15.35 น. ฉันเริ่มเก็บของลงในกระเป๋าผ้า เอาทิชชูเช็ดสีออกจากถาดใจฉันลอยไปอยู่ข้างสนามฟุตบอลแล้ว สมมุติถ้าฉันตะโกนเชียร์ว่า "พี่เต้ย สู้ สู้ นะ" พี่เต้ยคงช็อกอาจเล่นไม่ออกก็ได้ เพราะฉะนั้น ฉันจะเชียร์ในใจ ล่ะกัน

ฉัน : ไปได้ล่ะมึง เดี๋ยวไปช่วยเตรียมนั้นนี้อีก
นัทตี้:พึ่งจะ 4โมง มึงเป็นนักฟุตบอลรึไงมีนา
ฉัน : เค้าให้กูไปช่วยเสริฟน้ำไรงี้ หุ กูทำเพื่อคณะมั้ย
นัทตี้:ค่าอีทำเพื่อคณะ คือกูมองออก มึงทำเพื่อผู้ชายค่าา เพื่อน

แดดเกือบไม่ร้อนตอนฉันกับนัทตี้เดินไปที่สนาม

พี่เต้ย: มีนา นัทตี้ มาตรงนี้เลย พี่ฝากเราด้วยนะก็จะมีน้ำเปล่า เกลือแร่ แล้วก็อุปกรณ์ปฐมพยาบาล
ฉัน : ค่ะค่ะ ได้ค่ะ
นัทตี้:(กระซิบ) มึงทำหน้าเหว๋อ อยู่อ่ะ
ฉัน : (กระซิบ)กูรู้แต่กูห้ามหน้ากูไม่ได้
พี่เต้ย: ซุบซิบไรกัน ตลกดีกันนะพวกเรา (ยิ้ม)
ฉัน :(ในใจ) ยิ้ม ยิ้มเพื่อ ละลาย ละลาย
แม็ก: มีนามึงน้ำลายไหล ดีนะพี่เต้ยเดินไปล่ะ มันเห็นมึงโหมด เอ๋อ
ฉัน :เออ กูเป็น เอ๋อ
แม็ก:  แซวไม่ได้ ดุว่ะ อ่ะฝาก พระประจำตระกูลกู ใส่ไว้ที่คอมึงเลยห้ามหาย กูไม่มีไม่ได้นอนไม่หลับ
นัทตี้:มีนามาช่วยกูได้ล่ะ ชวนกูมาให้กูทำอยู่คนเดียว

เห้ยๆๆ นัทตี้จะลงสนามกันแล้วว
พี่เต้ย มองมา เดินมา ทำหน้าร่าเริง มา มา มา มา ทางฉัน ยืนตรงหน้า ยื่นมือออกมา

พี่เต้ย:พี่ฝากกุญแจห้องหน่อย พี่ขี้ลืม เลยต้องห้อยอไว้ ลืมเอาใส่ไว้ล็อกเกอร์ด้วย ฝากหน่อยนะ
ฉัน : ค่ะค่ะ ได้ค่ะ
พี่เต้ย:หวังว่าพี่จะได้ยินเราพูดคำอื่นบ้างนะ ในชาตินี้
ฉัน : ค่ะค่ะ ได้ค่ะ
ฉัน : พี่เต้ยค่ะ สู้สู้ นะคะ

พูดไปแล้ว โอ้ย ดีใจ ในหัวใจ มีความร้อง เย้
มองในมือ สายห้อยกุญแจห้องของพี่เต้ย เป็นลายเอเลี่ยน 3 ตา จากเรื่อง Toy Story ชอบเหมือนกันเลยอ่ะ มันอาจจะแค่บังเอิญแหละ คิดเยอะ ไปล่ะ

นัทตี้:มีนา มึงเลิก เอ๋อ แล้วก็มาเชียร์ได้ล่ะเค้าแข่งกันล่ะค่ะ

อย่างน้อยวันนี้ฉันก็ได้เชียร์แบบส่วนตัวนะ ได้มองหน้าแบบตรงๆๆ สบตา ด้วย วันนี้ฉันคงจำเหตุการณ์นี้แล้วก็คิดถึงมันวนไปวนมาแน่ๆๆ