หลังจากที่เหนื่อยลาก(ขา)กันมาตั้งแต่เช้ากับกิจกรรมช่วงเช้าที่เล่าในตอนที่แล้ว ก็ยังเหลืออีกครึ่งทางสำหรับวันนี้แม้จะเย็นย่ำแล้วก็ตาม พวกเราสามคนเดินอย่างอิดโรย(แต่ยัง ยังไม่สุด)เพื่อมา"มยองดง"

กิจกรรมที่นี่มี2อย่าง คือ ซื้อของและกิน!

พอมาถึงก็มีการซื้อของกินตามรถเข็นกินพอประทังชีพก่อนจะไปซัดมื้อใหญ่ที่ร้านอาหารอีกที

จุดๆนี้การช้อปปิ้งของพวกเราสามคนเสร็จค่อนข้างรวดเร็วเพราะส่วนใหญ่เป็นการ"ซื้อซ้ำ" เมื่อวานจัดไปเยอะแล้ว ฮ่าๆๆ

ที่นี่มีMaskหน้าแบบซื้อ10แถม10 รักมากกกกกกกกก และมีของให้เลือกเยอะกว่า(เพราะแบรนด์นึงมีหลายสาขาในย่านเดียวกัน) รีบซื้อแล้วรีบไปเดินทางร้านอาหาร(ซึ่งก็หลงซอยตามเคย)

แต่สุดท้ายก็ได้กิน ขอบคุณสวรรค์!!!

ลายแทงร้านอร่อยนี้ฉันได้มาจาก Seoulcafe2013 จุดนั้นหิวแบบว่าได้โปรดส่งอาหารเข้าปากหนูที จะหมดสติแล้ว พรีสสสสสส อาหารจงมาาาา!!!

หลังจากอิ่มท้องพวกเราก็มานั่งคุยกันว่าจะไปไหนต่อดี คือกำลังสับสนในชีวิตนิดหน่อย เนี่ยแหละค่ะ.....จุดพีคสุดของวันนี้(นกเดย์)และจุดสุดยอดของทริปนี้ ตราตรึงสุดๆ

พวกเราจะไปนัมแดมุนกันซึ่งตอนนั้นมาราวๆ4ทุ่มกว่าๆแล้ว จากข้อมูลที่หาๆมาคือนัมแดมุนจะเปิดกลางคืนและเดินไปได้จากจุดที่พวกเรายืนอยู่ 

แต่จากที่เคยเล่าไปแล้วว่าGoogle Mapในเกาหลีนี่ห่วยหักมาก(ความพังทั้งหมดมันมาจากMapนี่แหละ) ก็เดินงงไม่ตรงทางกันไป บรรยากาศก็เงียบสงัดไปเรื่อยๆ เดินวนหาทางกันไปมุดใต้ดินก็แล้ว ข้ามถนนก็แล้ว หยุดกรี๊ดก็แล้ว ไม่ไหวแล้ววววววว

สุดท้ายได้พี่สุดเซอร์ที่นั่งดูดบุหรี่อยู่ข้างทางมาบอกทางที่ดูขี้เมามาก พี่เค้าภาษาอังกฤษดีมากค่าาาา กราบอกพี่รัวๆ พี่เค้าบอกว่า"ข้อมูลที่หามาน่ะถูกต้องนะ แต่มันเป็นอดีตไปแล้วววว นัมแดมุนไม่เปิดตอนกลางคืนแล้วครับ"

อ้าวเลย อ้าวๆๆๆ นกสิคะ

พวกเราก็เดินนนนนนมาทางนัมแดมุนอีกนะ(ไม่เข็ด)เดินหลงไปหลงมา สตินี่ไม่ต้องพูดถึงเพราะไม่รู้จักแล้วตอนนั้น เหนื่อยมากกกก อยากนอนมากกก สุดท้ายแวะซื้อของที่มินิมาร์ทแล้วออกมาเรียกTaxiกลับฮงแดแต่ถูกปฏิเสธค่ะ(นึกว่าอยู่กรุงเทพ) เหมือนเค้าจะรอรับพวกคนที่กินเหล้ากันมากกว่า ตอนนั้นรถไฟใต้ดินจะหมดแล้วด้วย

จนเจอลุงแท็กซี่คนนึง

Butter : ไปมหาลัยฮงอิกค่ะ

อาจอชี่ : ไปใช้Subwayสิ

Butter : (ก็กรูจะขึ้นแท็กซี่!)

