ถ้าฉันไม่ลุกขึ้นมาอีก
โปรดช่วยฉีกร่างฉันเป็นพันชิ้น
แล้วโปรยเศษชิ้นเนื้อให้แร้งกิน
ให้มันสิ้นไม่เหลือซากความปราชัย

อัปยศจริงหนอชีวิต
มิอาจลิขิตให้เป็นดั่งใจได้
ต้องจำทนยอมรับอยู่ร่ำไป
ทำบุญมาแค่ไหนได้แค่นั้น

ทำงานหาเงินได้พอเลี้ยงชีพ
ต้องเร่งรีบแข่งเวลาจ้าละหวั่น
เช้าแค่ไหนต้องรีบไปให้ทัน
มิเช่นนั้นได้เงินน้อยไม่พอใช้

ตกกลางคืนหัวถึงหมอนนอนไม่หลับ
ห้องมันอับสุดจะร้อนนอนไม่ไหว
ทั้งฟุ้งซ่านสารพัดเรื่องอยู่ในใจ
อยากจะไปให้ไกลจากจุดนี้

เรียนหนังสือก็เครียดจนแทบบ้า
รู้ภาษาแต่ว่าไม่ภาษี
กว่าจะจบต้องเรียนสักกี่ปี
จะเป็นหนี้ค่าเทอมไหมไม่อยากคิด

อนาคตเป็นเรื่องมองไม่เห็น
แต่ที่เป็นก็แทบวิตกจริต
หวังสักวันคงสมหวังบ้างสักนิด
ให้ชีวิตได้พบชัยชนะ