ความเงียบสูบฉันลึกลงไป
ร่วงลงนิรันดร์ในนหลุมไร้ก้น
ถอยห่างจากจุดจบจนร่นเลยล่วงเส้นสตาร์ต
อีกครั้งที่ฉันยืนอยู่กลางสายฝน
เหน็บหนาวเป็นครั้งคราวที่สายอารมณ์โหมใส่
แต่เปียกปอนด้วยสายน้ำที่แทรกตัวผ่านรอยรอนร้าว
น้ำที่ล้นปาก ยินยอมเพียงให้บอกเล่าเรื่องราวไร้สาระนับล้าน
แต่จะโถมท่วมเข้าปอดเพียงเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจ
พูดไม่ได้ ฉันไม่อาจพูดได้
ขณะที่ความเงียบดูดกลืนฉัน
ฉันก็เสพสมกับความเงียบ
ในดินแดนที่เต็มไปด้วยสรรพเสียง
คนแปลกหน้าที่รู้จักมากมาย
ขาดไปเพียงแต่เธอ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in