วันที่ไม่อยากให้มาถึงที่สุดก็มาถึงจนได้ วันที่ต้องได้คอนแทคกับคนที่เราพยายามเลี่ยงที่สุด ในตอนเช้า แทบจะไม่อยากตื่นมาทำงานเลย คิดถึงเมื่อเหตุการณ์ที่เคยโดนมันก็แน่นหน้าอก หายใจไม่อิ่ม หัวใจเต้นรัว มันกลัวไปหมดทุกอย่าง ภาวนาว่าอย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นเลย แต่สุดท้ายก็มีจนได้ แต่โชคดีที่ให้เพื่อนอีกคนช่วยคอนแทคแทน หรือเพราะวันนี้เขาอารมณ์ดีหรือเปล่านะ บรรยากาศมันเลยออกมาดีกว่าที่คิด แต่ก็ดีแล้วล่ะ เพราะในใจมันอยากให้ถึงเวลาเลิกงานเร็วๆมากๆ พอเลิกงานแล้วตรงกลับบ้านทันที ได้ฟังพอดแคสที่ชอบก็รู้สึกปลอดโปร่งขึ้นมาบ้าง ช่วงนี้รู้สึกเริ่มอึดอัดตัวเอง เพราะเดิมเป็นคนเกลียดการออกกำลังกายมาก (แบบมากจริงๆ) พอมาวันนี้จากที่เพลียๆ ถ้าเป็นปกติคงอยากจะนอนมากกว่า วันนี้เลยลองสวมรองเท้าออกวิ่งดูสักครั้ง (แต่วิ่งบนลู่แหละ เกลียดการออกนอกบ้าน 5555555 ) พอได้เริ่มแล้วกลับรู้สึกสดชื่นกว่าที่คิด คงเพราะช่วงนี้ที่บ้านฝนปรอยๆแทบทุกวันบวกกับอากาศที่เย็น ทำให้ไม่รู้สึกหงุดหงิดเวลาเหงื่อออกละมั้ง พอออกกำลังกายเสร็จก็สดชื่น หายง่วงแล้ว ค่อยรู้สึกผิดกับตัวเองน้อยลงหน่อย พอได้มีแรงฮึดในการทำอะไรสักอย่างจากพอดแคสก็ดีเหมือนกันนะ แต่ต้องลองดูว่าวันพรุ่งนี้จะยังอยากทำแบบนี้อยู่อีกไหม อีกเรื่องนึง อยู่ๆก็ได้รับข้อความมาเรื่องการอบรมข้าราชการที่ดี คือแบบ อ่านเอกสารแล้วมันเหมือนกับการเข้าค่ายมากๆ ตั้งแต่ตื่นจนนอนคือตารางแน่นหมด (อะไรกันครับเนี่ย) มีเรื่องต้องให้ถอนหายใจอีกรอบแล้วสิ
แต่ในใจตอนนี้ ก็อยากพยายามเขียนไดอารี่ให้ได้ทุกวัน อยากได้มีเวลาทบทวนตัวเองมากกว่านี้ เพื่อที่จะไม่ได้หลงลืมอะไรบางอย่างไป
butterfly? -
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in