ฉันรู้สึกไม่สบาย หลังจากเมื่อเย็นวานฉันต้องเผชิญวิบากกรรมฝนตกใส่ ถูกข้อศอกของคนในรถใต้ดินกระแทกหน้าผาก และถูกผู้ชายหน้าตูดคนหนึ่งเหยียบเท้า (ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วย เหยียบหลายครั้ง ประทานโทษ คุณพี่ไม่รู้หรือคะว่ามีอะไรอยู่ใต้เท้า)

วันนี้ฉันต้องมานั่งกระแอมกระไออยู่ในออฟฟิศอย่างที่ฉันรำคาญตัวเองเป็นที่สุด

การไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐสุดๆแล้วแหละ ตอนที่สบายดีก็ไม่ได้คิดถึงว่าการสบายดีมันดีแค่ไหน แต่พอเป็นอะไรขึ้นมาทีก็รู้สึกว่าการสบายดีแม่งช่างโคตรดี

ตอนนี้เอมม่า สเคอร์บี้มีสภาพเหมือนต้นไม้เหี่ยวเฉาขาดน้ำที่โดดเดี่ยวกลางทะเลทรายขนาดสิบล้านไมล์ และยังจะต้องเผชิญหน้ากับสำเนียงอิตาลีโง่ๆที่สื่อสารกันไม่รู้เรื่องและหวิดจะทำให้งานเสียหลายรอบแล้วด้วย

เฮ้อออออ

ถ้าการถอนหายใจเปลี่ยนเป็นเงินได้ ฉันคงเป็นมหาเศรษฐีแล้วล่ะ

เพื่อนรุ่นเดียวกันกับฉันลาออกกันเยอะมากๆ ทุกคนเปลี่ยนงานเหมือนเปลี่ยนรองเท้าเลย อาจจะบ่อยกว่าฉันเปลี่ยนรองเท้าอีกมั้ง มีคนบอกว่านี่เป็นเอกลักษณ์(?)ของคนรุ่นฉัน

คุณพี่สำนักบัญชีที่ทำงานให้กับบริษัทของฉัน ก็ไม่สามารถสื่อสารภาษาอังกฤษสำเนียงอิตาลีได้ดีพอ เธอเลยฝากฉันสื่อสารกับมิสแพทริกอยู่เรื่อย ฉันรู้สึกว่าตัวเองชักจะกลายเป็นสายโทรศัพท์เข้าไปทุกที และให้ตาย หล่อนคิดว่าฉันสื่อสารได้ดีกว่าเธอหรือไง ไม่รู้หรือว่าใครๆก็พูดกับมิสแพทริกไม่รู้เรื่องทั้งนั้นแหละ

หรือนี่อาจจะเป็นเพราะฉันกำลังจะย่างเข้าสู่ปีที่ 25 ของชีวิต?

เมตตาฉันเถอะนะ เลข 25 ที่รัก

อ้อ...วันก่อนนี้มีเพื่อนชายสมัยไฮสคูลของฉันทักทายมาทางแชท อย่างแรกที่ฉันคิดคือ

1. เขากดผิด

2. เขาจะขายประกันฉัน (ฉันเคยมีประสบการณ์นี้มาแล้ว เพื่อนชายไฮสคูลหน้าตาดีทักคุณมา ถามว่าชีวิตคุณเป็นยังไงบ้าง มีความสุขไหม...ฉันอาจจะไม่มีความสุขและขี้บ่นมาก แต่ฉันยังไม่ต้องการซื้อประกันใดๆจากคุณนะคะที่รัก)

3. เขาจีบ (ซึ่งเป็นไปได้น้อยมาก)

แต่ฉันก็ยังอุตส่าห์ตอบกลับไปเผื่อข้อสามสุดท้ายที่เป็นไปได้น้อยที่สุดนั้น สรุปว่าไม่เลย ไม่ใช่ทั้งสามข้อ เขาแค่ทักทายเฉยๆ

หืม??? แล้วคุณทักทายฉันทำไมล่ะค่ะ มีเรื่องอะไรก็พูดสิ แบบนี้มันทำให้ฉันค้างคานะจะบอกให้

ลงชื่อ

เอมม่า สเคอร์บี้ผู้ค้างคาและเหี่ยวเฉาเหมือนต้นกระบองเพชรขาดน้ำที่เพิ่งค้นพบว่าเสียงของมิสแพทริกจะทำให้ฉันปวดไมเกรนไปจนถึงต้นคอเลยล่ะที่รัก