เปรี้ยง! เสียงฟ้าร้องดัง
แม่ฉันอยู่ในสวน
ขาติดโคลนโอดครวญ
ฝนกระหน่ำน้ำตากระเด็น

ฉันนอนอยู่บนฟูกคลุมผ้าห่ม
ท่ามสายลมคลื่นทะเลแลเห็น
ผู้คนสนุกสนานในยามเย็น
เล่นน้ำทะเล-ทรายขาวสะอาดตา

แม่ฉันลุกขึ้นจากโคลน
ต้นไม้โค่นล้มนักหนา
ลมแรงไร้เมตตา
แม่ฉันกอบต้นไม้เพียงลำพัง

สนุกจริงหนอเล่นน้ำทะเล
เอาเงินเททิ้งลงถัง
กินขยะ! เล่นทุเรศ! สนุกจัง!
ไม่เคยมองคนข้างหลังเป็นอย่างไร

แม่ฉันแบกต้นไม้หนัก
หลังแทบหัก! แต่ทนได้
พร่ำบอกเพื่อลูกชาย
รอวันได้ปริญญา

ฉันละอายฉันเสียใจฉันคิดหนัก
ฉันรักแม่แต่สังคมบังคับข้า
จะมีความหมายใดใบปริญญา
ในเมื่อค่าของคนแทบไม่มี