่างที่เธออาจจะคิดว่าดูน่ารักน่าชังเสียเต็มประดา
แล้วหลังจากนั้น...เธอก็สั่งแอลกอฮอล์ให้ฉันดื่มอยู่ดี
ฉันกินเข้าไปครึ่งแก้วแล้วก็ต้องลุกขึ้นและบอกกับมิสแพทริกว่า "ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำค่ะ" เธอพยักหน้าหงึกหงักขณะสนใจกับวงดนตรีที่กำลังเล่นสดอยู่
ฉันเดินเชิดหน้าอย่างมั่นใจออกมา แต่ว่าทันทีที่ออกจากบาร์เท่านั้นแหละเธอจ๋า ฉันเอนไปเอนมาและซบกำแพงราวกับว่านั่นเป็นเนื้อคู่ชาติที่แล้วของฉัน และพระเจ้า!!!! ใครสร้างทางเข้าห้องน้ำในสถานบันเทิงให้ลงบันไดเหรอ
พวกเขากลัวฉันไม่ตกบันไดตายหรือไง คือตอนนั้นน่ะ ฉันหน้ามืด ตาฉันมองไม่เห็นเลยด้วยซ้ำ
แม่บ้านสองคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นเห็นสภาพของฉันแล้วทนไม่ไหว บางทีพวกหล่อนอาจจะกลัวฉันหัวฟาดพื้นตายที่นี่ พวกหล่อนจึงมาหิ้วปีกฉันคนละข้างและพาฉันไปนั่งในห้องน้ำ
ฉันเพิ่งรับรู้ในตอนนั้นนั่นแหละว่า อารมณ์คนเมาเป็นหมามันเป็นยังไง เพราะฉันถึงกับกอดคอห่านหลับไปสิบนาทีได้!!!! ท่ามกลางเสียงเป็นห่วงของแม่บ้านที่แวะเวียนมาดูฉันทุกนาที
คอห่านที่เคยสัมผัสก้นของผู้หญิงมาแล้วเป็นพันคน และอาจจะถูกอะไรต่อมิอะไรกระเซ็นมาแล้วเป็นหมื่นครั้ง
ฉันสาบาน ฉันจะไม่แตะต้องของพวกนี้อีกแล้ว ถ้าไม่จำเป็น
ฮืออออออ
พอทริปของพวกเราและการสัมมนาหน้าโง่ที่ทำให้ฉันต้องไปยืนฉีกยิ้มอยู่ในงานนานสองนานโดยที่หัวสมองว่างเปล่าจบลง ฉันก็รู้สึกดีใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
พูดกันตามจริงแล้ว การร่วมห้องกับมิสแพทริกน่ะ มันไม่ได้แย่นักหรอกแค่ตื่นทุกครั้งที่หล่อนส่งเสียงละเมออือๆอาๆก็เท่านั้น
แต่ฉันก็ชอบการนอนคนเดียวมากกว่า
ฉันบอกรักเตียงนอนของฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อฉันกลับมาถึงบ้าน ฉันคิดถึงมันเหลือเกินนน
มิสเตอร์สเคอร์บี้และมิสซิสสเคอร์บี้ยังคงทะเลาะกันทุกวันเหมือนเดิม และเธอจะรู้ได้จากการวางจานกระเบื้องที่ดังสนั่นของมิสซิสสเคอร์บี้ ระดับเสียงของจานที่กระแทกกับที่วางแปรผันตรงกับอารมณ์บูดๆนั่นแหละ
แต่ว่านะ หลังจากการกลับมาจากทริปสัมมนาหน้าโง่ ฉันก็หัวหมุนไปหมด โปรเจคมากมายถูกโยนมาให้ฉันรับผิดชอบ โอ พระเจ้าาาาาาาาาาา ช่วยลูกด้วย
ลงชื่อ
เอมม่า สเคอร์บี้
ผู้รังเกียจการกอดคอห่านอีกครั้งในทุกกรณี
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in