ตอนนั้นเราก็เข้าทำงานแหละ ถึงจะเป็นวันหยุดก็ยังทำงานน่ะนะ ถ้ามันเหมือนช่วงวันเวลาอื่นๆมันก็คงไม่มีอะไร แต่ว่าคนที่เราต้องได้ติดต่อด้วยวันนี้นี่สิที่ทำให้รู้สึกว่าการทำงานวันนี้มันหดหู่เหลือเกิน...

ถามว่าหดหู่แค่ไหน หดหู่จนถึงขนาดอยากให้ขึ้นวันใหม่เร็วๆนั่นแหละ มันขนาดนั้นเลยนะ

ภาวนาทุกชั่วโมงว่าขอให้ไม่มีอะไร แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงล่ะ

สุดท้ายก็ต้องได้ติดต่อจนได้...

แรกเริ่มคิดว่าน่าจะพอถูๆไถๆ แต่สุดท้ายก็มีสิ่งที่ทำให้เกิด conflict ภายในวันนั้นซะได้ จนถึงขนาดที่ว่าพี่ๆที่ร่วมงานด้วยกันคนอื่นๆก็คือโดนหมด แถมเรายังโดนบอกว่าทีหลังอย่าหัดโกหกซะด้วย.. ทั้งที่จริงเราไม่ได้โกหกเลย หลักฐานเราก็มี พี่คนอื่นก็เป็นพยานให้ได้...

กว่าจะผ่านวันนั้นมาได้ ได้แต่กลั้นเสียงไม่ให้สั่น ไม่ให้น้ำตาคลอ พยายามยิ้มแล้วทำงานต่อไป ในใจคิดตลอดนะว่าทำไมเราต้องโดนแบบนี้ พี่ๆทำไมต้องโดนแบบนี้ แล้วเหตุการณ์ประมาณนี้มันไม่ใช่แค่ครั้งแรกด้วย ใครๆก็รู้กัน ทำไมเราต้องเอาอารมณ์มาแบกรับอารมณ์ของคนที่อะไรก็ไม่รู้ด้วย 

จากเดือนนึงมาอีกเดือนนึง เปลี่ยนโซนการทำงาน คิดว่าไม่น่าจะเจอคน ปสด แล้วแท้ๆ

ในใจได้แต่บอกตัวเองว่าโตไปจะไม่ให้ใครเป็นที่รองรับอารมณ์ของเรา ถ้าจัดการอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ก็ยังไม่ควรให้ตัวเองเข้าไปเสี่ยงกับการต้องคุยคนอื่นๆเยอะๆ เพราะเราก็ไม่อยากเผลอใส่น้ำเสียงที่ไม่โอเคให้ใครได้ยินเหมือนกัน

butterfly? -