ผ่านมา 8 เดือน ความเศร้าไม่ได้จางหายไปแต่อย่างใด เพียงแต่มันถูกกลบเอาไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจ หลังจากงานศพแม่ มันไม่ได้มีเวลาให้เราได้เศร้าโศกหรือมานั่งร้องไห้แต่อย่างใด เรากลับรู้สึกว่าเวลามันยิ่งหมุนเร็วขึ้นเท่านั้น มีคำถามมากมายถาโถมเข้าหาเรา ซึ่งส่วนใหญ่แล้วเราก็ตอบมันไม่ได้หรอก และนั่นแหละยิ่งทำให้เราหมกหมุ่น สิ่งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับเราคือการที่เราโทษตัวเองซ้ำไปซ้ำมา ไม่ว่าจะทำดีขึ้นมากแค่ไหน ปัจจุบันจะเป็นอย่างไร ตัวเราไม่เคยให้อภัยตัวเองเลย ถ้าหากตอนนั้นเราทำได้ดีกว่านี้ แม่คงจะอยู่กับเรา มันทำให้เราแทบกลายเป็นบ้าในช่วงระยะที่ผ่านมา พฤติกรรมเราเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด จนสุดท้ายแล้วเมื่อความคิดที่อยากจะฆ่าตัวตายเข้ามาในหัว เราเลือกที่จะตัดสินใจไปหาจิตแพทย์