เอาจริงๆ ก็น่าใจหายนะคะ เราเรียนคลาสต่างชาติ เพื่อนในห้องมาจากหลายๆ ประเทศ มหาลัยปิดเทอมก่อนมีประกาศโควิดระบาด เพื่อนๆ หลายคนแยกย้ายกลับประเทศกันไป ไม่คิดเลยว่าพอร่ำลาจากกันครั้งนั้นจะกลายเป็นว่าไม่รู้เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีก ของใช้เสื้อผ้าหลายอย่างยังอยู่ในห้องเช่าหรือหอพัก แต่เพื่อนบางคนก็บอกว่าคงไม่กลับไปเอาแล้ว ด้วยเพราะใบปริญญาคงส่งถึงหน้าบ้าน และมูลค่าของที่อยู่ที่จีนยังสู้ราคาตั๋วและความกังวลส่วนตัวไม่ได้เลยคงจะทิ้งของหรือให้เพื่อนคนอื่นเลือกสรรไปใช้ดีกว่า ถกกันเรื่องนี้ทีไรก็ชวนใจหายค่ะ เพื่อนสนิทที่เกาหลียังพอมีโอกาสได้พบเจอกันในหลังโควิดเพราะคงไปง่าย แต่เพื่อนที่มาจากแอฟริกาหรือยุโรปนี่ไม่รู้เลยว่านอกจากผ่านหน้าจอสี่เหลี่ยมนี้แล้วยังจะได้เจอได้กอดตัวเป็นๆ กันอีกครั้งไหม  

        สุดท้ายนี้ ฝากเอาไว้ว่าในที่สุดก็เรียนจบแล้วค่ะ จบแบบงงๆ เพราะว่างเปล่ามากๆ การนำเสนอออนไลน์และเสียงสัญญาณที่ขาดหายไม่ชัดเจนเป็นบางครั้ง รอยยิ้มมัวๆ บนหน้าจอของเพื่อนๆ และอาจารย์ ทุกอย่างจบแบบงงๆ จริงๆ แม้แต่มาตราการจากทางมหาวิทยาลัยก็ยังไม่ให้ความชัดเจนกับเราเลย เขียนมายืดยาว จริงๆ คำตอบเดียวสำหรับหัวข้อคือว่างเปล่าค่ะ ไม่ตื่นเต้น ไม่ดีใจ ไม่เศร้า ไม่ทุกข์ มันคืออารมณ์ที่ว่างเปล่าจริงๆ 

ปล.สุดท้ายจริงๆ ถึงตอนนี้ประเทศไทยจะไม่มีการระบาดภายในประเทศ แต่โลกภายนอกโดยเฉพาะฝั่งยุโรปและอเมริกายังคงมีตัวเลขผู้ติดเชื้อรายงานทุกวัน ยังไงก็เป็นกำลังใจให้บุคลากรทางการแพทย์ทุกท่าน และขอให้วัคซีนสำหรับโควิด-19 ใช้การได้ในเร็ววัน