ดวงอาทิตย์กำลังแผดเผาจนผมรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย 

แต่หิมะสีขาวบนภูเขากลับไม่ละลายลงไปเลยแม้แต่น้อย




ทำไมคำพูดของคนอื่นถึงได้มีความหมายมากมายขนาดนั้น

 ทำไมกฎและหลักการที่ไม่เคยเข้าใจถึงทำให้หัวใจผมวุ่นวายได้แบบนั้น



ทำไมส่ิ่งรอบกายดูถึงมีค่า 

แล้วความรู้สึกข้างในถึงได้กลายเป็นสิ่งแปลกปลอม




ในโลกที่ทุกอย่างเป็นสีขาว 

แสงของดวงอาทิตย์ทำให้ทุกอย่างในดวงตาพร่าไปด้วยสีทอง 

เกิดอะไรขึ้นกับผม 

เกิดอะไรขึ้นกับเรา 

เราไม่เคยเปลี่ยนไป 

ความรู้สึกไม่เคยเปลี่ยนแปลง 

ใครเป็นกำหนด ?




ผมค้นหาบางอย่างในอดีต ปัจจุบันและอนาคต 

เส้นแบ่งของเวลาไม่มีความหมาย เมื่ออดีต ปัจจุบันและอนาคตรวมกันเป็นหนึ่ง 

เวลาแผ่ขยายกว้างใหญ่ไร้ขอบเขตไม่ต่างจากหิมะสีขาวที่อยู่รอบตัว 






ดวงอาทิตย์ทำให้หัวใจผมละลาย

ทำให้น้ำตาไหลอาบแก้ม และร่างกายสั่นไหว 





แต่หิมะรอบตัวยังคงไม่มีวันละลาย 

ไม่มีวันละลาย .... เหมือนที่ไม่ว่าอย่างไรคุณเองก็จะไม่กลับมา.