Day 3

วันนี้พี่ให้พี่แทยงไปรับนะ -คิมโดยอง

มาร์คยืนมองข้อความในโทรศัพท์ของตนครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจแล้วเก็บเครื่องมือสื่อสารเข้ากระเป๋าเสื้อโค้ท ,ลูคัสหันมองตามเสียงถอนหายใจสุดอมทุกข์
"มีเรื่องหนักใจอะไรขนาดนั้นวะ" เจ้าตัวว่าก่อนจะตักข้าวคำใหญ่เข้าปาก-- มาร์คมองภาพนั้นแล้วเบ้ปากใส่ความตะกละตะกลามของเพื่อนสนิท ลูคัสได้แต่ยักคิ้วให้เขา

"ไม่มีอะไร" ท้ายที่สุดเขาก็อดคลี่ยิ้มหน่ายๆออกมาไม่ได้ "แค่ต้องทำงานหลังเลิกวันนี้"

ลูคัสรู้ว่ามาร์คทำงานพิเศษ เป็นพนักงานที่ร้านสะดวกซื้อใกล้หอพักของเขา ทำงานเป็นกะเย็นทุกวันจันทร์-พุธ-ศุกร์
รู้แค่นั้นก็มากเกินพอแล้ว แค่เอาไว้กะเวลาว่างไว้ไปเที่ยว ไปทำงานมหาวิทยาลัยด้วยกันก็พอ

งานพิเศษของคิมโดยอง ให้ตายยังไงมาร์คก็ให้ลูคัสรู้ไม่ได้

.
พี่แทยงเป็นแฟนหนุ่มของคิมโดยอง คบหากันมาจนตอนนี้ก็เข้าปีที่เจ็ดแล้ว
มาร์คเคยเรียกเขาว่าทีวาย เหมือนกับที่เคยเรียกคิมโดยองว่าโดยองงี่
ก่อนที่ทุกอย่างจะวุ่นวายไปหมด

พี่แทยงดึงเขาเข้าไปจูบทันทีที่ขึ้นรถ ,มาร์คเอียงคอรับเพื่อให้อีกฝ่ายทำได้ถนัด
ทั้งรุนแรง ทั้งเจ็บ เด็กหนุ่มได้แต่จิกมือลงบนเบาะรถราคาแพงเพื่อระบายความเจ็บ

มาร์ครู้ดีว่าสัมผัสของพี่แทยงไม่เคยอ่อนโยน-- อย่างไรก็ดี ความอ่อนโยนของพี่แทยงไม่ได้มีให้ตัวเขา
พี่แทยงผละออกไปเมื่อเขาพอใจ ดวงตาคมกริบปานนกเหยี่ยวคู่นั้นไม่แสดงอารมณ์อะไร แต่เขาดูพึงพอใจที่เห็นมาร์คแทบจะฝังร่างทั้งร่างไว้กับเบาะนั่ง

เด็กหนุ่มนั่งรถไปพลางคิดว่าจะจัดการยังไงกับริมฝีปากบวมเจ่อของตน มันขึ้นสีแดงอย่างเห็นได้ชัด
เมื่อจะลองใช้แขนเสื้อเช็ดเพื่อปกปิดหลักฐานน่าอายบนใบหน้าของตน พี่แทยงก็คว้าข้อมือเขาไว้

"โดยองสั่งให้พี่เตรียมนายไว้ให้พร้อม"

ก็แค่นั้นเอง
เมื่อรู้ว่าเป็นคำสั่งของคิมโดยอง มาร์คก็ตัดสินใจเอนตัวพิงเบาะรถ เลิกคิดหาวิธีขัดขืนอะไร