เห็นหัวข้อนี้ที่หน้าแรกของminimoreแล้วน่าสนใจมาก อ่านรายละเอียดแล้วก็อยากเขียนแชร์ความคิดตัวเองบ้าง คือเป็นคนที่คิดทบทวนแล้วเหมือนว่าจะโตอีกกี่ปีก็เหมือนใช้ชีวิตเหมือนอายุ15อยู่บ่อยๆ ยังเล่นสนุก ลั้ลลากับอะไรที่เราคุ้นชินมาตั้งแต่เด็ก ไม่ใช่เด็กอายุ18ที่มีแผนการสำหรับความเสี่ยงในอนาคตเลย

ตอนนี้เลยจุดที่ตัวเองเป็นคำว่าเด็กมัธยมมาแล้วก็เลยมานั่งคิดกับตัวเองเล่นๆว่าตัวเองในอนาคตจะเป็นยังไง ห๊ะ! อนาคตกว่านี้ก็เรียกว่าผู้ใหญ่แล้ว!! อีก1ปีก็19 ผ่านไปอีกปีก็20!! เวลาผ่านไปไวนะ อย่าได้มัวเลินเล่อเชียว เอ้อ จุดนี้ก็เลยลองสังเกตผู้ใหญ่รอบๆดู ไม่ใช่ใครอื่นไกลหรอก แม่เรา พี่ๆหรือญาติๆที่มีการมีงานเหล่ามนุษย์ที่หาเงินใช้ด้วยตัวเอง เรามองว่าพวกเค้าสตรองมาก! แล้วก็เริ่มคิดบ้างว่าถ้าเรียนจบไปแล้วจะหางานที่พอใจและมั่นคงได้มั๊ย เงินเดือนเท่าไหร่ งานเครียดๆกดดันๆจะต้องใช้ความอดทนเท่าไหร่ที่จะผ่านมันไป โดยเฉพาะมนุษย์ที่มีครอบครัวมีลูกให้เลี้ยง คิดดูว่าแค่ทำงานเลี้ยงตัวเองก็พอตัวแล้ว ต้องคิดเผื่อไปถึงลูกน้อยๆที่เติบโตและใช้เงินมากขึ้นทุกวัน ค่าเรียน ค่าความพอใจที่เค้าจะเรียกร้อง มันต้องคิดอย่างรอบคอบก่อนจ่ายมากๆ คือที่คิดไปเนี่ยชีวิตนี้ก็ยังไม่เคยมีใครหรอก แต่ก็คิดว่าควรจะมีแผนสำรองของวันไว้เยอะๆ ถึงแม้ว่าจะไม่มีอะไรที่เป็นอย่างที่คิดเลยก็เถอะ

ตอนนี้เริ่มคิดถึงแผนการออมระยะยาวแล้วว่าตัวเองต้องมีเงินเก็บไว้ใช้ยามฉุกเฉินที่ฉุกเฉินจริงๆอย่างเช่นการเจ็บป่วย หรือเหตุการณ์ไม่คาดฝันมากมาย เป็นกำลังให้ตัวเองมากๆว่ามันจะเกิดขึ้นและประสบความสำเร็จ

เอาจริงๆสรุปว่าที่เรามีความยากลำบากในช่วงวัยหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้อาจจะเพราะต้องการให้ตัวเองเป็นผู้ใหญ่ที่ดีและสามารถเป็นตัวอย่างดีๆให้กับเด็กๆ เป็นหนึ่งพลังเล็กๆที่ช่วยให้ประเทศมีอารยะดีๆมากขึ้น และที่สำคัญช่วยเป็นกำลังใจให้เราด้วยนะ สู้ๆ!