ที่ผ่านมา เขาเขียนบันทึกเพราะอยากมีเรื่องเล่ามากมาย แต่ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังดี 

เนื้อหา ตัวอักษรต่างๆ ล้วนมาจากความฟุ้งเฟ้อในหัวสมอง จินตนาการต่างๆ ที่ใครต่อใครมองว่าเพ้อ มีเพียงสมุดเล่มนี้ที่รับฟังอย่างซื่อสัตย์และเป็นอีกคนที่ช่วยจดจำความคิดเหล่านั้นเอาไว้

เขาห่างหายจากสมุดเล่มนี้ไปนาน เพราะมีตัวช่วยในการบันทึกมากมาย มีที่ปลดปล่อยความคิดและจินตนาการของเขามากมายไปหมด 

ไม่นาน เพื่อนเก่าที่คุ้นเคยก็หม่นหมองเพราะกองฝุ่น หลบซ่อนตัวอยู่ในกองหนังสือเก่าเก็บเตรียมโละทิ้งไม่วันใดก็วันหนึ่ง

ในวันที่ไม่ได้เป็นตัวเลือกของความรัก ความรู้สึกต่างๆ หลั่งไหลเข้ามาในตัวเขาจนยากจะที่จะเก็บเอาไว้

พิมพ์ในคอมก็ไม่ทันใจ ครั้นจะให้พูดออกมาก็ไม่ถนัด การเขียนด้วยลายมือดูจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุด

เขาเดินซมซานกลับไปหาเพื่อนเก่าอีกครั้ง เล่าทุกๆ ความรู้สึกให้ฟัง ความปวดหนึบที่ไม่ได้เขียนด้วยมือนานๆ ทำงานได้ดีพอๆ กับที่ปวดอยู่ข้างใน 

เป็นความเจ็บปวดที่ค่อยๆ จางหายไป เมื่อตัวอักษรค่อยๆ เยียวยาเขาไปในแต่ละคำ แต่ละข้อความ แต่ละบรรทัด แต่ละย่อหน้า

ความรู้สึกเศร้าเสียใจค่อยๆ ทุเลาลงจนกลายเป็นการยอมรับ

เขายิ้มเยาะ แล้วคิดได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอก็ไม่ต่างอะไรจากบันทึกเล่มเก่าที่ถูกลืม

มีค่าก็ต่อเมื่อทุกข์ เมื่อสุขก็หายไป เหมือนหมึกที่เลือนจากตามกาลเวลา