อาจอชี่ : สถานีใกล้สุดไปทางนั้น(ชี้)

(ไดอาล็อคประมาณนี้ ถ้าจำไม่ผิดนะ)

โอ้ยลุงงงงงงง คือพวกหนูเหนื่อยยยย อยากสบายด้วยการขึ้นแท็กซี่ค่ะ ลุงอาจจะหวังดีไม่อยากให้เสียเงินเยอะแต่หนูยินดีจ่ายเพื่อซื้อความสบาย พวกหนูสายเปย์ค่ะ!!!

แยกจากลุงเสร็จก็เดินไปตามทางทีีลุงชี้นั่นแหละ(ไปหาคันใหม่ ฮ่าๆๆ) เดินไปซักระยะButterก็ลงถนนไปโบกแท็กซี่คันใหม่ ปรากฎเจออาจอชี่คนเดิมค่าาาา Butterนางทำหน้าผิดหวังที่สุดในชีวิตใส่ลุงแล้วเดินหันกลับทันที(ในขณะที่พวกเราเรียกนางว่าคันเดิมๆๆ) ลุงแท็กซี่แกก็คงช็อกน่าดูแต่แกก็โบกมือเรียกพวกเรานะ นึกว่าจะบอกยอมไปส่งแล้วแต่เปล่าเลย....ลุงบอกไปขึ้นSubwayซะ ถ้าวิ่งน่าจะทันเที่ยวสุดท้าย ซึ่งสถานีห่างออกไปเกือบครึ่งกิโลและใน4นาทีนี้ต้องไปขึ้นให้ทัน

 

วิ่งกันขี้หูขี้ตาแหก วิ่งเหมือนตอนตามจอห์นนี่จูเนียร์(อ้าวคนเค้ารู้หมดว่าติ่งใครและแก่แค่ไหน) วิ่งๆๆๆๆๆ วิ่งไปท้อแท้ในชีวิตไป ของก็พะรุงพะรังร่ายก็จะทรุด ฉันวิ่งนำหน้าเลย(หันมาข้างหลังสองคนนั้นแม่งเดิน เฮ้ย วิ่งสิวิ่ง)

พอลงมายังสถานีมันยังไม่จบเพราะสถานีรถไฟฟ้าที่เกาหลีมันเจริญเติบโตในด้านแนวนอน คือมันกว้างและซับซ้อนซอกหลืบมาก(ถ้าฝั่งคังนัมจะเจริญเติบโตในแล้วลึก คือมีหลายๆชั้น จากที่สังเกตนะ) แล้วนี่คือรถไฟเที่ยวสุดท้ายไง ถ้าหลงแบบเมื่อเช้านี่จบกัน

ฉันก็วิ่งไปหอบไปตามประสาอดีตนักวิ่งของโรงเรียนสมัยอนุบาลและประถมที่ไม่วิ่งอีกเลยนับจากนั้น เจอน้องนักศึกษาชาย(เอ๊าะๆ)มาในมาดนักดนตรีก็เลยเข้าไปถามว่าจะไปฮงแดนี่พี่มาถูกทางใช่ไหมคะ?

น้องเค้าผงะใส่ค่ะคุณผู้ชมมมมมม

T_T

สภาพหน้าฉันตอนั้นนอกจากจะมันเมือกหมองหม่นและอิดโรยแล้ว ยังหอบตาเหลือกจากการวิ่งอีกต่างหาก มาคิดดูตอนหลังก็สงสารน้องเค้านะ เป็นพี่พี่ก็กลัวแหละน้อง

 

สุดท้ายนี้ขออวดอาหารและเครื่องดื่มที่ซื้อมาจากข้างทางและมินิมาร์ทซะหน่อย หุหุ

ซองหมีบราวน์ของButter(นางบอกไม่ผ่าน)

นี่ใส่เสื้องานวิ่ง+กางเกงเล+รองเท้าแตะลงไปซื้อเลยนะ ชี้ๆแล้วคุยเกาหลี(เลเวลเน่าๆ)กับอาจุมม่า อร่อยดี

เจอกันตอนหน้า...."ติ่งเดย์"ค่ะ