หลังจากที่แม่เราเสีียชีวิต เราไม่สามารถที่จะเลิกโทษตัวเองได้เลยสักวัน จนนานๆเข้าเจ้าความรู้สึกเหล่านี้ทำให้เราไม่อยากลุกจากเตียง ไม่อยากไปไหน ทุกอย่างดูว่างเปล่าไปหมดสำหรับเรา เราได้แต่หลีกหนีปัญหาที่เข้ามา ไม่ชอบตัวเอง จนเราทำร้ายความรู้สึกของคนรอบตัว 

             เรายังคงอยู่ที่เดิม ไม่ว่าจะมองไปทางไหน มันก็ทำให้เรานึกถึงแม่ตลอดเลย เราพยายามหาวิธีที่จะทำให้ตัวเองดีขึ้น พยายามพาตัวเองออกไปหาเพื่อน ไปสัก ทดลองสูบบุหรี่ กินเหล้า แต่ไม่ว่าวิธีไหน มันก็ไม่สามารถทำให้หลุมดำในใจเราตื้นขึ้นเลย แต่นับวันมันยิ่งลึกขึ้น ลึกขึ้น จนบางทีเราก็ลืมไปแล้ว ว่าเราเศร้าเพราะอะไร มันก็แค่เหมือนโลกนี้ใส่ฟิลเตอร์ขาวดำ

            จนเราเริ่มมีความรู้สึกอยากตายมากขึ้นเรื่อยๆ เราก็เลยรู้สึกว่า เราคงต้องไปหาหมออย่างจริงจังแล้ว และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของการรักษาของเรา

             ชื่อมันก็ระบุว่า 'โรคซึมเศร้า' ฉะนั้น สิ่งที่คุณเป็นอยู่ มันไม่ใช่ความผิดของคุณเลยนะ เราเข้าใจมากๆๆ ว่ามันทรมานและยากแค่ไหน วันแต่ละวันกว่ามันจะผ่านไปได้ รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าอย่างบอกไม่ถูก แต่เรา appreciate กับการมีคุณอยู่นะ ถึงแม้เราจะไม่รู้จัก ไม่เคยคุยกันก็ตาม

             ช่วงแรกๆของการทานยา มันก็คือนรกดีๆนี่เอง T_T แต่ตอนนี้เราก็รักษามาเกือบปีนึงแล้ว อาการมันก็ยังไม่คงที่เท่าไหร่หรอก แต่ก็พอทำให้เราไม่คิดเรื่องฟุ้งซ่านไปบ้าง ออกไปทำนู่นทำนี่เหมือนที่เคยทำ บางครั้งเราก็แอบรู้สึกนะว่ามันดูโคตรคลีเช่55555555555555 แบบให้คำปรึกษาให้กำลังใจคนอื่นไปทั่ว แต่กลับเป็นตัวเราเองที่ไม่เคย cheer up ตัวเองเลย แง้

              เรามองว่าคนไทยลึกๆแล้ว อาจจะdepressed กันค่อนข้างเยอะ เพราะรัฐบาลมันเฮงซวย นายทุนก็เอาเปรียบ ทุกอย่างมันดูบีบรัดไปหมด ช่องว่างระหว่างฐานะในสังคมมันก็จะเริ่มกว้างขึ้นเรื่อยๆ จนเราขี้เกียจด่ารัฐบาลแล้วอะ แบบท้อ ทำไมmng hear ได้ขนาดนี้ แต่เราจะไม่ยอมตายเด็ดขาด ถ้าระบบhear นี่ยังไม่หายไป !!!!! นี่คือmotivation ในการใช้ชีวิตของเรา นั่นก็คือ อยู่รอวันที่เผด็จการพินาศ ประชาธิปไตย จงเจริญค่ะ !!!